Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

donderdag 29 december 2011

VERWAARLOOSDE PERS MOET PLAN TREKKEN IN WEER EN WIND






































































Dibi werd aangetroffen in een tuin bij – gelukkig – zeer poesvriendelijke mensen. Van ver leek zijn toestand nog mee te vallen. Hij kwam meteen op het eten af en liet zich gewillig strelen.

Van dichtbij, was het echter even schrikken : zijn gezicht zat vol aangekoekt vuil (vooral uit zijn ogen) en zijn vacht bestond hoofdzakelijk uit klitten, klodders en ei-grote knopen. Er was geen kammen aan. Eerst werd nog geprobeerd om thuis wat weg te knippen (wat tot de bijgaande foto ‘coupe maison’ leidde), maar zijn ondervacht was kletsnat en rook erg vies.

‘Natuurlijk’ bijna weekend maar gezien zijn toestand, wilde de dierenarts hem er nog tussen nemen. Het ‘schaap’ werd geschoren, de ogen schoongemaakt en frontline (tegen de vlooien) bleek méér dan nodig, want Dibi zat vol ongewenste compagnons.

Ondertussen ligt de ‘naaktpers’ in zijn bibberende bloterik te bekomen van zowel zijn transformatie als de castratie en is het te hopen dat hij er geen identiteitscrisis aan overhoudt!

Velen willen een pers, weinigen weten hoe hen te verzorgen of houden het niet vol. Bovendien worden ze gekweekt (en miskweekt) voor het geld en dàt terwijl er zoveel ‘misdeelden’ buiten moeten overleven of in tsjokvolle opvangen en asielen moedeloos op een nieuwe thuis zitten te wachten. Of op de dood...

Doe er niet aan mee! Maar kijk wel mee uit naar een nieuwe thuis voor deze allerliefste, rustige jongen, want van een dankbare poes gesproken… zijn ogen spreken boekdelen!




Update 11 januari 2012 : Dibi is ondertussen verhuisd naar een waar poezenparadijs, met aan het hoofd van het huishouden een geboren en getogen poezenmadam die àlles weet van perzen en andere langharigen. Na regen komt zonneschijn, precies zoals ik hem beloofd had!

vrijdag 9 december 2011

SCHRIJNENDE EN ONHOUDBARE TOESTAND IN DENDERMONDE











































Op 2 december verscheen een alarmerend bericht op de website van Zwerfkat/Limburg. Op onderstaande link is het verdere verloop te lezen :

http://www.zwerfkat.com/wat_maken_we_mee.php


Later kreeg iedereen die hulp had aangeboden een mail van Zwerfkat dat er hoogdringendheid vereist was inzake het weghalen van de poezen : de stad had twee grote asielen ingeschakeld die maandag 5 december alle poezen zouden komen weghalen. Met voorspelbaregevolgen.

Verscheidene instanties waren al jaren op de hoogte van deze situatie, maar nu de poezeneigenaar zich vrijwillig in de psychiatrie had laten opnemen, kregen bonafide hulpverleners nauwelijks de tijd om de poezen fatsoenlijk weg te halen en voor allemaal een veilig onderkomen te zoeken.

Geen tijd te verliezen; alle poezen moesten daar weg vóór de ‘deadline’. Een paar collega’s gemobiliseerd en zaterdag 3 december naar de plaats des onheils. En dat is niets teveel gezegd.

Aangezien de eigenaar met een leefloon moest rondkomen (750e) en daar 600e van naar de poezen ging, had hij geen geld meer voor vuilniszakken (noch om welke rekening dan ook te betalen, dus geen water, verwarming of verlichting meer). Bijgevolg is jarenlang het vuile kattenbakzand in huis opgestapeld in lege papieren zakken die zich na verloop van tijd zo hoog tegen muren en deuren opstapelden dat er nauwelijks meer plaats overbleef om door het gat van de deur te kunnen. De zakken scheurden open en het vuil bleef liggen waar het terecht kwam : in alle gangen en op alle treden van de trap. Op het eind werden de kattenbakken, die boordenvol versteend vuil stonden, niet meer verschoond en deden de (uiteindelijk bleek : 56) poezen overal hun behoefte. De vloeren waren spekglad door de urine, de karige meubelen doorweekt en overal lag stoelgang. De penetrante stank benam je de adem.

De meeste poezen waren inmiddels doodsbang door het in- en uitgeloop van alle vreemde mensen, maar gelukkig waren de hulpverleners (die van over het hele Vlaamse land kwamen toegestroomd) voor geen kleintje vervaard en zijn dezelfde dag nog alle 56 poezen daar weggehaald.

Dion, Ellie, Droppie en Foxie (die jarenlang op het kerkhof van Dendermonde heeft geleefd), konden hier terecht. Hun vorige baasje heeft hen misschien met de beste bedoeling binnen genomen, maar de meeste poezen zijn ernstig ziek. Gelukkig was de grote tuin professioneel afgezet (volgens een collega moet dat minstens 3500e gekost hebben) zodat geen enkele poes kon ontsnappen. Er waren een aantal aidspoezen bij en een aantal niezers, maar de meeste poezen waren voldoende gevoed. Volgens Lindsey (de initiatiefneemster van de reddingsactie), ging hij er regelmatig mee naar de dierenarts - te voet, want een auto (of fiets) bezat hij niet. En hulp aanvaarden wou hij niet.

Al met al is door de inzet van velen, onnoemelijk veel poezenleed voorkomen. Maar het is in de eerste plaats dankzij de daadkracht van Lindsey en de onontbeerlijke hulp en mobilisatiecampagne van Zwerfkat (die zelf een 26 poezen hebben opgenomen, waaronder de aidspoezen) dat wij allemaal geweten hebben wat er aan de hand was en in actie konden schieten.

Het is onduidelijk wat er met het huis en de man gaat gebeuren. Hij schijnt een onverbeterlijke ‘poezenverzamelaar’ te zijn, dus het is deze keer de opdracht voor de bevoegde instanties (hij heeft geen familie meer, noch vrienden of kennissen) om hem in de gaten te houden en te begeleiden, zodat over een paar jaar de hele problematiek niet wéér op de schouders van vrijwilligers terecht komt!

vrijdag 2 december 2011

LANG GELEDEN WAS ER EENS ...

















Een Engelse mevrouw, een oude villa en heel veel poezen.

In een dorp aan de Leie, op de splitsing van de rivier, stond tien jaar geleden een oude, vrijstaande villa. De villa stond midden in een grote tuin en werd bewoond door een oudere vrouw en een veertigtal poezen.

Alle poezen waren opvangers. Velen waren ziek of zelfs gewond. Mevrouw P., verlaten door haar man, leefde van een bestaansminimum. Ze had nauwelijks geld om de poezen te voeden, laat staan dat er iets overbleef voor de medische verzorging. De meeste poezen waren dan ook niet gesteriliseerd of gecastreerd. Het duurde niet lang of de mensen wisten haar te vinden als het ging over een poes waar ze geen blijf mee wisten. Dozen vol kittens werden aan de voordeur achtergelaten. Wetend dat alles beter was dan honderd meter verder aan de Leie gedumpt te worden, durfde ze geen ‘nee’ te zeggen en werden alle poezen liefdevol binnengenomen.

Eventjes leek het erop dat ze wat hulp kreeg. Dierenhelpster A. engageerde zich een tijdlang en gaf zoveel mogelijk voedsel en het geld dat ze kon missen. Helaas was ze op datzelfde moment ook betrokken bij een slopende en hopeloze reddingsactie van een aantal zwanen en ganzen die ernstig bedreigd werden. En zoals dat meestal gaat met mensen die wakker liggen van dierenleed en hun handen uit de mouwen steken, stond ook zij er helemaal alleen voor. Op het laatst woog ze nog maar 42 kg en kwam ze met een zware depressie voor lange tijd thuis te zitten. Toen stonden Mevrouw P. en haar vele poezen er pas écht alleen voor…

Langzamerhand liep de situatie uit de hand. Het aantal poezen nam alsmaar toe. De ooit zo statige, prachtige villa met de vele erkertjes, terrasjes en de oude veranda begon te vervallen. Het rijkelijk gemeubileerde interieur werd afgedekt; kamers werden gesloten en nooit meer betreden. De tuin verwilderde. Mevrouw P., totaal wanhopig door al het poezenleed, trok zich verbitterd terug uit de maatschappij.

En hier eindigt het gekende deel van het verhaal. Volgens de buren is mevrouw P. een paar jaar geleden verhuisd naar O., samen met een twintigtal poezen.

De sprookjesachtige villa, waar ooit zoveel verworpenen welkom waren, is nu verbouwd tot een moderne bed & breakfast, de geschiedenis van lief en leed voorgoed wèg gerenoveerd.

Een fascinerend verhaal, met een onaf einde. Vele vragen blijven open.

Hoe is deze Engelse mevrouw in het dorp A. terecht gekomen? Het huis was haar eigendom, (ze was er erg aan gehecht), ooit leidde ze een rijkelijk bestaan, later was ze aan de bedelstaf – wat is haar achtergrond, haar herkomst? Wanneer is zij met het opvangen van zwervers, gedumpte en andere ongewenste poezen begonnen? Hoe komt het dat ze niet méér hulp gezocht (of gevonden) heeft? Zijn er nog anderen die haar geholpen hebben? Wat is er uiteindelijk met alle andere poezen gebeurd? Want er waren er veel meer dan die twintig die ze meegenomen heeft.

Allemaal vragen waar ik een antwoord op wil vinden.
Wordt vervolgd…