Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

zondag 12 december 2010

OVER HET TRAGISCHE EN KORTE BESTAAN VAN EEN KLEINE VERSCHOPPELING













B I B I




Bibi werd op één van de voederplaatsen gedropt toen hij nauwelijks 6 weken oud was, midden in de periode dat het vrijwel ononderbroken slagregende (de zondvloed, die iedereen zich nog wel kan herinneren). In de vier daaropvolgende weken worden herhaalde pogingen ondernomen om hem te pakken te krijgen. Het werd alsmaar kouder, het vroor alsmaar harder, het sneeuwde alsmaar meer. Maar Bibi bleef angstig in zijn kartonnen doosje zitten bibberen - geen enkel vangsysteem had het gewenste effect, integendeel. Wanneer hij je zag (of hoorde) afkomen, schoot hij uit zijn schuilplaats de natte struiken in en bewoog niet meer, tot je weer vertrok. Ondertussen meldde de vaste voederzetter dat hij er abnormaal dik uitzag, terwijl hij toch nauwelijks kwam eten. Het was méér dan hoog tijd om drastisch in te grijpen. Hieronder het verslag van een geslaagde vangactie.


"Het vroor dat het kraakte (letterlijk!). Op kousevoeten naderde ik het doosje waarin hij zich verstopt had. Telkens er een trein met veel lawaai voorbij raasde, maakte ik van de gelegenheid gebruik om één pas dichterbij te komen. Het was deze keer niet moeilijk om hem te vinden. Helemaal in zijn eentje, zat hij zachtjes te jammeren. Hartverscheurende, héél stille miauwtjes - zéér ongewoon voor een zwerfpoesje want de meesten laten zich niet horen, in welke toestand ze zich ook bevinden. Zo traag als in de vrieskou maar mogelijk was schoof ik het losse deurtje van een transportbakje voor de opening van de doos en ... hebbes! Vlug het doosje op zijn kant gezet, snelbinders errond, op de bagagedrager van de fiets gezet en hem de hele weg zachtjes toegesproken. Eindelijk naar huis!"


Alwaar hij tot aan zijn ellebogen in een warmwaterbadje wordt gezet, want hoewel hij een steenharde buik als een biljartbal heeft, zit hij helemaal onder de diaree. Hij vindt het blijkbaar heerlijk want spint erbij als een spinfabriek, laat zich ontspannen wassen en wordt in een grote badhanddoek gedraaid en in een zacht en warm nestje neergevleid. Met lekkere Sheba-paté vlakbij zijn babyneusje, maar die staat er een paar uur later nog. Onaangeroerd.


En dan begint de ellende.


Hij slaakt kreten van pijn en verlegt zich voortdurend, waardoor hij zich blootgooit. Ik neem hem in bed, wrijf over zijn rugje, masseer zijn harde buik en neem hem in mijn armen, waardoor hij tenminste warm blijft. Het is duidelijk dat hij af en toe een fikse kramp krijgt, maar tegen dan is het vèr over middernacht - onmogelijk om op dat uur nog een invoelende dierenarts te vinden die hem wil onderzoeken en opnemen. Tussen 2u n 7u 's ochtends ligt hij relatief stil, met open ogen te kijken en te luisteren naar wat ik allemaal aan hem vertel.


Wanneer zijn geweeklaag ononderbroken herbegint en hij met niets meer te troosten is, weet ik dat zijn laatste uur geslagen heeft. Ik kleed mij aan en bel de dierenarts met de vraag of ik hem mag brengen.


En dan ligt hij plotseling doodstil, met zijn kopje op zijn voorpoten.

Een paar minuten later is hij gestorven, voorgoed verlost van zijn pijn.


Kleine Bibi was ongewenst en is als een verstoteling de ijskoude wereld ingeschopt. Volgens de dierenarts zelfs letterlijk, wat zijn afschuwelijk harde, dikke buik en zijn angst voor mensen zou verklaren.


Dat de gewetenloze die hem dit heeft aangedaan, voor eeuwig moge branden in de hel, bij voorkeur op een laag pitje!


(Poezen-)collega S. laat hem op haar kosten cremeren, waarna hij in een prachtig poezenvaasje hier in huis een speciaal plaatsje krijgt.


Als symbool voor alle zwerfpoezen die onbeschermd zijn overgeleverd aan de onmeedogenloze grillen van mens en natuur...

zondag 21 november 2010

DIERENWELZIJNSPRIJS STAD GENT

Het is weer zover! Al lijkt het nog maar pas geleden, de stad Gent reikt in het voorjaar van 2011 alweer de tweede Dierenwelzijnsprijs uit. Deze gaat naar mensen die zich in het Gentse inzetten voor het welzijn van dieren en de bevolking sensibiliseren van het belang hiervan. Het spreekt vanzelf dat je als particulier zoals ik, minder bereik en uitstraling hebt dan als organsatie, maar toch wil ik een oproep doen naar alle lezers van deze blog om mij te nomineren.

Onderaan dit bericht vind je de website waar je naartoe moet surfen en rechts bovenaan, staan er twee versies van het formulier dat moet ingevuld worden. Helaas kan dat niet electronisch, dus uitprinten dan maar en per post versturen. Laat jullie echter niet weerhouden door deze kleine barrière. De prijzenpot is niet bijzonder groot, maar het is er mij vooral om te doen om via de nieuwskanalen die dan ter beschikking staan aan de lezers te laten weten dat het zwerfpoezenprobleem veel groter is dan algemeen wordt gedacht en dat we met veel te weinig 'aanpakkers' zijn om hen allemaal te kunnen helpen. Een wervingsoproep dus, in de hoop dat er iemand tussen zit die effectief de handen uit de mouwen wil steken.

Ga per direct naar
http://www.gent.be/dierenwelzijnsprijs
en help hierdoor niet zozeer mij, als wel de vele gedumpte poezen die niet alleen de zondvloed van vorige week hebben moeten doorstaan, maar nu ook nog eens dag en nacht de koude moeten trotseren.

Duimen maar weer!

donderdag 14 oktober 2010

LOEKI EN LUKA...2 KATERTJES UIT EEN PLOEG VAN BIJNA 50 POEZEN




Loeki en Luca komen uit een (particuliere!) poezenploeg van bijna 50 poezen. De eigenaars wonen in een huis van het OCMW, dat de opdracht heeft gegeven om de poezen 'op te ruimen'. Voor 10 van hen kwamen wij te laat. Ondertussen zijn al 16 poezen veilig onder dak, waaronder deze twee onderkomen kittens.
De poezen leven in zeer bedenkelijke omstandigheden. Zo hebben de eigenaars niet voldoende financiële middelen om de poezen fatsoenlijk te voederen, met als gevolg dat ze bij de buren de afvalzakken stuk trekken. Waarna die er emmers koud water overheen gieten en er met de bezemsteel achteraan jagen.
Het levenspad van Loeki en Luca is tot hiertoe dus niet bepaald over rozen gegaan. Ze zijn erg mager, hebben dikke buiken van de wormen, niezen en hun ogen zitten dichtgeplakt, maar na een paar dagen krachtvoer en medicijnen voelen ze zich duidelijk al veel beter. Ze eten alleen en gooien al eens een balletje in de lucht, al slapen ze nog erg veel.
Een zusterorganisatie zal ervoor zorgen dat de tien poezen die mogen blijven, gecastreerd en gesteriliseerd worden. Ondertussen staat ons daar nog een lange weg te wachten (en veel kosten), want er moeten nog heel wat poezen 'verhuizen' en behandeld worden.
De vraag is altijd dezelfde : waar moeten ze naartoe? Alle opvangen zitten bomvol en de tijd dringt. U kan helpen door deze poesjes te adopteren, zodat wij weer plaats hebben voor de volgende(-n). Ga naar www.katzoektthuis.be , want vanaf morgen 15 oktober staan ook Nienke en Neeltje erop, twee zeer rustige en zachtaardige getijgerde zusjes die nu eindelijk wel eens willen weten wat dat is : affectie krijgen!

dinsdag 5 oktober 2010

BANGE NIPPER AL NA 24 UUR ONTDOOID!











Dit s het verhaal van de wonderbaarlijke transformatie van een angstig en ziek zwerfkitten naar een aanraakbaar venteke dat al bijna alleen eet. De medicijnen slaan goed aan, Nipper was na 24 u koortsvrij en dat is natuurlijk de reden dat hij weer zelfstandig kan eten. En hij kan nog véél meer alleen. Hij wast zich alleen, hij kan alleen op zijn rugje rollen en ligt dan een beetje te 'luchtfietsen' (wat kan je meer doen wanneer je op je rug ligt...), hij geeft al eens een speelse tik tegen een speelgoedmuis en wanneer je hem voorzichtig onder zijn kinnetje aait, komt er zowaar een geluidje uit dat op spinnen lijkt.
Beentjes strekken, teentjes rekken ... het komt helemaal goed met deze kleine angsthaas!

maandag 4 oktober 2010

OP HET NIPPERTJE GERED...


Dit is Nipper. Acht weekjes oud/jong, maar helaas heeft hij al een heel zwerversbestaan achter zich. Hoe hij zich daarbj voelt valt grotendeels uit de foto af te leiden : hij is vuil er erg mager, zijn neusje hangt vol snot, zijn linkeroogje kan waarschijnlijk niet meer gered worden, een dkke buik vol wormen en alsof dit nog niet genoeg is, heeft hij een etterende open wonde op de rug, waarschijnlijk door zich uit de prikkeldraad te willen losrukken. Nipper is bang van mensen en had door zijn zware nies, geen interesse meer in eten. Het is dus lang, làng wachten geweest tot dit kleine mannetje zich liet vangen.
Hij is ontwormd en ontvlooid, de wonde op zijn rug wordt ontsmet en hij staat op zware antibiotica en pijn- en koortsstillers. Hiertoe wordt hij in een dikke badhanddoek gewikkeld, waar enkel zijn kopje nog bovenuit steekt. Gretig slikt hij dan via een spuitje de vloeibare AD (krachtvoer) naar binnen en zo kan ook moeiteloos zalf in zijn oogjes worden gedaan.
Hij is gisteren laat op de avond binnengekomen en vanmorgen heeft hij zelfstandig zijn eerste hapjes Sheba-paté gegeten, waarna een mini-wasbeurtje volgde.
Nipper is op het nippertje gered. Vele anderen hebben minder geluk en sterven een langzame dood door allerlei infecties, waaronder onverzorgde niesziekte die vaak tot longontsteking leidt.
Help dierenleed voorkomen en steun daarom broodnodige initiatieven zoals Kat De Goede Hoop ... in de hoop dat er zo steeds minder en minder 'Nippertjes' zijn!

woensdag 15 september 2010

PRUTSKE HEEFT HAAR 'MOEDER' GEVONDEN!



Prutskes' moeder was dermate onderkomen dat ze is ingeslapen bij de dierenarts. Sindsdien lijdt Prutske aan het 'weeskinderensyndroom' : bij elke poes probeert ze of die haar moeder wil zijn. Weinig poezen zijn daarvan gediend dus tot voor kort zonder succes. Tot ze Boeike ontdekte - die lag daar toch maar lekker mak de hele dag te slapen. Eerst ernaast, dan erbij, dan erop en tot slot volgde een uitgebreid wasritueel van beide kanten. Dat Boei een kater is deert haar allerminst, hij is net zo lief en zacht als haar eigen mama.

Twee poezen waar het dreigde verkeerd mee te gaan, liggen nu veilig onder dak in elkaars armen...heu...poten. En dààr doen we het voor!

P.S. Prutske is wel nog steeds op zoek naar een adoptiegezin!

UPDATE 1/10 : Prutske is een paar dagen geleden vertrokken naar een gezin met een heel rustige en lieve tweeling van 11 jaar oud. Broertje Tim glunderde omdat zijn langgekoesterde wens eindelijk in vervulling mocht gaan : een eigen poesje vertroetelen stond blijkbaar al heel lang bovenaan op zijn verlanglijstje. Hartverwarmend om te zien met hoeveel warmte ze verwelkomd werd. Het ga je goed kleine meid, deze mensen zetten alles op alles om je moeder te vervangen en wedden dat het lukt?!

zondag 16 mei 2010

HET (OVER-)LEVEN VAN EEN ZWERFPOES























Dit is Biebel. Hij is ongeveer zes maanden oud. Het grootste deel van zijn leven heeft hij doorgebracht als opgejaagd wild, wat er overduidelijk aan te zien is : hij is broodmager, half kaal, doodsbang en heeft een zware longontsteking. En toch, en toch... is hij weken, misschien wel maanden lang, dag en nacht, blijven zoeken naar wat eten en drinken, en een veilige rustplaats.


Tot hij in het Gentse stadspark bij 'de Moppie-familie' opdook - een voederplaats met verschillende generaties zwerfpoezen, godzijdank inmiddels allemaal gesteriliseerd (moeder Moppie's laatste nest bestond uit 7 dochters!).


Een vangkooi was niet nodig. Plat op zijn buik schoot hij razend van de honger, het transportbakje in. Thuis in de bench is zijn honger sterker dan zijn angst en hoewel hij op aangepaste voeding staat, heeft hij natuurlijk last van diaree. Het zal dan ook nog heel wat tijd en regelmaat vragen, alvorens zijn darmen gewend zijn aan kwaliteitsvoeding. En nog heel wat antiobiotica alvorens hij (hopelijk) verlost zal zijn van zijn longontsteking.


Maar kijk, affectie doet wonderen! Wanneer je hem zachtjes toespreekt, gaat hij op zijn zijkant liggen rollebollen in zijn nep-schapenwollennestje. Dit betekent dus dat hij nièt buiten geboren is, maar wèl buitengezet, of weggelopen (hoewel...hij moet toen nog erg klein zijn geweest en in de directe omgeving bevinden zich geen huizen; enkel de Kruidtuin en de Hogeschool in de Ledeganckstraat - beiden overigens berucht als dumpingplaats).
Zijn vele ontberingen kan hij ons niet vertellen, maar ik heb hem ten stelligste beloofd dat hier voorgoed een eind aan is gekomen.


Kom nu maar tot rust, lieve Biebie, je bent veilig, je bent thuis...
UPDATE 2 juni : Biebel doet het uitstekend! De medicijnen slaan goed aan en hij heeft een onstilbare eetlust. Hij is opengebloeid tot een open en hartelijk ventje dat weliswaar nog niet goed blijf weet met zijn affectie (al wordt er heel wat afgeknord -gespind en -gerollebold!), maar nog even en hij is een echte mensenvriend. Binnenkort wordt hij gecastreerd en is hij klaar om naar zijn definitieve onderdak te kunnen vertrekken. Wie biedt hem een veilige haven??

UPDATE 18 juni : Biebel is gisteren vertrokken naar een waar poezenparadijs; negen soortgenootjes, een vrijstaand huis met grote tuin in een rustige straat en ... het baasje dat de komende drie maanden fulltime thuis is. Nog een paar weken in de bench om te wennen aan de nieuwe omgeving en dan ... de jonge pootjes weer kunnen rekken en strekken. Eindelijk thuis, het ga je goed lieve Biebie!


maandag 5 april 2010

LAATSTE WOORDEN OVER DAANTJE


Dankzij de steun van heel velen (waaronder een grote gift uit Nederland) is de dierenartsrekening betaald. Aan allen bedankt, zowel voor de financiële steun als voor de hartelijke woorden!

Dat Daantje sinds 3 april niet meer onder ons is, is een voldongen feit. Accepteren lukt echter nog niet. Bekenden en onbekenden hebben intens met hem meegeleefd, wat erop wijst dat onze Daan wel héél speciaal was. Volgend bekend citaat uit het Hollandse jeugdboek 'Dik Trom', is dan ook op zijn (weliswaar fragiele) lijfje geschreven :

"Het was een bijzonder kind. Ja, dat was ie!"

zondag 4 april 2010

DAANTJE HEEFT DE STRIJD VERLOREN ...

























1 april '10 : Daantje wordt afgehaald bij de dierenarts en zijn 'koffertje' wordt klaargemaakt om te kunnen vertrekken naar het gastgezin. Na een voorzichtige aai over zijn frèle bolletje, laat ik hem met gemengde gevoelens gaan; maar het is nu eenmaal beter voor hem dat hij met zo weinig mogelijk andere poezen in contact komt.


De eerste 48 uur gaat het goed : hij eet regelmatig, verkent zijn nieuwe omgeving en zit het liefst op de schoot. En dan ineens keert het tij...


Hij is onrustig, miauwt luid en onafgebroken en eet niet meer. De dierenarts raadt aan om hem wat extra cortisone te geven en dat helpt voorlopig. Hij valt in een diepe slaap, maar ontwaakt een paar uur later onder oorverdovend gekrijs. De komende uren zijn een hel, in de eerste plaats voor Daantje zelf, maar ook voor het gastgezin dat hem met spoed naar de dierenkliniek brengt.


Daar krijgt hij morfine zodat hij tenminste van de pijn is verlost. Hij is in shock, zijn kopje hangt slagzij, zijn temperatuur daalt tot minder dan 36°. Vermoedeljk heeft een interne infectie zijn centraal zenuwstelsel aangetast. Het is voor iedereen duidelijk wat er moet gebeuren, en wel zo snel mogelijk.


De laatste minuten zijn vredig, de dood komt als een verlossing.


Allerliefste Daan, die de natuurlijke gave had om tal van mensen met zijn aanblik alleen al van de sokken te blazen, is nu definitief vertrokken. En wij blijven achter met een loodzwaar hart en het gevoel dat we gefaald hebben.


We weten dat de tijd het verdriet doet slijten, maar wat niet zal slijten is de herinnering aan een piepklein, zwaargewond ventje dat er alles aan gedaan heeft om niet alleen ons, maar ook het leven te veroveren.
Met het leven is dat niet gelukt. Maar óns heeft hij voorgoed in zijn binnenzak.
Dag mini-mannetje, al heb ik je moeten laten gaan, ik laat je nooit meer los!









maandag 22 maart 2010

DAANTJE... DE WERELDKAMPIOEN...?...

Amper vier maandjes oud, en daar lig je dan aan de kant van de weg. Je voorpootje is gebroken, maar je warme hartje klopt gelukkig nog. De dierenarts stelt ook grote, etterende krabwonden vast en schrijft voor alle zekerheid een antischimmelkuur voor.

Voorlopig mag je in quarantaine wat bekomen tot er meer zicht is op wat je (eventueel ) nog allemaal mankeert.

De eerste dagen eet je goed. Met je kwakkelpootje in de lucht huppel je naar je bakje en algauw blijkt wat voor hartveroverende lieverd je wel bent. Daarom word je 'Daantje' genoemd, want je bent overduidelijk Dè Wereldkampioen knuffelen, kopjes geven, spinnen als een spinnenwiel en ... op 3 poten toch nog opgewekt zijn en genieten van alle aandacht!

Maar dan gaat het ineens mis. Je eet niet meer en je hebt hoge koorts. Een langwerkend antibioticum en koorts- en pijnstillende middelen moeten soelaas bieden, doch je gaat alsmaar verder achteruit.

De wonden op je hoofdje breiden zich uit naar je gezicht tot aan je borst. Af en toe word je gek van de jeuk en de pijn en schreeuw je de longen uit je lijf. Wanneer je hele kopje grotesk opzwelt, wordt het hoog tijd om drastisch in te grijpen.

In allerijl word je naar een gerenommeerd dierenziekenhuis gebracht. Géén van de dierenartsen daar, heeft ooit al zoiets gezien. Ondertussen kan je je ogen niet meer openen omdat je hele hoofd vol oedeem blijkt te zitten. Meer dan een uur lang zijn twee dierenartsen met het onderzoek bezig. Allerhande bloedtesten (gelukkig negatief voor aids en leucose), microscopisch onderzoek van huid en haar, swaps en diverse haarplukken die 'op cultuur' gezet worden.

Alle ge-infecteerde stukken worden kaalgeschoren (zowat je halve lijfje) zodat ze later goed ontsmet kunnen worden en ook nu blijkt weer wat voor absolute goeierd je wel bent : met je pootjes gespreid blijf je rustig op je rugje liggen zodat de dokters overal goed aankunnen.

Je wordt aan een infuus gelegd langswaar je vocht, pijnstillers en twee soorten antibiotica krijgt toegdiend. Met een plastiek kapje om je nek wikkel ik je voorzichtig in een reuzegrote, zachte fleeze ... waarna je met een diepe zucht, prompt in een diepe slaap wegzinkt.

Vooruit lieve Daan, laat zien waarin je vooral wereldkampioen bent : in het vechten om te overleven!

De diagnose is op dit moment nog niet duidelijk. Er is echter wel al zicht op de rekening. Zo kost elke nacht dat hij moet opgenomen blijven 40e, zonder medicijnen. Wie wil helpen om dit (in alle opzichten!) 'kostelijke' mannetje te finanieren, kan dan ook een mailtje sturen naar hilde.blok@gmail.com.

Hoe dan ook : fingers crossed!

UPDATE 24 maart '10 : Daantje ligt nog steeds aan het infuus. Hij krijgt cortisone en een breed-spectrum antibiotica. Elke dag wordt hij met fysiologisch water gewassen en ingesmeerd met speciale zalf. Het gevaar is nog lang niet geweken; de eerste 5 dagen zijn cruciaal en die kaap heeft hij nog niet genomen. Op de röntgenfoto blijkt nu ook dat hij een dubbele beenbreuk heeft. Wanneer hij uit de gevarenzone is, zal zijn pootje voorlopig gespalkt worden. Hij is de liefste en aanhankelijkste 'patiënt' die ze daar sinds lang gehad hebben. Daarom alleen al moet hij blijven leven want we kunnen je niet meer missen hoor Daan!

UPDATE 28 maar '10 : gisteren was een kritieke dag voor Daantje. Hij wou ineens niet meer eten en kwam zijn nestje niet uit. Maar kijk, vanmorgen was zijn hele potje leeg en lijkt hij uit de as herrezen. Hij kan ondertussen zijn oogjes weer openhouden (die zaten dichtgekleefd door de wonden erom heen) en maakt geen koorts meer.
Al blijft zijn urine donkergekleurd (wat mogelijk wijst op een leverprobleem), toch willen de dierenartsen het niet opgeven, zeker niet nu ze al zo ver geraakt zijn. Het infuus werd verwijderd want zijn pootje begon te ontsteken. Voor zijn andere (gebroken) pootje, ligt de spalk al klaar. Daan mag voorlopig nog niet naar huis, dus is er heel veel geld nodig om hem de beste medische zorgen te kunnen geven. Het venteke heeft er niet om gevraagd om geboren te worden, laat staan om in zijn toestand te worden achtergelaten langs de kant van de weg. Samen laten wij hem niet in de steek!

UPDATE 2 april '10 : Daantje is ontslagen uit het 'ziekenhuis'! Het afscheid was roerend en dat is heel goed te begrijpen. Al heeft Daantje zijn uiterlijk (op dit moment) niet bepaald mee, hij is een poesje in mini-formaat en met zijn kaalgeschoren koppie en drie omzwachtelde pootjes - eentje rond zijn dubbele beenbreuk en de twee achterpootjes om te beletten dat hij zich openkrabt - gaat hij als een pijl recht naar je hart en laat je niet meer los.

Hij moet nog 4 dagen medicijnen krijgen en dan is het afwachten op het resultaat van het biopt dat een paar dagen geleden genomen is. Hopelijk weten we dan meer (ook de dierenartsen), want het is nog altijd gissen naar de oorzaak van zijn aandoening. Het oedeem is gelukkig verdwenen, maar zijn kopje ligt nog helemaal open tot aan zijn borst.

Het goede nieuws is dan weer dat hij voor de komende veertien dagen bij een gastgezin terecht kan en wèlk gastgezin dan nog ... de adoptanten van Boeli en Evarist (zie blogbericht 'Twee gehandicapte poezen vinden ideale thuis'). Mensen met veel moeilijke-poezen-ervaring, geduld èn tijd, dat kan niet fout gaan. Vanmorgen kwam er al goed nieuws : hij heeft goed gegeten, goed geslapen en verkent strompelend de veranda.

Over een paar dagen komen er foto's van Daantje op de blog en ook op de www.katzoektthuis.be. Deze zijn niet bedoeld om sensatie te wekken, wel om te laten zien hoe hij er aan toe is. Het ziet er allemaal nog zeer kwetsbaar (en gekwetst) uit, dus niet schrikken!

Laat ons hopen dat hij eindelijk uit de gevarenzone is en niet meer moet opgenomen worden. In eerste plaats voor hemzelf, in tweede plaats omwille van de (hoge) rekening. Dankzij uw steun is er al een kleine helft betaald. Daantje gaat ervoor! U toch ook?

zondag 7 februari 2010

AFSCHEID VAN EEN ONBEKENDE ZWERVER

Laat op de avond van 31 januari, werd je door bezorgde mensen binnengebracht. Je was erg mager, vuil, onderkoeld en totaal uitgedroogd. Snel werd een warmwaterbedje voor je klaargemaakt waarop je voorzichtig werd neergelegd, omwikkeld in een zachte fleeze.
Je haalde nauwelijks nog adem...

Hoevelen hebben je zo opgemerkt maar hun ogen voor je gesloten? En hoelang heb je daardoor buiten moeten (over-)leven zonder eten, zonder beschutting?
Tot je niet meer liep, maar strompelde.
Tot je niet meer miauwde, maar in doodsnood je laatste kreten hebt uitgeschreeuwd.

Het enige wat ik nog voor je kon doen, was je warme bedje spreiden. Maar het was te weinig, het was te laat ...

Ooit ben je als aandoenlijk kitten liefdevol in huis genomen. Op je oude dag ben je echter harteloos in de steek gelaten. Maar wéét dat je niet tot op het bittere einde helemaal alleen was; er hebben zich mensen over je ontfermd, je warm ingeduffeld, je troostend toegesproken.

Al hebben we niet kunnen goedmaken wat anderen hebben nagelaten, we hebben geprobeerd om je het laatste stukje te helpen dragen. Je lijden is voorbij, het ga je voor altijd goed...

donderdag 7 januari 2010

TWEE GEHANDICAPTE POEZEN VINDEN IDEALE THUIS










Evarist (rechts) is zwaar
gehandicapt aan beide voorpoten. Ze zijn vergroeid met zijn lijfje waardoor hij hoofdzakelijk op zijn achterpoten loopt.

Boelie (links) was een zeer bange poes die aan allerlei stressverschijnselen leed.

"In augustus 2008 adopteerden wij Boelie en Evarist. Eerst en vooral zou ik willen zeggen dat ze onafscheidelijk geworden zijn!! Als één van de twee 'vermist' is (dierenartsbezoek, buitenspelen, ...) is de ander steevast aan het roepen en zoeken tot ze elkaar gevonden hebben! Vooral Evarist is heel afhankelijk van Boelie. De vrouw (Boelie) is hier de baas!
Ze hebben wel allebei hun probleempjes gehad... Evarist was in het begin de stoere van de 2. Hij begon onmiddellijk alles te verkennen en liet zich zelfs onmiddellijk strelen, op voorwaarde dat je niet in de buurt van zijn pootjes kwam! Hij bleek na een tijdje echter een chronische blaasontsteking te hebben, en staat momenteel op een speciaal diëet. Je hoort soms nog dat hij pijn heeft, maar dat is snel opgelost door hem extra te laten drinken en iets meer speciale brokken te geven. Door deze ziekte verloor hij echter een groot deel van zijn zelfzekerheid. Hij werd terug banger en we zijn helemaal opnieuw moeten beginnen. Hij is voorzichtiger geworden nu, maar is terug op de goede weg. Het is vooral belangrijk dat je hem een veilig plekje geeft en met veel geduld behandelt. Het is heel mooi te mogen zien hoe hij op die manier beetje bij beetje openbloeit. Hij begint zelfs terug te spelen, geeft kopjes, komt soms zelf naast ons liggen in de zetel en begint dan zachtjes te spinnen.
Boelie was in het begin ongelofelijk bang! We hadden zelfs 1 keer schrik dat ze ontsnapt was... Ze bleek toen in een hoekje zodanig opgerold te liggen dat we haar amper konden zien. Na een aantal maanden kwam ze ons elke morgen wekken met veel kopjes en verhaaltjes. Ze komt zelf knuffelen, vertelt ongelofelijk graag, geniet van de aandacht, spint erop los. Zij lijkt haar verleden dus helemaal achter zich gelaten te hebben. Zij heeft echter een ander probleem...
Boelie's verleden heeft zich blijkbaar op haar darmen geslagen. Bij de minste stress (stofzuiger, lawaai buiten, ongekend geluid, vlooienbehandeling, ...) heeft zij diarree en darmkrampen. We dachten eerst dat het puur lichamelijk was en hebben dus heel wat dierenartsbezoeken achter de rug. Pas vorige week kwamen we op het idee om het anders aan te pakken... We zijn bij de apotheker druppeltjes van dr. Vogel gaan halen (homeopathie) tegen de stress. Dit zijn gewone druppeltjes voor mensen, maar ze werken ook bij dieren en brengen geen schade aan zoals andere medicatie. Ze krijgt nu een dikke week druppeltjes en het gaat veel beter met haar! Ik zou dit dus willen aanraden voor iedereen die zulke problemen heeft met zijn/haar dier! Het is zeker het proberen waard.
We hebben er nog geen moment spijt van gehad, en moeten ons zelfs heel erg inhouden om er geen derde poesje bij te nemen! We volgen jullie nog steeds en blijven jullie dankbaar voor jullie inzet om deze twee poesjes-met-problemen toch een tweede kans te willen geven!"