Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

zondag 8 september 2013

SMILLA IS GERED...MAAR WAT NU??




 
 
Op één van de voederplekken van het UZ, zat ineens een klein wit (geweest!) kitten van een weekje of 6 oud.  Helemaal in haar uppie. Schoot weg als als een haas in de wind van zodra je dichterbij kwam, waardoor je in de vlucht nog net kon zien dat er iets met haar achterkant niet in orde was. Niet alleen was die erg vuil, maar er hing ook 'iets' aan. Vermoedelijk een hard stuk stoelgang dat was blijven zitten...
 
Met de hand vangen was monnikkenwerk, dus werd de vangkooi ingezet. Fenomenale uitvinding. Alleen de afstandsbediening ontbreekt. Smilla liep rustig in en uit, heen en weer - telkens de brokjes vis halen en dan op haar gemakje buiten de kooi opeten. Schiet niet op zo. Wanneer de val dan nog ettelijke keren dichtvalt zonder resultaat, is het flink vloeken geblazen. Bang dat ze ondertussen haar buikje had rondgegeten, durfden we niet om een andere vangkooi rijden, dus zat er niks anders op dan 'pappen en nathouden'.
 
Na een keer of acht de kooi her-ingesteld te hebben, hadden we eindelijk prijs. Waarna Smilla het op een ongelofelijk hard brullen zette. Wegwezen daar, want het is een eufemisme om te zeggen dat we niet bepaald welkom zijn op het UZ.
 
Van zodra thuis, de lababo laten vollopen met lauwwarm water en Smieltje er met haar poepje ingezet. Kwestie dat de harde koek kon losweken. Nu was ook duidelijk te zien hoe onderkomen ze was  : een geraamte met een pelsje vol luizen en vlooien en oormijt tot diep in de oorschelpen. De warmte deed haar duidelijk deugd. Ze gaf geen kik meer. Voorpootjes over de rand van de lavabo,  oogjes dicht en dobberen maar. Even een handje helpen met het losmaken van de stoelgang...
 
Pas toen bleek wat er werkelijk aan de hand was. Smilla's dikke darm hangt zeker zo'n vijf cm uit haar lijfje. Een prolaps van heb je me daar! Er is een ongeschreven zwerfpoezenwet die zegt dat je de dringendste gevallen bij voorkeur in het weekend binnenkrijgt, wanneer de eigen dierenarts (vertrouwd met een grote variëteit aan mankementen) in geen velden of wegen te bekennen is.
 
Er zit niks anders op dan voorlopig zelf maar even voor dierenarts te spelen. Vanzelfsprekend onmiddellijk ontwormd met milbemax en op stormogyl gezet (tegen diaree) en de dikke darm voorzichtig ingevet met pommade, want wat absoluut niet mag gebeuren is dat het uithangende gedeelte verdroogt. En krantenknipsels in de kattenbak, ipv de gebruikelijke korrels. Bij een prolaps gebeurt het namelijk vaak dat het uiteinde af en toe weer de buik inschiet (helaas ook weer uitschiet) en dan is het niet aangewezen dat die vol kattenkorrels hangt. Proberen om de dikke darm er zelf weer in te krijgen heeft in Smieleke's geval weinig zin. Vijf cm is simpelweg te lang...
 
Morgen komt de dierenarts naar haar kijken. Niks te vroeg want hoe mager Smilla ook is en wat je haar ook voorzet; ze eet slecht, slaapt veel en reageert traag.
 
Het leidt geen twijfel dat Smilla midden op het grote terrein van het UZ werd achtergelaten. Weliswaar op een voederplek. Wellicht vond de dumper dat hij al met al nog een goede daad deed door haar niet in niemandsland te droppen. Waarna hij zijn handen in onschuld waste.
 
En zo gaat de wereld ten onder aan de zoveelste Pontus Pilatus, want reken maar dat dit type mens ook voor de soortgenoot niet mals is (cfr. de vele brandhaarden op dit moment)!
 
 
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten