Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

zondag 28 augustus 2011

AMBROOSJE EN ANATOLE...HOE KWETSBAAR KUN JE ZIJN?










































































Na zoveel jaren zwerfpoezenwerk, schrik je niet zo makkelijk meer, maar bij het zien van deze twee hummeltjes moest ik toch even slikken. De foto's zijn gemaakt nadat ze onderhanden waren genomen, wat hier wil zeggen : nadat de etterkorsten van hun gezicht waren gepeld. Het linkeroog van Anatole komt goed, zijn rechteroogje zal geopereerd moeten worden. Ambroosje is er slechter aan toe. Hij is niet alleen een stuk kleiner, maar zal vermoedelijk ook nog beide ogen verliezen. Links zit er eigenlijk al geen oog meer, en aan de rechterkant hangt er een soort uitwas waar vermoedelijk zijn oog inzit. Morgenavond worden ze onderzocht door de dierenarts.


Waarschijnlijk vinden veel mensen dat het beter is hen meteen te laten inslapen - zeker Ambroosje.


Dat is gemakkelijk gezegd van op een afstand. Van dichtbij zie je echter twee piepkleine kereltjes die zich voor het eerst in hun prille leventje min of meer goed voelen : lekker op temperatuur dankzij het warmwaterbedje, verlost van ontelbare vlooien, zalf in de oogjes, natuurlijk op antibiotica en ontstekingsremmers (dus geen koorts meer) en allebei vallen ze om van genot wanneer je over hun buikje wrijft. Kortom, misschien wel voor het eerst sinds hun geboorte genieten ze van een normaal poezenleven.


Wie kan hier een eind aan maken??


Ik niet!

KAI EN KEDI, (HELAAS) MET EEN VERVOLG...

Een paar dagen geleden zag ik hem voor het eerst tussen de struiken zitten, zwart en o zo bang. Nog een broertje van Kai en Kedi?? Het kon bijna niet anders; hetzelfde onvolwassen postuur, dezelfde angst en die herkenbare dikke staart. Nummer vier dus. In dat geval alweer een verwilderde en dus onplaatsbare poes. Niet aan denken, zorgen voor later. Zo snel mogelijk de vangkooi zetten want hij heeft al lang genoeg in zijn eentje moeten buiten leven in dat rotweer.

Dus gisteren met de vangkooi op pad. "Poes, poesie, kom dan, éten!"
Niemand te zien.
Ik trek naar de volgende voederplek en keer even later terug.

En daar ligt hij dan. Iemand moet hem op de stoep hebben gelegd. Zo stil, zo koud en zo nat als je maar kan zijn wanneer je roerloos en onbeschermd, onafgebroken felle hagelregen over je heen hebt gehad.

Velen onder ons die dit werk doen hebben het al ervaren : je komt vaak te laat. De keren dat je op tijd was, ben je zo weer vergeten. De keren dat je te laat komt blijven op je netvlies gebrand.

Zo ook met het achtergelaten, eenzame broertje van Kai en Kedi. Ik heb hem nauwelijks gekend, maar de aanblik van zijn natte, gebroken lichaam zal mij nog lang bijblijven...