Een mooie avond in maart. Het bezoek maakt zich klaar om te vertrekken. Napratend kijken we naar buiten, met uitzicht over het water. Wat loopt daar aan de overkant? Een klein hondje zonder baasje?? Er staan veel auto's geparkeerd, we wachten nog even tot het hondje weer zichtbaar wordt...
Het hondje blijkt een poes. Al van ver kan je zien dat er van alles niet aan klopt (en bovendien zijn daar geen huizen, enkel fabrieken en bureaus), dus als een hazewind het transportbakje en wat eten meegegritst en de auto in, in de hoop dat hij niet verdwijnt.
We zijn snel ter plaatse. Alwaar poes op zijn dooie gemak aan de bushalte zit. Te wachten op Godot, wellicht. Oeioeioei, wat hangt daar allemaal wat er niet moet (en mag) hangen? Niet getalmd. Transportbakje klaargezet, het eten er zo diep mogelijk in, deurtje open en (helaas) afstand houden, want deze poes laat zich niet zomaar benaderen.
Zaak is om hem rustig te laten eten en op het juiste moment toe te slaan. Niet te vroeg en natuurlijk ook niet te laat. Wanneer hij verschillende keren volledig in het bakje gaat om aan het eten te kunnen, sluip ik op kousenvoeten tot aan het bakje en smak de deur dicht. Die door de harde klap meteen aan de zijkant losschiet. Deur dan maar handmatig dichtklemmen, bakje op de zijkant, afdekken met een doek en er met knikkende knieën mee tot aan de auto lopen. Op de achterbank hang ik er voor de zekerheid helemaal over heen - een poes is wat mij betreft niet gevangen tot hij veilig en wel in de bench zit!
Tien minuten later is het zover. Poefie sluipt uit zijn transportbak naar de plek waar een deken ligt en dan pas is goed te zien wat er eigenlijk mis is met deze jongen. Aan de linkerkant hangt een groot stuk huidflap. Hieronder zit een etterende wonde. Wellicht had hij veel last van een abces en heeft hij die, gekwordend van de jeuk en van de pijn, met huid en al open gekrabt.
Verder is hij erg vuil, totaal verknoopt en verklit, en is er onder aan zijn staart ook 1 & ander dat niet helemaal koosjer is. Zelf onderzoeken gaat natuurlijk niet (hij is bang en boos), dus zo snel mogelijk naar de dierenarts met deze prachtige kater.
Poefie toch, je hebt overduidelijk maandenlang 'straatlopen' achter de rug. Vluchtend, schuilend, dag en nacht op je hoede moeten zijn, voortdurend op zoek naar wat eten en drinken...maar het ergste is voorbij hoor! Eerst nog wat 'renovatie-werken' en dan zien we wel weer hoe je je voelt en waar je terecht kan!
UPDATE 16 maart 2014 : voor Poefie heeft het, net zoals voor Aloys, niet mogen zijn. Hij bleek niet alleen aidspositief, maar ook alle lymfeknopen zaten sterk gezwollen en de open wonde in zijn nek bleek niet het gevolg van een abces, maar wel een teken dat de aids was uitgebroken. Totaal verwilderd als hij was, was behandelen geen optie - laat staan terugzetten. Als hij al ooit een leuk leven gehad heeft, dan is dat in elk geval heel lang geleden. Een schrale troost is dat hij niet op straat is moeten creperen, zonder dat nog iemand naar hem omkeek. In dat opzicht is hij op tijd gevonden. Om hem de kans te geven op een katwaardig bestaan, waren we helaas te laat...
De duts toch.
BeantwoordenVerwijderen