Op dezelfde plek als in onderstaand bericht, was eerder al poezenmoeder 'Moorke' bevallen. Ook hier was het nest zoek. Moorke was, in tegenstelling tot 'Vlekje', supertam en liet zich makkelijk volgen. Helaas naar een inmiddels failliete doe-het-zelf zaak. Hekkens dicht, lege parking van zo'n 30 meter diep, vol hoeken en kanten waar je vanachter het hekken geen zicht op hebt en achteraan, de lege winkel.
Moorke verdween door de spijlen telkens naar rechts, waardoor het vermoeden ontstond dat ze misschien wel in één van de aanpalende tuinen bevallen was. Dus werd het hele huizenblok voorzien van flyers : er bevindt zich vermoedelijk een poezennestje in uw tuin, gelieve goed rond te kijken en snel te bellen naar volgend telefoonnummer.
Geen enkele reactie...
Tot voederzetter M. met het onrustwekkende bericht komt dat Moorke al een dag of 5 niet meer is komen eten. Haast geboden, maar wat kon nog méér gedaan worden dan al gedaan wàs??
Dan maar de koe bij de horens en aan alle aanpalende huizen (en dat zijn er veel), aangebeld. Niet thuis, geen interesse, geen tuin...overal lik op stuk.
En toch moesten ze daar ergens zijn, Moorke had ons tenslotte zelf de weg gewezen!
Tot meneer P. ons in zijn huis toelaat. Een huis zonder tuin weliswaar, maar wel met vensters die uitgeven op een plat dak en zo geraken we, van dak over dak, tot bij de plek waar we moeten zijn : de verlaten parking van de failliete winkel, waar we nu volledig zicht op hebben.
En daar zitten, imens zielig, drie in elkaar gedoken hoopjes nauwelijks bewegende kittens. Eentje bijt wanhopig op een stukje papier. Hartverscheurend...
Stad en land zijn verzet om voor donker een ladder tot daar te krijgen, want de parking ligt een meter of vier dieper dan het dak waarop we staan. Vangkooi naar beneden (de kittens waren inmiddels verdwenen) en hopen dat de juiste er zou inzitten, want er lopen daar nog meer (volwassen) poezen.
Van slapen is niet veel in huis gekomen die nacht...
Wanneer we de volgende dag teruggaan, zit goddank één kleintje in de kooi. De andere twee draaien er rond. Katertje Fado laten we overlopen in een dwangkooi, waardoor onmiddellijk de vangkooi kan heringesteld worden. We klimmen terug naar boven (de ladder moet telkens terug opgetrokken worden en veilig weggeborgen, want niets is daar veilig) en houden afstand.
Niet te geloven, nog geen half uurtje later zit broertje Frodo in de kooi!
Zelfde methode toepassen (laten overlopen in een ander bakje. Wel opletten dat beide openingen goed op elkaar aansluiten), en de kooi opnieuw instellen voor het laatste (zwarte) kleintje.
Deze keer hebben we minder geluk. Er zijn (volwassen) kapers op de kust en die jagen het kleintje weg.
Het heeft geen zin om te wachten. Op afstand van de kooi zetten we eten voor de groten die we naar de etensplek lokken. De kooi verzetten we in de richting waarin nummertje drie verdwenen is.
Met gemengde gevoelens gaan we met de twee broertjes naar huis. Frodo en Fado zijn zo uitgehongerd dat je hen moeiteloos kan aaien, al hebben ze nooit een mensenhand gevoeld en wellicht nooit een mens van dichtbij gezien. Ze gaan in hun etensbak staan en grollen als leeuwen.
Het is nu wachten en hopen op zusje (?) Fay...
Moederpoes Moorke komt wellicht nooit meer terug. Allerliefste, supertamme Moor die ik zo vaak in mijn armen de straat heb helpen oversteken, maar niet eerder kon binnennemen omdat ik het nest niet kon vinden.
Helaas kan ik maar één ding meer voor haar doen : zorgen dat haar kleintjes veilig onder dak zijn. tot en met de derde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten