Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

maandag 5 april 2010

LAATSTE WOORDEN OVER DAANTJE


Dankzij de steun van heel velen (waaronder een grote gift uit Nederland) is de dierenartsrekening betaald. Aan allen bedankt, zowel voor de financiële steun als voor de hartelijke woorden!

Dat Daantje sinds 3 april niet meer onder ons is, is een voldongen feit. Accepteren lukt echter nog niet. Bekenden en onbekenden hebben intens met hem meegeleefd, wat erop wijst dat onze Daan wel héél speciaal was. Volgend bekend citaat uit het Hollandse jeugdboek 'Dik Trom', is dan ook op zijn (weliswaar fragiele) lijfje geschreven :

"Het was een bijzonder kind. Ja, dat was ie!"

zondag 4 april 2010

DAANTJE HEEFT DE STRIJD VERLOREN ...

























1 april '10 : Daantje wordt afgehaald bij de dierenarts en zijn 'koffertje' wordt klaargemaakt om te kunnen vertrekken naar het gastgezin. Na een voorzichtige aai over zijn frèle bolletje, laat ik hem met gemengde gevoelens gaan; maar het is nu eenmaal beter voor hem dat hij met zo weinig mogelijk andere poezen in contact komt.


De eerste 48 uur gaat het goed : hij eet regelmatig, verkent zijn nieuwe omgeving en zit het liefst op de schoot. En dan ineens keert het tij...


Hij is onrustig, miauwt luid en onafgebroken en eet niet meer. De dierenarts raadt aan om hem wat extra cortisone te geven en dat helpt voorlopig. Hij valt in een diepe slaap, maar ontwaakt een paar uur later onder oorverdovend gekrijs. De komende uren zijn een hel, in de eerste plaats voor Daantje zelf, maar ook voor het gastgezin dat hem met spoed naar de dierenkliniek brengt.


Daar krijgt hij morfine zodat hij tenminste van de pijn is verlost. Hij is in shock, zijn kopje hangt slagzij, zijn temperatuur daalt tot minder dan 36°. Vermoedeljk heeft een interne infectie zijn centraal zenuwstelsel aangetast. Het is voor iedereen duidelijk wat er moet gebeuren, en wel zo snel mogelijk.


De laatste minuten zijn vredig, de dood komt als een verlossing.


Allerliefste Daan, die de natuurlijke gave had om tal van mensen met zijn aanblik alleen al van de sokken te blazen, is nu definitief vertrokken. En wij blijven achter met een loodzwaar hart en het gevoel dat we gefaald hebben.


We weten dat de tijd het verdriet doet slijten, maar wat niet zal slijten is de herinnering aan een piepklein, zwaargewond ventje dat er alles aan gedaan heeft om niet alleen ons, maar ook het leven te veroveren.
Met het leven is dat niet gelukt. Maar óns heeft hij voorgoed in zijn binnenzak.
Dag mini-mannetje, al heb ik je moeten laten gaan, ik laat je nooit meer los!