Max doet het zeer goed. Zijn pels is aan het verdikken en door de cortisone-behandeling krabt en bijt hij zich veel minder. Terwijl hij verdoofd was voor de castratie is er van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem een langwerkende anti-jeukprik te geven en hem nog eens goed te ontwormen en te ontvlooien, want Max laat zich onder geen enkele voorwaarde aanraken.
Integendeel. Het duurt zo’n 20 minuten alvorens zijn bench verschoond is omdat hij voortdurend naar voren schiet om aan te vallen. Vuilnisblikken, pollepels…het kan allemaal dienen om hem tijdens de verschoning op een afstand te houden. Met de vorige winter nog vers in het geheugen, blijft hij de komende lekker binnen. Over een veertiental dagen gaat de deur van de bench open, zodat hij vrij kan rondlopen en – zoals dat meestal gaat bij dit type poes – slapen en eten in zijn veilige huisje.
Het voornaamste is dat hij goed verzorgd wordt en een onderdak heeft – we zien dan wel wat de toekomst voor hem brengt.
Droefie deed het in het begin erg goed. Hij at goed, waste zich en gebruikte zijn nestje om lekker in te slapen (en niet om in te plassen, zoals ‘beroepszwervers’ soms doen). Even had ik de hoop dat hij op zou knappen, waarna hij nog jàren zou kunnen genieten van een comfortabel binnenleven.
Maar het was hem niet gegund.
Na de aanvankelijke opleving zakte hij – letterlijk – zienderogen in elkaar. Hij at al liggend, vermagerde sterk en sliep 23 van de 24 uur.
Droefie was te zeer ondermijnd door het bikkelharde buitenbestaan en er was geen hoop meer dat hij hiervan zou herstellen.
Afgelopen woensdag heeft de dierenarts hem ingeslapen.
Uit onderzoek bleek dat zijn linkervoorpoot compleet in tweeën was gebroken; een gecompliceerde breuk met vlijmscherpe botranden, die nooit vanzelf was geheeld en hem uitermate veel pijn gekost moet hebben. De weinige tanden die hij nog had, zaten vol ontstekingen en abcessen en bovendien leed hij hoogstwaarschijnlijk aan de dodelijke ziekte FIP.
Jarenlang is hij overgeleverd geweest aan de grillen van mens en natuur, met alle gevolgen vandien. Dat hij de laatste twee maanden van zijn leven een veilig en beschermd leven heeft geleid, is dan ook maar een schrale troost.
Jarenlang is hij overgeleverd geweest aan de grillen van mens en natuur, met alle gevolgen vandien. Dat hij de laatste twee maanden van zijn leven een veilig en beschermd leven heeft geleid, is dan ook maar een schrale troost.
Lieve, bange Droefie, je blijft voor altijd in mijn herinnering als de meest droevige zwerver die ik ooit op mijn poezenpad heb ontmoet. Ik heb je veel te laat en slechts een heel klein beetje kunnen helpen maar weet dat je dan toch op het eind van je leven omringd werd met veel warmte en alle liefde die ik je maar kon geven. De vorige barre winter heb je helaas moeten doorstaan, maar godzijdank zullen alle volgende je voorgoed bespaard blijven…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten