Kareltje kwam al een tijdje eten op één van de voederplekken op het UZ. Hij was er niet altijd, en àls hij er was nam hij als een haas de benen van zodra hij 'bezoek' kreeg. Vlak voor de sneeuw viel, had de groendienst van het UZ alle bladeren op een hoop geharkt en daar maakte hij zijn pleisterplaats van. Voortaan lag hij te slapen op de bladeren, in een hoekje tegen de muur.
Heel diep te slapen. Zodanig diep dat hij je niet hoorde aankomen.Nu was het zaak om voorzichtig een relatie met hem op te bouwen : het bakje eten steeds dichterbij neerzetten, hem ondertussen zachtjes toesprekend. Kareltje veerde op, maar liep uiteindelijk niet meer weg.
Maar toen kwam de sneeuw. Veel sneeuw. En de ijzige vrieskou...
De relatie-opbouw moest met spoed versneld worden, vooral omdat Kareltje er slechter en slechter begon uit te zien.
Op de plaats waar hij altijd sliep, werd een klein doosje gezet, omwikkeld met plastiek en binnenin geïsoleerd met isomo en stro. De eerste dagen was hij niet meer te zien. Er zijn nu eenmaal zwerfpoezen die je wil helpen maar die de hulpactie eerder als een ingreep op hun vertrouwde plek zien en naar ergens anders trekken.
Blijven lokken, blijven het eten op dezelfde plek zetten en blijven hopen dat hij weer zal opduiken (er wordt wat afgehoopt door de zwerfpoezenverzorgers!).
Een paar dagen geleden lag hij ineens in zijn doosje... en hij blééf liggen. Ik kon steeds dichterbij komen en zelfs het eten in zijn doosje zetten, waarna hij behoedzaam kwam ruiken...en ik hem tenslotte kon aaien.
Nu kon ik ook zien hoe slecht hij er aan toe was. Hij kon zijn ontstoken ogen nauwelijks openhouden, ademde rochelend, niesde continu en nog het meest aangrijpende was, dat hij hartverscheurend en heel luid miauwde van zodra ik naderbij kwam.
Hàndelen geblazen! Transportbak-met-open-dak mee, op een paar meter van hem neergezet, in de nek gegrepen en als een gekeeld varken hem erin gezet, waarna met de voet het dak dichtgekwakt. Hèbbes!!
Niks te vroeg, want dit is wat de dierenarts vandaag bij hem heeft vastgesteld :
- hij heeft geen tanden meer
- hij is (vermoedelijk) ouder dan 15 jaar
- hij heeft een zware longontsteking
- hij zit aan de rechterkant met een zeer pijnlijke oorontsteking, waardoor hij voortdurend met die kant tegen de bench wrijft
- hij wordt bewoond door zo'n vijftigtal (niet geteld) teken, in alle maten en kleuren
- hij is erg vuil en door al zijn aandoeningen (plus een verstopte neus), wast hij zich niet meer
- hij is doof
en tot slot moet ik hem zeer goed in de gaten houden, want het is niet zeker of hij wel kan plassen.
Hij staat op zware antibioticia, ontstekings-, koorts- en pijnremmers, slijmoplossers, stronghold en frontline combo en (een kleine dosis) morfine.
Helaas is hij niet gecastreerd (wat er voorlopig niet inzit), waardoor goed mogelijk is dat hij ook nog eens Aids-positief is. Even afwachten of en hoe de medicijnen aanslaan, alvorens hem te laten testen.
Recht evenredig aan wat hij allemaal mankeert, is hij de liefste, zachtaardigste, hardst-spinnende en van knuffels-genietende zwerver die ooit in de opvang is binnen gekomen.
Dit oude mannetje heeft geluk (bij een ongeluk) gehad. Vele anderen zijn volkomen op zichzelf aangewezen. Er moet geen tekeningetje bij gemaakt worden hoe dat afloopt.
Daarom, hou ogen en oren wijd open! Ga nooit zomaar voorbij aan een dier-in-nood. Kan u zèlf niet helpen, roep dan zo snel mogelijk de hulp in van mensen die bereid zijn en over de nodige kennis en kunde beschikken. Blijven zoeken tot u er één te pakken krijgt. Ze bestààn. En ondertussen niet bij de pakken blijven neerzitten : steek de handen uit de mouwen en probeer in afwachting van deskundige hulp, het lijden van het dier te verlichten. Zorg voor beschutting en vers eten en drinken en indien mogelijk, ga er dan alvast mee naar de dierenarts. Ook al is het uw (huis-)dier niet, u wordt er echt niet (veel) armer van en wat u er voor terugkrijgt is van onschatbare waarde : het onbetaalbare gevoel dat u iets goeds hebt gedaan voor een weerloos dier dat zonder u een afschuwelijke dood had moeten sterven!
UPDATE 12 FEBRUARI : Vanmorgen is Kareltje meegegaan met de dierenarts voor castratie. Ze zou dan eindelijk eens goed in zijn rechteroor kunnen kijken (terwijl hij toch verdoofd was), want inmiddels was wel duidelijk dat de behandeling met de oordruppels niet het gewenste resultaat had. Daarnet belde ze. Het gezwel in zijn oor blijkt een grote tumor die doorloopt tot in zijn keel. Zelfs het gehele binnenoor weghalen, zou dus geen oplossing zijn. Ze kon niet zien waar de tumor eindigde of hoe wijd hij vertakt zat. Kareltje sliep weliswaar al, maar er zat helaas niets anders op dan om hem definitief te laten inslapen.
Vanmorgen was hij er nog, nu niet meer. En hij komt ook niet meer terug...
Het was hem nochtans zo gegund; nog een paar maanden, een jaartje misschien... Hij lag zo lekker in het zonnetje te genieten. En hij heeft zo afgezien buiten. Je zag aan heel zijn gedrag dat hij ongetwijfeld al een hele tijd op de dool was. Maar je zag ook hoe graag hij wou geaaid en 'gekieteld' worden. Zijn aanvankelijke terughoudendheid maakte al snel plaats voor een luid soort gesnurk wat voor spinnen moest doorgaan. En eens hij vertrokken was moest je niet denken dat je hem zo maar weer in de steek kon laten. Hij smeekte bijna : doe maar, blijf nog even, zo is het goed...
Allerliefste Karel, desondanks wat je hebt meegemaakt ben je altijd je zachtaardige zelf gebleven. Je hebt niet lang kunnen genieten van het binnenleven en helaas heb ik niet lang kunnen genieten van jou. Maar samen hebben toch nog een overgetelijke (te korte) tijd meegemaakt.
Je leven is te vroeg geëindigd, maar gelukkig wel in alle rust en pijnloos. Naast het verdriet omdat je er niet meer bent, ben ik hoe dan ook blij dat je nog even hebt kunnen proeven van hoe een poezenleven moet zijn : comfortabel in de warmte, met veel aandacht en geborgenheid.
Dag mannetje, slaap zacht, er kan je nu niets meer gebeuren...
