Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

vrijdag 2 december 2011

LANG GELEDEN WAS ER EENS ...

















Een Engelse mevrouw, een oude villa en heel veel poezen.

In een dorp aan de Leie, op de splitsing van de rivier, stond tien jaar geleden een oude, vrijstaande villa. De villa stond midden in een grote tuin en werd bewoond door een oudere vrouw en een veertigtal poezen.

Alle poezen waren opvangers. Velen waren ziek of zelfs gewond. Mevrouw P., verlaten door haar man, leefde van een bestaansminimum. Ze had nauwelijks geld om de poezen te voeden, laat staan dat er iets overbleef voor de medische verzorging. De meeste poezen waren dan ook niet gesteriliseerd of gecastreerd. Het duurde niet lang of de mensen wisten haar te vinden als het ging over een poes waar ze geen blijf mee wisten. Dozen vol kittens werden aan de voordeur achtergelaten. Wetend dat alles beter was dan honderd meter verder aan de Leie gedumpt te worden, durfde ze geen ‘nee’ te zeggen en werden alle poezen liefdevol binnengenomen.

Eventjes leek het erop dat ze wat hulp kreeg. Dierenhelpster A. engageerde zich een tijdlang en gaf zoveel mogelijk voedsel en het geld dat ze kon missen. Helaas was ze op datzelfde moment ook betrokken bij een slopende en hopeloze reddingsactie van een aantal zwanen en ganzen die ernstig bedreigd werden. En zoals dat meestal gaat met mensen die wakker liggen van dierenleed en hun handen uit de mouwen steken, stond ook zij er helemaal alleen voor. Op het laatst woog ze nog maar 42 kg en kwam ze met een zware depressie voor lange tijd thuis te zitten. Toen stonden Mevrouw P. en haar vele poezen er pas écht alleen voor…

Langzamerhand liep de situatie uit de hand. Het aantal poezen nam alsmaar toe. De ooit zo statige, prachtige villa met de vele erkertjes, terrasjes en de oude veranda begon te vervallen. Het rijkelijk gemeubileerde interieur werd afgedekt; kamers werden gesloten en nooit meer betreden. De tuin verwilderde. Mevrouw P., totaal wanhopig door al het poezenleed, trok zich verbitterd terug uit de maatschappij.

En hier eindigt het gekende deel van het verhaal. Volgens de buren is mevrouw P. een paar jaar geleden verhuisd naar O., samen met een twintigtal poezen.

De sprookjesachtige villa, waar ooit zoveel verworpenen welkom waren, is nu verbouwd tot een moderne bed & breakfast, de geschiedenis van lief en leed voorgoed wèg gerenoveerd.

Een fascinerend verhaal, met een onaf einde. Vele vragen blijven open.

Hoe is deze Engelse mevrouw in het dorp A. terecht gekomen? Het huis was haar eigendom, (ze was er erg aan gehecht), ooit leidde ze een rijkelijk bestaan, later was ze aan de bedelstaf – wat is haar achtergrond, haar herkomst? Wanneer is zij met het opvangen van zwervers, gedumpte en andere ongewenste poezen begonnen? Hoe komt het dat ze niet méér hulp gezocht (of gevonden) heeft? Zijn er nog anderen die haar geholpen hebben? Wat is er uiteindelijk met alle andere poezen gebeurd? Want er waren er veel meer dan die twintig die ze meegenomen heeft.

Allemaal vragen waar ik een antwoord op wil vinden.
Wordt vervolgd…

Geen opmerkingen:

Een reactie posten