Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

zondag 28 augustus 2011

KAI EN KEDI, (HELAAS) MET EEN VERVOLG...

Een paar dagen geleden zag ik hem voor het eerst tussen de struiken zitten, zwart en o zo bang. Nog een broertje van Kai en Kedi?? Het kon bijna niet anders; hetzelfde onvolwassen postuur, dezelfde angst en die herkenbare dikke staart. Nummer vier dus. In dat geval alweer een verwilderde en dus onplaatsbare poes. Niet aan denken, zorgen voor later. Zo snel mogelijk de vangkooi zetten want hij heeft al lang genoeg in zijn eentje moeten buiten leven in dat rotweer.

Dus gisteren met de vangkooi op pad. "Poes, poesie, kom dan, éten!"
Niemand te zien.
Ik trek naar de volgende voederplek en keer even later terug.

En daar ligt hij dan. Iemand moet hem op de stoep hebben gelegd. Zo stil, zo koud en zo nat als je maar kan zijn wanneer je roerloos en onbeschermd, onafgebroken felle hagelregen over je heen hebt gehad.

Velen onder ons die dit werk doen hebben het al ervaren : je komt vaak te laat. De keren dat je op tijd was, ben je zo weer vergeten. De keren dat je te laat komt blijven op je netvlies gebrand.

Zo ook met het achtergelaten, eenzame broertje van Kai en Kedi. Ik heb hem nauwelijks gekend, maar de aanblik van zijn natte, gebroken lichaam zal mij nog lang bijblijven...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten