Tara werd samen met haar zus gedumpt op een bekende voederplek. Ze liep vrijwel recht in de armen van de voederzetters, dus die aarzelden niet en brachten haar onmiddellijk in de opvang binnen.
Nu zus Tina nog...
Dat was echter een ander paar mouwen. Tina bleek veel banger en werd voortdurend opgejaagd door één van de vaste zwervers. Er was geen sprake van dat ze zo dichtbij zou komen dat ze net zoals haar zus makkelijk te pakken zou zijn. Dan maar met de vangkooi...
Helaas, Tina werd nog één keer opgemerkt en bleek toen met de noorderzon verdwenen. Ze kwam niet meer eten en ook de vangkooi bleef leeg.
Dan maar een ervaren poezenlokker ingezet (ondergetekende zit thuis met een longontsteking). Die trok op een stil moment met een verse portie gerookte makreel naar de plaats waar Tina het laatst werd gezien. En niet te geloven; ze liet eerst van zich horen en na een paar minuten was ze ook te zien : bang en vuil, maar vooral zeer hongerig!
Zo hongerig dat ze vanonder de spijlen van het (gesloten) hek kwam, waardoor ze in de nek kon gegrepen worden en in het transportbakje geduwd werd - weliswaar onder oorverdovend kattengekrijs.
A la minute in de bench bij haar zus gezet en het klagen verstomde terstond. Wat voorzichtige snifjes en snufjes over en weer en je zag hen denken : "toch niet waar zeker?? Dat lijkt zus wel!". Al gauw gooide Tina zich tegen Tara aan en waren ze vertrokken voor een lading liefdesbetuigingen!
Zo mooi om zien hoe die twee van elkaar houden. En al even onbegrijpelijk dat ze door een dief in de nacht (maar dan één die er iets bijzet, in plaats van wegneemt) onmeedogenloos zijn achtergelaten.
Je wenst de harteloze onmens die dit op zijn geweten (voor zover aanwezig) heeft, eeuwige slapeloosheid toe. Op zijn minst!
