Maandag 30 mei. Maroufje ligt al dagen lusteloos in haar nestje. Je kan er alles mee doen, ze laat probleemloos de wonde verzorgen, maar ze eet of drinkt niets meer uit zichzelf. Af en toe probeert ze zich te verleggen, maar dat gaat moeilijk – ze laat letterlijk haar kopje hangen. Lopen lukt al helemaal niet meer. De behandelende dierenarts vermoedt dat de maden haar uiteindelijk toch te pakken hebben gekregen. Ook al is de wonde zo ver en zo diep mogelijk schoongemaakt en waren er geen maden meer te zien, er kunnen er binnengedrongen zijn via de open wonde - of via de anus, aangezien de kwetsuur daar vlakbij ligt.
Na veel wikken en wegen is uiteindelijk besloten om haar te laten inslapen.
Ze ligt slapjes op haar ‘goede kant’ en legt haar kop en voorpootje op mijn arm. Nu nog kleiner dan ze toch al was, aai ik haar voorzichtig en spreek haar zachtjes toe. Dat het mij zo spijt dat ik te laat was om haar leven te kunnen redden en de belofte voor een betere toekomst niet heb kunnen waarmaken.
Lieve, weerloze Marouf, ik hoop dat je gevoeld hebt dat je welkom en gewenst was en dat je hier even je troosteloze bestaan kon vergeten.
Dit zijn de mensen die jou hierbij geholpen hebben : Sofie (Brussel), Sylvie (Zomergem), Dalie (Waarschoot), Huguette (Gent), Joke (Gent), Liliane (Zaventem) en Brenda (Lokeren).
Zucht...dit vind ik zo erg he, zo jammer, alle dieren zijn bijzonder en verdienen een mooi leven
BeantwoordenVerwijderenGroetjes, Veronique uit Nederland