Dit is Mozes. Ineens was hij daar, op één van de voederplekken. Weliswaar nogal op onorthodoxe wijze namelijk...op drie poten. Zijn linkervoorpoot hield hij als een dirigeerstokje recht voor zich uit en zo stak hij een gevaarlijke baan over. Actie geboden!
Peanuts, zo leek het. Mozes liet zich aaien en was dus makkelijk in een transportbakje te krijgen. Dat bleek buiten het spreekwoordelijke 'een kat in het nauw maakt rare sprongen' gerekend. Mozes was er even snel weer uit, als hij erin was gezet en nam de benen, of liever gezegd : de (drie) poten.
Dagenlang werd hij niet meer opgemerkt.
Was hij dan toch naar huis?
Was hij aangereden en had hij zich - gewond - verstopt?
Of was hij op slag dood en opgehaald door het asiel?
Hoe dan ook was het gedaan met de rust (voor zover het ooit kalm is op het zwerfpoezenfront).
Elke dag op hetzelfde uur naar dezelfde plek en via allerlei lokgeluiden hopen op zijn terugkeer.
Voorbijgangers zijn inmiddels gewend aan die (ongevaarlijke) poezengek...
Een paar dagen voor Kerstavond dook hij weer op. Nog steeds met zijn linkervoorpootje horizontaal voor zich uitgestrekt.
Voorzichtig nu. Geen overhaast prutswerk. Langzaamaan, dag per dag, de verstoorde relatie weer opbouwen.
Kerstavond of geen Kerstavond (voor ondergetekende - alsook voor de zwervers - een dag zoals alle andere), met iets extra lekkers naar de plek waar Mozes nu alweer een paar dagen kwam eten.
Niet te geloven. Hij bleef zitten, liet zich makkelijk aaien en at rustig door. Driewerf helaas...geen transportbakje bij...
Wat te doen? Snel naar huis het bakje ophalen? Of geen risico nemen en iemand bellen die er eentje kon brengen? Maar wie kon er gestoord worden op Kerstavond??
Neen, dit moest ik zelf oplossen.
Fietstas leeggemaakt. Mozes in de armen genomen, voorzichtig in de fietstas laten zakken, natte doos die daar al een paar dagen lag omgekeerd over hem heen gezet, de 'gaten' opgevuld met alle plastieken zakken die ik maar bij had, klep dicht, met twee fietselastieken 'ingesnoerd'...en zo, met inmiddels wildkloppend hart, te voet naar huis, hem ondertussen geruststellend toesprekend (deze keer weinig of geen voorbijgangers).
Allerliefste Mozes heeft de hele weg lang geen kik gegeven en liet zich, toen we eindelijk thuis waren, gewillig in de armen naar boven dragen alwaar hij in een bench kon bekomen.
Hij is inmiddels opgenomen bij de dierenarts die hem de liefste-der-lieve poezen vindt.
Elk jaar is het weer Kerstavond, elk jaar probeer je er iets moois van te maken maar deze is ongetwijfeld de meest memorabele!
