Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

donderdag 29 december 2011

VERWAARLOOSDE PERS MOET PLAN TREKKEN IN WEER EN WIND






































































Dibi werd aangetroffen in een tuin bij – gelukkig – zeer poesvriendelijke mensen. Van ver leek zijn toestand nog mee te vallen. Hij kwam meteen op het eten af en liet zich gewillig strelen.

Van dichtbij, was het echter even schrikken : zijn gezicht zat vol aangekoekt vuil (vooral uit zijn ogen) en zijn vacht bestond hoofdzakelijk uit klitten, klodders en ei-grote knopen. Er was geen kammen aan. Eerst werd nog geprobeerd om thuis wat weg te knippen (wat tot de bijgaande foto ‘coupe maison’ leidde), maar zijn ondervacht was kletsnat en rook erg vies.

‘Natuurlijk’ bijna weekend maar gezien zijn toestand, wilde de dierenarts hem er nog tussen nemen. Het ‘schaap’ werd geschoren, de ogen schoongemaakt en frontline (tegen de vlooien) bleek méér dan nodig, want Dibi zat vol ongewenste compagnons.

Ondertussen ligt de ‘naaktpers’ in zijn bibberende bloterik te bekomen van zowel zijn transformatie als de castratie en is het te hopen dat hij er geen identiteitscrisis aan overhoudt!

Velen willen een pers, weinigen weten hoe hen te verzorgen of houden het niet vol. Bovendien worden ze gekweekt (en miskweekt) voor het geld en dàt terwijl er zoveel ‘misdeelden’ buiten moeten overleven of in tsjokvolle opvangen en asielen moedeloos op een nieuwe thuis zitten te wachten. Of op de dood...

Doe er niet aan mee! Maar kijk wel mee uit naar een nieuwe thuis voor deze allerliefste, rustige jongen, want van een dankbare poes gesproken… zijn ogen spreken boekdelen!




Update 11 januari 2012 : Dibi is ondertussen verhuisd naar een waar poezenparadijs, met aan het hoofd van het huishouden een geboren en getogen poezenmadam die àlles weet van perzen en andere langharigen. Na regen komt zonneschijn, precies zoals ik hem beloofd had!

vrijdag 9 december 2011

SCHRIJNENDE EN ONHOUDBARE TOESTAND IN DENDERMONDE











































Op 2 december verscheen een alarmerend bericht op de website van Zwerfkat/Limburg. Op onderstaande link is het verdere verloop te lezen :

http://www.zwerfkat.com/wat_maken_we_mee.php


Later kreeg iedereen die hulp had aangeboden een mail van Zwerfkat dat er hoogdringendheid vereist was inzake het weghalen van de poezen : de stad had twee grote asielen ingeschakeld die maandag 5 december alle poezen zouden komen weghalen. Met voorspelbaregevolgen.

Verscheidene instanties waren al jaren op de hoogte van deze situatie, maar nu de poezeneigenaar zich vrijwillig in de psychiatrie had laten opnemen, kregen bonafide hulpverleners nauwelijks de tijd om de poezen fatsoenlijk weg te halen en voor allemaal een veilig onderkomen te zoeken.

Geen tijd te verliezen; alle poezen moesten daar weg vóór de ‘deadline’. Een paar collega’s gemobiliseerd en zaterdag 3 december naar de plaats des onheils. En dat is niets teveel gezegd.

Aangezien de eigenaar met een leefloon moest rondkomen (750e) en daar 600e van naar de poezen ging, had hij geen geld meer voor vuilniszakken (noch om welke rekening dan ook te betalen, dus geen water, verwarming of verlichting meer). Bijgevolg is jarenlang het vuile kattenbakzand in huis opgestapeld in lege papieren zakken die zich na verloop van tijd zo hoog tegen muren en deuren opstapelden dat er nauwelijks meer plaats overbleef om door het gat van de deur te kunnen. De zakken scheurden open en het vuil bleef liggen waar het terecht kwam : in alle gangen en op alle treden van de trap. Op het eind werden de kattenbakken, die boordenvol versteend vuil stonden, niet meer verschoond en deden de (uiteindelijk bleek : 56) poezen overal hun behoefte. De vloeren waren spekglad door de urine, de karige meubelen doorweekt en overal lag stoelgang. De penetrante stank benam je de adem.

De meeste poezen waren inmiddels doodsbang door het in- en uitgeloop van alle vreemde mensen, maar gelukkig waren de hulpverleners (die van over het hele Vlaamse land kwamen toegestroomd) voor geen kleintje vervaard en zijn dezelfde dag nog alle 56 poezen daar weggehaald.

Dion, Ellie, Droppie en Foxie (die jarenlang op het kerkhof van Dendermonde heeft geleefd), konden hier terecht. Hun vorige baasje heeft hen misschien met de beste bedoeling binnen genomen, maar de meeste poezen zijn ernstig ziek. Gelukkig was de grote tuin professioneel afgezet (volgens een collega moet dat minstens 3500e gekost hebben) zodat geen enkele poes kon ontsnappen. Er waren een aantal aidspoezen bij en een aantal niezers, maar de meeste poezen waren voldoende gevoed. Volgens Lindsey (de initiatiefneemster van de reddingsactie), ging hij er regelmatig mee naar de dierenarts - te voet, want een auto (of fiets) bezat hij niet. En hulp aanvaarden wou hij niet.

Al met al is door de inzet van velen, onnoemelijk veel poezenleed voorkomen. Maar het is in de eerste plaats dankzij de daadkracht van Lindsey en de onontbeerlijke hulp en mobilisatiecampagne van Zwerfkat (die zelf een 26 poezen hebben opgenomen, waaronder de aidspoezen) dat wij allemaal geweten hebben wat er aan de hand was en in actie konden schieten.

Het is onduidelijk wat er met het huis en de man gaat gebeuren. Hij schijnt een onverbeterlijke ‘poezenverzamelaar’ te zijn, dus het is deze keer de opdracht voor de bevoegde instanties (hij heeft geen familie meer, noch vrienden of kennissen) om hem in de gaten te houden en te begeleiden, zodat over een paar jaar de hele problematiek niet wéér op de schouders van vrijwilligers terecht komt!

vrijdag 2 december 2011

LANG GELEDEN WAS ER EENS ...

















Een Engelse mevrouw, een oude villa en heel veel poezen.

In een dorp aan de Leie, op de splitsing van de rivier, stond tien jaar geleden een oude, vrijstaande villa. De villa stond midden in een grote tuin en werd bewoond door een oudere vrouw en een veertigtal poezen.

Alle poezen waren opvangers. Velen waren ziek of zelfs gewond. Mevrouw P., verlaten door haar man, leefde van een bestaansminimum. Ze had nauwelijks geld om de poezen te voeden, laat staan dat er iets overbleef voor de medische verzorging. De meeste poezen waren dan ook niet gesteriliseerd of gecastreerd. Het duurde niet lang of de mensen wisten haar te vinden als het ging over een poes waar ze geen blijf mee wisten. Dozen vol kittens werden aan de voordeur achtergelaten. Wetend dat alles beter was dan honderd meter verder aan de Leie gedumpt te worden, durfde ze geen ‘nee’ te zeggen en werden alle poezen liefdevol binnengenomen.

Eventjes leek het erop dat ze wat hulp kreeg. Dierenhelpster A. engageerde zich een tijdlang en gaf zoveel mogelijk voedsel en het geld dat ze kon missen. Helaas was ze op datzelfde moment ook betrokken bij een slopende en hopeloze reddingsactie van een aantal zwanen en ganzen die ernstig bedreigd werden. En zoals dat meestal gaat met mensen die wakker liggen van dierenleed en hun handen uit de mouwen steken, stond ook zij er helemaal alleen voor. Op het laatst woog ze nog maar 42 kg en kwam ze met een zware depressie voor lange tijd thuis te zitten. Toen stonden Mevrouw P. en haar vele poezen er pas écht alleen voor…

Langzamerhand liep de situatie uit de hand. Het aantal poezen nam alsmaar toe. De ooit zo statige, prachtige villa met de vele erkertjes, terrasjes en de oude veranda begon te vervallen. Het rijkelijk gemeubileerde interieur werd afgedekt; kamers werden gesloten en nooit meer betreden. De tuin verwilderde. Mevrouw P., totaal wanhopig door al het poezenleed, trok zich verbitterd terug uit de maatschappij.

En hier eindigt het gekende deel van het verhaal. Volgens de buren is mevrouw P. een paar jaar geleden verhuisd naar O., samen met een twintigtal poezen.

De sprookjesachtige villa, waar ooit zoveel verworpenen welkom waren, is nu verbouwd tot een moderne bed & breakfast, de geschiedenis van lief en leed voorgoed wèg gerenoveerd.

Een fascinerend verhaal, met een onaf einde. Vele vragen blijven open.

Hoe is deze Engelse mevrouw in het dorp A. terecht gekomen? Het huis was haar eigendom, (ze was er erg aan gehecht), ooit leidde ze een rijkelijk bestaan, later was ze aan de bedelstaf – wat is haar achtergrond, haar herkomst? Wanneer is zij met het opvangen van zwervers, gedumpte en andere ongewenste poezen begonnen? Hoe komt het dat ze niet méér hulp gezocht (of gevonden) heeft? Zijn er nog anderen die haar geholpen hebben? Wat is er uiteindelijk met alle andere poezen gebeurd? Want er waren er veel meer dan die twintig die ze meegenomen heeft.

Allemaal vragen waar ik een antwoord op wil vinden.
Wordt vervolgd…

vrijdag 18 november 2011

AMBROOSJE VOOR DE OPERATIE, VlAK ERNA ... EN NU!


















































Op vraag van zovelen die met hem begaan zijn, hierbij wat foto's van vóór de operatie, er vlak na en hoe hij er nu uitziet. Verder commentaar overbodig, dacht ik zo!




Behalve misschien dat hij nu samen met dove Tipi een vertederend koppeltje vormt. Boeike is 'godfather' over hen beiden en zo vormen de kreupele, de blinde en de dove een onverbrekelijk trio!

zondag 6 november 2011

BOEIKE IS VOOR DE ZOVEELSTE KEER REDDINGSBOEI!

































Wie herinnert zich Boeike nog? Hij woog slechts anderhalve kilo toen hij binnenkwam, zijn ogen zaten dichtgeplakt, neus en gezicht hingen vol snot en zijn vacht bestond uit klitten en klodders. Hij werd helemaal opgeknapt en is zes weken lang, drie maal per dag, op schoot genomen om te dwangvoederen met vloeibare AD. Een paar maanden later kon hij gecastreerd worden. Al blijft hij een product van de firma 'Schots & Scheef' (Boei kan zijn ledematen niet strekken en heeft een onderbeet), hij voelt zich nu opperbest en ontfermt zich steevast over de nieuwe kittens - bij voorkeur die waar 'een hoek af is' (lees hiervoor ook het bericht van 10 september 2010 op deze blog).




Zo ook over dove Tipi, die in het begin erg in de war was door de vele nieuwe indrukken maar al gauw bij Boei een veilige en stabiele haven vond. Boeike is altijd en eeuwig zijn rustige, onverstoorbare zelf waar elk bangig kitten zich warm tegenaan vleit en bij wie het uiteindelijk ontspannen in slaap valt. Waarna Boei er één van zijn leeuwenpootjes overheen legt.




En net deze jongen vertrekt binnenkort naar een nieuwe thuis. Weliswaar de beste poezenhome ter wereld, maar over een paar weken zijn de kittens dus hun steun en toeverlaat kwijt.




Geen reden om hem hier te houden, wèl een gelegenheid om deze goeie lobbes eens extra in de bloemetjes te zetten. Bedankt lieve Boei, je hebt niet alleen betekenis gegeven aan het leven van vele kittens maar ook aan het mijne!

donderdag 20 oktober 2011

DOVE TIPI NU VEILIG ONDER DAK





































Men neme : een klein West-Vlaams boerendorp, een niet-gesteriliseerde witte kattin en wat onverschillige mensen. Men krijgt : nest na nest na nest, met (incest-)kittens die al op 4 weken op straat lopen, overreden worden of 'verdwijnen'...




Ook Tipi stond dit lot te wachten.




Zo doof als een kwartel bleef ze doodleuk zitten waar ze zat : midden op straat, of lekker warm op de kap van een wagen (of eronder). Op getoeter en getromp reageerde ze vanzelfsprekend niet. Iedereen stoorde er zich aan, niemand ondernam iets. Of toch wel. De zeldzame aanpakker had er tenslotte genoeg van en stapte naar de eigenaar : 'Mevrouw, één van de kittens van uw kattin zit voortdurend buiten. Eén dezer dagen wordt het overreden!". Het antwoord kwam even snel als de deur werd dichtgegooid : "En dan?!"...




Het heeft geen zin om met zo'n mensen in discussie te gaan. Tipi werd binnen genomen en naar hier overgebracht. Moederpoes is inmiddels gesteriliseerd op kosten van de aanpakker. Er zijn zo van die momenten/situaties dat je je van 'mijn en dijn' niet teveel moet aantrekken - zeker niet als het welzijn van dieren op het spel staat.




Daarom, zoals de Vara (Nederlandse televisiezender) zegt : wees verschillig! Trek het u aan en doè er wat aan.




Tipis is, behalve doof ook slechtziend en heeft een (lichte) motorische storing. Door haar lieftallige uiterlijk (spierwit met blauwe oogjes die niet meer van kleur veranderen), zet ik haar voorlopig liever niet op internet. Is er iemand die dit leest die haar een veilige en liefdevolle thuis kan bieden? Ze kan niet zo goed (lang) alleen zijn - daar zal haar doofheid wel voor iets tussen zitten - dus best bij iemand die veel tijd met haar kan doorbrengen!

zondag 2 oktober 2011

DE GEBROEDERS A. GENIETEN VAN ELKAAR EN VAN HET LEVEN




















































Alleen maar goed nieuws : door diverse bijdragen van over het hele Vlaamse land, is Ambroosje 's operatie volledig betaald!

Hij was 6 weken oud toen zijn beide oogjes noodgedwongen werden verwijderd en woog toen amper 350 gr. Het was erop of eronder voor dit lieftallige kereltje dat desondanks hevige pijnen zoveel poezenliefde gaf als zijn kleine lijfje maar kon geven.
De (geslaagde) operatie heeft hem gelukkig niet veranderd, hij is nog altijd hetzelfde aanhankelijke, spinnende schootzittertje van weleer, maar dan zonder pijn.

Zoals te zien is op de foto’s, gooien beide broertjes zich nu weer met volle teugen in het normale poezenleven, al zal Antatole wel altijd een verminderd zicht houden. Blinde Ambroosius trekt wonderbaarlijk goed zijn plan, vooral door zijn rustige natuur. Soms lijkt het wel alsof hij nadenkt over elke stap die hij zet, zo voorzichtig is hij. Zijn kalme inborst spaart hem voor onverwachte botsingen en valpartijen en op die manier kweekt hij langzamerhand steeds meer zelfvertrouwen.

Zijn zicht was niet meer te redden, maar dankzij het team van Clos Fleuris en alle milde schenkers die de operatie mogelijk hebben gemaakt, heeft hij nu toch weer goede vooruitzichten : voor de rest van zijn dagen een dak boven zijn hoofd, zoveel eten en drinken als er in zijn bolle buikje kan (en dat is véél) en net zoveel aandacht en affectie als hij maar wil (nooit genoeg).

Ik wil jullie allemaal hartelijk danken voor jullie vrijgevigheid. Al kan nooit meer goedgemaakt worden wat verkeerd is gegaan, reken maar dat hij gekoesterd en geknuffeld wordt als geen één!



dinsdag 13 september 2011

AMBROOSJE O ZO BROOS







































Afgelopen dinsdag werden Ambroosjes beide ogen verwijderd. Links zat effectief vrijwel geen oog meer en toen de dierenarts het rechteroog wou verwijderen viel het er gewoon uit , totaal veretterd.

De operatie is goed verlopen, hij krijgt nu antibiotica en pijnstillers.

Hij is prinsheerlijk geïnstalleerd op zijn warmwaterbedje, met een knuffelbeer en wat zachte speelgoedjes en wordt natuurlijk extra veel ‘bepampeld en bepoteld’. Je hebt kittens die daar een hekel aan hebben en zich meteen loswringen, maar voor Ambroos kan er niet genoeg geknuffeld worden. Aandoenlijk grappig om te zien hoe hij zich ‘voor dood’ laat neervallen wanneer je over zijn buikje aait en eindeloos lang zijn minikoppie tegen je gezicht aanwrijft.

Na de verdoving, kwamen zijn darmpjes niet op gang met een ernstige constipatie tot gevolg. Hij was lusteloos en wou niet meer eten. Dierenarts Marlous is hem tijdens het weekend verschillende keren flink komen masseren wat goddank tot de gewenste verlossing heeft geleid.


Af en toe (en onder begeleiding) mag hij uit de bench en het is verbazingwekkend om te zien hoe voorzichtig hij zich dan beweegt. De zetel kent hij ondertussen op zijn duimpje; van zodra hij geen vaste grond meer onder zijn (voor-)pootjes voelt, stopt hij.

Ambroosje is gered van een zeer pijnlijke dood. De operatie is verricht door Clos Fleuris en daar hangt een fiks prijskaartje aan vast. Zij zijn echter de meest gespecialiseerde dierenartsen en hebben ondertussen ook al heel wat expertise opgebouwd, waardoor de ‘speciallekes’ bij hen altijd in goede handen zijn.

Er moet nog 250e gespaard worden om de volledige rekening te kunnen betalen. Wie zich geroepen voelt, mag welke bijdrage dan ook storten op :

001-3034194-13
onder vermelding van ‘Steun Ambroosje’.


Een lange naam, voor een piepklein mannetje…hopelijk nog met héél lang leven voor zich!






NOGMAALS MAX EN VOOR DE LAATSTE KEER, DROEFIE























Max doet het zeer goed. Zijn pels is aan het verdikken en door de cortisone-behandeling krabt en bijt hij zich veel minder. Terwijl hij verdoofd was voor de castratie is er van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem een langwerkende anti-jeukprik te geven en hem nog eens goed te ontwormen en te ontvlooien, want Max laat zich onder geen enkele voorwaarde aanraken.
Integendeel. Het duurt zo’n 20 minuten alvorens zijn bench verschoond is omdat hij voortdurend naar voren schiet om aan te vallen. Vuilnisblikken, pollepels…het kan allemaal dienen om hem tijdens de verschoning op een afstand te houden. Met de vorige winter nog vers in het geheugen, blijft hij de komende lekker binnen. Over een veertiental dagen gaat de deur van de bench open, zodat hij vrij kan rondlopen en – zoals dat meestal gaat bij dit type poes – slapen en eten in zijn veilige huisje.
Het voornaamste is dat hij goed verzorgd wordt en een onderdak heeft – we zien dan wel wat de toekomst voor hem brengt.



Droefie deed het in het begin erg goed. Hij at goed, waste zich en gebruikte zijn nestje om lekker in te slapen (en niet om in te plassen, zoals ‘beroepszwervers’ soms doen). Even had ik de hoop dat hij op zou knappen, waarna hij nog jàren zou kunnen genieten van een comfortabel binnenleven.
Maar het was hem niet gegund.
Na de aanvankelijke opleving zakte hij – letterlijk – zienderogen in elkaar. Hij at al liggend, vermagerde sterk en sliep 23 van de 24 uur.
Droefie was te zeer ondermijnd door het bikkelharde buitenbestaan en er was geen hoop meer dat hij hiervan zou herstellen.

Afgelopen woensdag heeft de dierenarts hem ingeslapen.

Uit onderzoek bleek dat zijn linkervoorpoot compleet in tweeën was gebroken; een gecompliceerde breuk met vlijmscherpe botranden, die nooit vanzelf was geheeld en hem uitermate veel pijn gekost moet hebben. De weinige tanden die hij nog had, zaten vol ontstekingen en abcessen en bovendien leed hij hoogstwaarschijnlijk aan de dodelijke ziekte FIP.
Jarenlang is hij overgeleverd geweest aan de grillen van mens en natuur, met alle gevolgen vandien. Dat hij de laatste twee maanden van zijn leven een veilig en beschermd leven heeft geleid, is dan ook maar een schrale troost.

Lieve, bange Droefie, je blijft voor altijd in mijn herinnering als de meest droevige zwerver die ik ooit op mijn poezenpad heb ontmoet. Ik heb je veel te laat en slechts een heel klein beetje kunnen helpen maar weet dat je dan toch op het eind van je leven omringd werd met veel warmte en alle liefde die ik je maar kon geven. De vorige barre winter heb je helaas moeten doorstaan, maar godzijdank zullen alle volgende je voorgoed bespaard blijven…

zondag 28 augustus 2011

AMBROOSJE EN ANATOLE...HOE KWETSBAAR KUN JE ZIJN?










































































Na zoveel jaren zwerfpoezenwerk, schrik je niet zo makkelijk meer, maar bij het zien van deze twee hummeltjes moest ik toch even slikken. De foto's zijn gemaakt nadat ze onderhanden waren genomen, wat hier wil zeggen : nadat de etterkorsten van hun gezicht waren gepeld. Het linkeroog van Anatole komt goed, zijn rechteroogje zal geopereerd moeten worden. Ambroosje is er slechter aan toe. Hij is niet alleen een stuk kleiner, maar zal vermoedelijk ook nog beide ogen verliezen. Links zit er eigenlijk al geen oog meer, en aan de rechterkant hangt er een soort uitwas waar vermoedelijk zijn oog inzit. Morgenavond worden ze onderzocht door de dierenarts.


Waarschijnlijk vinden veel mensen dat het beter is hen meteen te laten inslapen - zeker Ambroosje.


Dat is gemakkelijk gezegd van op een afstand. Van dichtbij zie je echter twee piepkleine kereltjes die zich voor het eerst in hun prille leventje min of meer goed voelen : lekker op temperatuur dankzij het warmwaterbedje, verlost van ontelbare vlooien, zalf in de oogjes, natuurlijk op antibiotica en ontstekingsremmers (dus geen koorts meer) en allebei vallen ze om van genot wanneer je over hun buikje wrijft. Kortom, misschien wel voor het eerst sinds hun geboorte genieten ze van een normaal poezenleven.


Wie kan hier een eind aan maken??


Ik niet!

KAI EN KEDI, (HELAAS) MET EEN VERVOLG...

Een paar dagen geleden zag ik hem voor het eerst tussen de struiken zitten, zwart en o zo bang. Nog een broertje van Kai en Kedi?? Het kon bijna niet anders; hetzelfde onvolwassen postuur, dezelfde angst en die herkenbare dikke staart. Nummer vier dus. In dat geval alweer een verwilderde en dus onplaatsbare poes. Niet aan denken, zorgen voor later. Zo snel mogelijk de vangkooi zetten want hij heeft al lang genoeg in zijn eentje moeten buiten leven in dat rotweer.

Dus gisteren met de vangkooi op pad. "Poes, poesie, kom dan, éten!"
Niemand te zien.
Ik trek naar de volgende voederplek en keer even later terug.

En daar ligt hij dan. Iemand moet hem op de stoep hebben gelegd. Zo stil, zo koud en zo nat als je maar kan zijn wanneer je roerloos en onbeschermd, onafgebroken felle hagelregen over je heen hebt gehad.

Velen onder ons die dit werk doen hebben het al ervaren : je komt vaak te laat. De keren dat je op tijd was, ben je zo weer vergeten. De keren dat je te laat komt blijven op je netvlies gebrand.

Zo ook met het achtergelaten, eenzame broertje van Kai en Kedi. Ik heb hem nauwelijks gekend, maar de aanblik van zijn natte, gebroken lichaam zal mij nog lang bijblijven...

zondag 17 juli 2011

"ZWERVERS TREKKEN WEL HUN PLAN"...DROEFIE EN MAX BEWIJZEN HET TEGENDEEL!
























































In de reportage op AVS (naar aanleiding van de toekenning van de Dierenwelzijnsprijs), zag het er allemaal idyllisch uit : 5 weldoorvoede zwervers die op hun gemak kwamen eten uit een goedgevulde pot, onder een stralend lentezonnetje. De reden dat ze er zo goed uitzagen (en -zien) is omdat ze verzorgd worden als huiskatten (of beter : zoals huiskatten verzorgd zouden moeten worden), wat betekent dat ze allemaal gesteriliseerd of gecastreerd zijn, regelmatig ontwormd en ontvlooid worden en elke dag vers eten en te drinken krijgen. Het enige wat ze daar missen is een schuilplaats. De Stad Gent laat één (é-é-n) schuilhokje per park toe en aangezien er al één staat voor de grote zwerversgroep bij de rotsen (Citadelpark), zijn deze vijf blootgesteld aan weer en wind en in de winter aan de snerpende kou en ijzige sneeuw. En daar biedt een overhangend (kaal) struikje geen bescherming tegen!

Nochtans zijn ze er veel beter aan toe dan de zwervers waar helemaal niét naar omgekeken wordt. De zwervers die in hun eentje elke dag weer opnieuw hun kostje bij elkaar moeten scharrelen, altijd op hun hoede, altijd op de vlucht, soms dagen zonder (fatsoenlijk) eten en in warme periodes zonder een druppel water. In de winter zijn ze dan weer blootgesteld aan slagregen, vrieskou en sneeuw. De bewering dat zwerfpoezen altijd wel èrgens een schuilplaatsje vinden kan weerlegd worden aan de hand van een lijst met tegenvoorbeelden van hier tot in Tokio en hoort bijgevolg thuis in Fabeltjesland.

De foto’s van Max en Droefie spreken voor zich.

Max is plots opgedoken op het keldermuurtje hier beneden. Klokvast rond half 12 ’s nachts kwam hij over het grasveld aangesjokt en het was pas bij volle maan dat ik kon zien hoe erg hij er aan toe was : terwijl hij eet lopen de tranen uit zijn ontstoken ogen, zijn beide flanken zijn kaal gekrabt en –gelikt tot bloedens toe, hij ziet bruin van de vlooien en de luizen, hij heeft ‘frommeloren’ (kapot gekrabt door een zware en zeer pijnlijke oorontsteking, waardoor hij stokdoof is) en natuurlijk vergaat hij van de wormen.

Niet getalmd of getreuzeld. Meteen alle vangmethoden ingezet, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Hoewel ik dichtbij eten en drinken mocht zetten, liet hij zich onder geen enkel beding aanraken (via‘de nekgreep’ zou hij dan in een transportbak met open bak gezet kunnen worden) en van in een vangkooi lopen was al helemaal geen sprake. De ‘Delhaizedames’ zetten op een halve kilometer hier vandaan ook elke dag eten en drinken voor hun zwerversploeg, en het was duidelijk dat hij eerst langs daar was gepasseerd, alvorens hier zijn toetje (gerookte makreel) te komen halen. Het voorspelde slechte weer voor 14 juli gaf echter de doorslag. Hij moèst en zóu daarvóór gevangen worden. Dan maar met de ‘lusmethode’, er zat niets anders op…

Je neemt een holle plastic buis waar je een dubbel touw doortrekt. Aan het ene eind hou je een lus die groot genoeg is voor het kopje van de poes en aan het andere eind leg je in elk eind touw een knoop om te beletten dat het weer de buis inschiet. Bij Max leek het in het begin wel een circusact : de lus hing vóór zijn etenspot en hij stak er gewoon zijn kop doorheen om aan zijn eten te kunnen (het gaat lang niet altijd zo makkelijk!). Zaak is om supersnel aan de knopenkant het touw aan te trekken, zodat de lus strak om de nek zit en poes niet meer weg kan. En nóg belangrijker is het transportbakje met open dak vlakbij te zetten, zodat je zo gauw als je kunt de poes erin kan ‘mikken’, het dak dichtklappen, het touw lossen en de stok terugtrekken, waarna het dak gesloten kan worden. Dat is precies zoals het bij Max gegaan is en het is niet bepaald de leukste vangmethode (zacht uitgedrukt) maar Max heeft zoveel kwalen en aandoeningen dat het doel hier de middelen heiligt.

Als je denkt aan het kleine wurmpje dat hij bij zijn geboorte was, hoe zijn moeder hem helemaal heeft schoongelikt waarna hij lekker tegen haar aan, veilig en verzadigd in slaap kon vallen, hoe zijn nieuwe gezin hem (misschien) als het kloeke beertje dat hij op 8 weken geweestzal zijn vertederd uit het nest heeft getild om hem mee naar huis te nemen (want het is overduidelijk dat hij mensen van dichtbij heeft meegemaakt) en hoe zijn leven verder is verlopen : ziek, vervuild, vereenzaamd, totaal op zichzelf aangewezen, dan is het niet moeilijk om te besluiten dat hij hier alle kansen krijgt die hem ontnomen zijn ook al is het zeer twijfelachtig of Max ooit nog een kwaliteitsvol bestaan kan leiden. Hij krijgt zware antibiotica en ontstekingsremmers door zijn (hoogwaardige) voeding, hij ligt droog en warm, hij kan alle angst en waakzaamheid van zich afleggen (al zal hij daar veel tijd voor nodig hebben), vluchten hoeft niet meer…

Droefies levensverhaal is zo mogelijk nog droeviger. Hij komt al jarenlang af en toe eten op een gecontroleerde voederplaats, maar was tot op heden met geen enkele vangmethode te lokken. Telkens wanneer je daar met de (vang-)kooi stond (waarvoor steeds een chauffeur ingeschakeld werd die ook nog eens bereid moest zijn om een paar uur bij de kooi ‘te posten’, want ten eerste kon de kooi op die plek niet alleen worden gelaten en ten tweede liep er natuurlijk regelmatig de verkeerde poes in), was hij niet te zien. En als hij tevoorschijn kwam, bleef hij altijd op afstand. Ondertussen was er steeds méér mis met hem. Eerst werd hij bruin (Droefie is oorspronkelijk zwart), toen kaler en kaler (hij krabde zich vrijwel voortdurend), toen hield hij zijn linkervoorpoot stijf voor zich uit in de lucht en liep hij te manken, toen begon hij uit zijn neus te bloeden, en toen … kwam hij ineens tot aan de fiets, waar iets extr lekkers op hem stond te wachten. Dat ging drie dagen goed, waarna hij weer voor weken verdween en ik dacht dat hij dood was. Tot hij weer opdook. En gisteren was het dan eindelijk zover. Alsof hij niet anders gewend was, liep hij afgaande op de visgeur, doodgemoedereerd het open transportbakje in, waarna ik de deur kon sluiten. Tegelijkertijd de langdurigste en de makkelijkste vangactie ooit!

Ook Droefie (die zo heet omdat hij de droevigste blik in zijn ogen heeft die ik ooit bij een poes heb gezien) wordt verzorgd met antibiotica en ontstekingsremmers. En ook bij Droefie kun je je afvragen of het nog goed komt. Maar ook hij zal zijn laatste levensjaren (-dagen? –weken?) niet langer meer in droefheid moeten doorbrengen.

Eind goed al goed. Althans, voor Max en Droefie. Maar om de spreuk van de organisatie ‘Spaanse Honden in Nood’ te citeren : je kunt misschien niet alle poezen van de wereld redden, maar je kunt wel de wereld van één poes (in dit geval twee) redden!

ZWANGERE POES AANGEREDEN ... VIJF DODEN!





























Half rechtop in de goot.
Dood.
Buik opengescheurd.
Hoogzwanger.

Meegenomen naar huis.

Donkere lapjeskattin van een maandje of acht.
Vier dode kittens.

Wie laat een poes van acht maanden oud al zwanger worden?
Wie laat een hoogzwangere poes buiten lopen?
Maar vooral, wie rijdt een poes aan en laat haar liggen??

Alle hulp komt te laat.
Het enige wat rest, is haar waardig te begraven, samen met haar ongeborenen.

Arme poes, wat was je leven kort en hoe abrupt is het geëindigd. Je bent helemaal alleen gestorven maar aan je graf stonden twee mensen met de tranen in de ogen, die verdrietig afscheid van je hebben genomen.



Je hebt nu een vaste verblijfplaats. We komen je af en toe groeten. Je bent niet meer alleen...

zondag 10 juli 2011

ONVERWACHT NOG TWEE ZUSJES VAN FLOSKE OPGEDOKEN!






























































De familie van Floske (zie bericht hieronder) blijkt groter dan verwacht. Een tiental dagen geleden kreeg ik telefoon van de melder dat er nog twee levende kittens waren opgedoken.

Een paar dagen daarvoor werden er ook al twee aangetroffen : eentje lag dood in de tuin en het ander lag te zieltogen op het graspad. Het is snel naar de dierenarts gebracht, waar het werd ingeslapen.

Rune en Romy leken echter OK ook al waren ze ondertussen een weekje of tien oud en zou het dus niet makkelijk worden om hen te vangen en tam te krijgen. Dat eerste viel mee. Beiden liepen binnen enkele minuten het open transportbakje in, waar wat sardientjes lekker in lagen te stinken. Snel het deurtje dichtgeklapt en hebbes!

En ook het tweede viel reuze mee : Rune en Romy waren weliswaar bang, maar wel zeer goed te aaien en zelfs te tillen. En dit allemaal dankzij de liefdevolle inspanningen van zoontje Guus (zie foto met Floske op schoot) die elke vrije minuut op zijn hurken bij de heg zat om hen te lokken en lekkere brokjes te geven. Vooral grijsgestreepte Rune is haar schrik voor mensen op die manier zo goed als verloren. Dank je wel lieve Guus, je hebt het halve werk al voor ons opgeknapt!

Het duo werd ontwormd en ontvlooid en comfortabel geïnstalleerd in hun nep-schapebontnestje.

Wat bleek echter?

Onder het staartje van Rune was er iets niet in orde. Onmiddellijk de dierenarts erbij gehaald die een prolaps constateerde : dit is een uitstulping van de dikke darm en moet zo snel mogelijk verholpen worden. Rune werd direct verdoofd, het stukje darm werd er weer ingeschoven en het gaatje werd met één draadje dichtgenaaid. Net op tijd! Runes darmwand was namelijk aan het scheuren. De volgende fase van deze aandoening is dat het stukje darm afsterft en dat zou een heel wat zwaardere operatie vereisen.

Was Rune buiten blijven lopen dan had ze geen enkele kans gehad om te overleven, nog gezwegen over de vreselijke lijdensweg die haar nu gelukkig bespaard is gebleven.

En zo liggen beide zusjes weer dicht tegen elkaar aan : gezond, veilig, warm en vooral ... met zicht op een definitief onderdak want er staat al een hele lieve adoptant te popelen!

donderdag 23 juni 2011

HOE HET VERKEERD BEGON EN TOCH NOG GOED AFLIEP...
























Op deze foto is FLoske 8 weken oud . Hij was amper 2 weken toen hij in de opvang kwam en brandweer, ambulance en politie bij elkaar schreeuwde. Onvoorstelbaar wat een gebrul er uit het keeltje van dit kleine kereltje kwam. De boodschap was duidelijk :



ik wil mijn mama en ik heb hongerhongerhonger!



Zowel aan de eerste als aan de tweede nood kon snel voldaan worden. Mama 'Muze', die op dat moment twee kittens had van dezelfde leeftijd, reageerde onmiddellijk met enthousiast gekoer en gekir : hier ben ik!



De verloren (stief-)zoon werd liefdevol in de poten gesloten en op slag werd het muis- en muisstil. Vertrouwde nestwarmte en de lekkerste melk ter wereld - daar kan geen mens tegenop!



En zo kwam een eind aan het luidkeels protest van een achtergelaten kitten dat inmiddels een veilige thuishaven heeft gevonden bij de melders!


















zondag 12 juni 2011

KAI, KEDI EN HUN ZUS ZONDER NAAM












































Hofbouwlaan (tussen de Kruidtuin en het Citadelpark), anderhalve maand geleden. Een jong zwart poesje schiet de weg op en rent zo snel ze kan naar de overkant. Ze heeft dit waarschijnlijk al vaker gedaan (in het park staat eten), maar deze keer wordt het haar fataal : een auto raakt haar in volle snelheid en zieltogend blijft ze op het asfalt achter. Helaas niet meteen dood. De toestand waarin ze zich bevindt is onbeschrijfelijk. Ik wikkel haar in mijn vest en leg haar in de fietsmand. Alles laten vallen en snel op zoek naar een dierenarts die haar kan laten inslapen. Nog voor ik daar aankom, is ze zonder enig geluid weggegleden…

Een paar dagen later merk ik op een vaste voederplek vlakbij, nog een zwartje. Overduidelijk familie want van dezelfde grootte en net zo’n angsthaas als zijn overleden zus. Hij ziet er niet al te best uit, dus snel de vangkooi gezet alvorens hij hetzelfde lot als de zus moet ondergaan.

En dan blijkt dat er ineens twéé zwartjes komen eten! De hele puberfamilie is simpelweg buitengezwierd!

Gauw de tweede vangkooi ernaast gezet en met een verschil van één dag, zitten ze nu allebei samen in de opvang. Doodsbange wezeltjes die na een paar maanden al de sporen dragen van het harde buitenleven. Vooral Kai ziet er onderkomen uit : zijn oogjes zijn zwaar ontstoken en hij heeft een aantal (vecht?-)wonden op zijn kopje. Geen van beiden laat zich aanraken, dus hopelijk helpt de antibiotica die door het eten wordt gemengd.

Twee van de drie gered. Schrale troost voor hun omgekomen zus die zoals zoveel poezen, het slachtoffer is geworden van de onverschilligheid van de eigenaars. Waarschijnlijk zijn ze het ‘overschot’ van een nestje van vorig jaar dat ze niet zijn kwijtgeraakt, dus dúmpen die handel.

Ongewenst.
Als overtollig huisraad bij het groot vuil gezet.
Opgejaagd en uitgehongerd.

Maar nu veilig binnen en hopen dat de gepaste medicijnen en de onontbeerlijke TLC (Tender, Love and Care) er voor zorgen dat ze aan hun ongewenst avontuur geen blijvende schade overhouden!