DRIE BANGE POEZEN VINDEN EEN WARM ONDERDAK!

 

 

Kat de Goede Hoop ontfermt zich in hoofdzaak over zwerfpoezen en dat is geen simpele opdracht.

 

Na behandeling terugzetten behoort lang niet altijd tot de mogelijkheden. Vaak betreft het bvb een populatie die al geruime tijd eten krijgt van oudere mensen, maar wanneer die om welke reden dan ook wegvallen is het natuurlijk wel van belang om te voorkomen dat deze poezen aan hun lot worden overgelaten.

 

In tegenstelling tot wat veel mensen denken, passen deze (half-)wilde poezen zich binnen vrij snel aan. Een warme plek in de zon (al is het achter glas) of bij de centrale verwarming, elke dag vers eten en drinken...kortom, nooit meer op de vlucht en in eenzaamheid honger of kou moeten lijden... ze genieten op hun manier volop van het comfort dat ze nooit eerder gekend hebben.

 

Langzamerhand verliezen ze zo een groot deel van hun angst maar wellicht worden ze nooit de schootkat waar veel mensen van dromen.

 

Dat geldt ook voor Tijgertje, Janneke en Muizeke. Alledrie zijn ze buiten geboren en kennen mensen enkel van op een afstand. Geen van hen kon teruggezet worden, dus wat nu aangevangen? Veel 'achterblijvers' in Kat de Goede Hoop hebben dezelfde achtergrond maar het is echt niet de bedoeling dat er nog meer bijkomen. En nog langer bij de dierenarts blijven was uitgesloten...

 

En dààr was dan ineens mevrouw P.! Acht jaar geleden was zij al eens de redder in nood geweest voor 3 zeer bange poezen die toen in de opvang zaten. Ondertussen is er veel gebeurd in haar leven maar wat overeind is gebleven, is haar grote dierenliefde. Duiven die niet meer kunnen vliegen, konijntjes die niet meer kunnen rennen, ongewenste hangbuikvarkentjes, en natuurlijk veel achtergelaten poezen ... ze zijn allemaal welkom op het grote domein van mevrouw P. Ze voorziet voor ieder van hen een aangepaste opvang en verzorgt hen voor de rest van hun leven met zoveel liefde als een mens maar kan geven.

 

Tijger, Janneke en Muizeke zijn dan ook met open armen ontvangen. Mevrouw P. heeft in haar tuin een groot en verwarmd tuinhuis staan waarin ze een zelf-gefabriceerde bench heeft gezet. Deze bench is zo ruim dat er met gemak niet alleen nestjes, kattentoiletten en krabpalen in kunnen, maar zelfs een houten konijnenhokje waarin de poezen zich kunnen wegsteken. In dit luxe-verblijf blijft het trio voor een week of 6 zitten en dan gaat de benchdeur open. Ook de 'blokhut' is comfortabel ingericht met alles wat een poes maar nodig heeft. Pas tegen volgende lente zal de buitendeur dan open gezet worden. Alle poezenvoorzieningen blijven echter in het tuinhuis aanwezig, zodat de poezen er desgewenst naar kunnen terugkeren.

 

Weer drie gelukzakken bij! Vier eigenlijk, want inclusief ondergetekende!

 

VAN ANGSTHAAS TOT KNUFFELBEER!

 

 

Donderdagavond 31 oktober krijgt Kat de Goede Hoop een telefoontje : "Ik ben hier op de kinesiepraktijk en heb vanmiddag een doornat kitten aangetroffen in de tuin. Gezien het lange weekend dat voor de deur staat, ben ik onmiddellijk beginnen rondbellen, maar niemand wil het opvangen. Of ze zitten vol, of ze zijn gesloten, of ze vangen geen wilde poezen op... Hij heeft mij al gebeten dus als u mij niet kan helpen dan moet ik het terugzetten!"

 

Van terugzetten is natuurlijk geen sprake (al lijkt het nu ook weer niet zo'n fenomenale inspanning om het zelf even op te vangen), dus naar binnen met deze kleine man. Niks te vroeg! Een benig ruggegraatje, een ballonnebuik en een bang, o zo smal smoeltje. Snel het allerzachtste nestje met wat knuffels geïnstalleerd, zodat hij zich beschermd en beschut voelt.

 

De dagen erna krijgt hij extra veel aandacht. Laten ruiken zonder aan te raken, dan één vinger onder het kinnetje, de volgende dag verdraagt hij al de volle hand en nog wat later gaat hij op zijn rugje liggen met zijn pootjes wijd in de lucht. Vandaag, een dag of tien verder, laat hij zich tillen en duwt hij zijn kopje tegen je gezicht...

 

Zachte Tigo heeft overduidelijk weinig liefde gekend tot hiertoe, maar nu al zoveel liefde te geven! Nog even wennen aan het bestaan van een stabiele en veilige omgeving en dan kan deze lieve kabouter verhuizen naar...???...

VIER ZWAAR-GEHANDICAPTE KITTENS OVERGEDRAGEN AAN DE KATTENBRIGADE

 

 

Een paar weken geleden werden bij de dierenarts vier moederloze en zwaar-gehandicapte kittens binnengebracht, met de bedoeling om hen te laten inslapen. De kleine hersenen zijn bij alle vier zwaar aangetast, wat verschillende oorzaken kan hebben. Ofwel heeft hun mama de kattenziekte overleefd, ofwel zijn ze het gevolg van incest...in elk geval zullen deze katjes heel hun leven extra zorgen en begeleiding nodig hebben. Niet evident!

 

Kat de Goede Hoop zat dan ook met de handen in het haar. Nog  meer (achter-)blijvertjes erbij was (en is) om diverse redenen echt geen optie, maar inslapen al evenmin, dus wat nu gemiauwd??

 

Een zoektocht op internet leidde mij naar de Kattenbrigade.  Een vrij recent initiatief van twee jonge vrouwen die grosso modo hetzelfde werk doen als Kat de Goede Hoop : zich ontfermen over straatlopers, hen alle noodzakelijke medische zorgen geven en hen vervolgens via diverse sites, proberen herplaatsen.

 

Hun website (www.everyoneweb.com/de kattenbrigade) zag er pico bello uit : duidelijk en informatief, zonder overbodige franje en vrijwel dagelijks ge-update. En het allerbelangrijkste : ze willen zich in de toekomst (nog meer) gaan bezighouden met wat zij 'de blutskatjes' noemen; poezen die om welke reden dan ook onherstelbare schade hebben opgelopen en daardoor extra moeilijk plaatsbaar zijn.

 

Na een uitgebreide voorstelling van zowel Kat de Goede Hoop als de kittens in kwestie, kwam al gauw het verheugende antwoord : het viertal was van harte welkom!

 

De dag van vertrek diende zich aan. Er werd een speciaal transportbakje klaargemaakt, volgestauwd met zachte beertjes en andere knuffelspullen ter onderstutting, want 3 van de 4 kittens kunnen zichzelf niet rechtop houden.

 

De Kattenbrigade is gevestigd in een onopvallend rijhuis, maar binnen weet je niet waar eerst kijken : het hele interieur is aangepast aan de poezen. Overal krabpalen, nestjes en schuilplekken in alle kleuren en maten. Niets meer of minder dan een poezenparadijs. En natuurlijk de onontbeerlijke benchen, allemaal ingericht als mini-poezenpaleizen.

 

Diny en Sab werken zo hygiënisch mogelijk en proberen de zieken van de gezonden te scheiden, wat geen simpele opdracht is met zoveel poezen in de opvang. Hun verhalen zijn zeer gelijklopend aan de ervaringen (en frustraties!) van Kat de Goede Hoop. Samengevat : er zijn veel teveel poezen-in-nood, in verhouding tot het aantal mensen dat de handen uit de mouwen steekt, waardoor alle lasten telkens weer op dezelfde schouders terecht komen.

 

We zijn dan ook met gemengde gevoelens vertrokken : enerzijds zeer dankbaar omdat De Kattenbrigade het 'kwartetje' wilden overnemen, anderzijds met schuldgevoelens omdat ook zij overbevraagd worden en het water hen vaak aan de lippen staat.

 

Diny en Sab zijn twee dames die ijzer met handen breken. Boven op alle andere zorgen, worden zij nu ook nog eens geconfronteerd met een urgent zwerfpoezenprobleem (zie de Facebook-pagina van Kat de Goede Hoop, of hun eigen website onder het menu 'nieuws'). Ga vlug kijken waarmee ze hulp kunnen gebruiken en help mee zoeken naar een veilige uitzetplek voor één van hun zwervertjes.

 

Want - om in herhaling te vallen - je kan niet alle poezen ter wereld redden, maar wèl de wereld van één poes!

WIE WILLIGT DE LAATSTE WENS VAN MEVROUW E. IN?

Dit is Poessie. Hij woont in (of liever : buiten, want hij mag niet binnen) een rusthuis en is de laatste zorg van mevrouw E.

Mevrouw E. moest 6 jaar geleden opgenomen worden voor een banale operatie. Ze maakte haar koffertje voor één dag, kustte haar 4 poezen 'tot ziens' en trok de deur achter zich dicht.

Toen ze wakker werd, kon ze niet meer lopen...

Er was iets grondig fout gelopen tijdens de operatie waardoor mevrouw E. van dan af in een rolstoel belandde. Ze kon niet meer naar huis en werd opgenomen in een rust- en verzorgingstehuis.

Heel haar leven heeft mevrouw E. voor zwerfpoezen gezorgd. Ze gaf ze dagelijks eten en drinken, voorzag beschutting en gaf velen onder hen een goed onderdak. Soms bij vrienden of kennissen, de meesten kwamen bij haar thuis terecht.

Ook haar eigen 4 poezen waren voormalige zwervers.
Nummertje vier was een kleine, zwaar-getraumatiseerde poes die 's nachts in haar schoot kwam liggen.

Met al deze poezen is het fout gelopen. Mevrouw E. heeft het leeghalen van haar woning moeten overlaten aan mensen die niet vertrouwd waren met het typische gedrag van zwervers, waardoor ze in het tumult van de verhuizing allemaal ontsnapt zijn.

Sindsdien heeft het leven geen zin meer voor haar.
Binnenkort neemt ze er op haar eigen manier afscheid van, maar niet zonder haar laatste zorg voor te leggen aan Kat de Goede Hoop : wie zal voor buitenpoes Poessie zorgen wanneer zij er niet meer is?

Elke dag brengt ze hem de restjes van tafel. Elke dag staat hij trouw op haar te wachten en komt hij even bij haar op schoot liggen - haar laatste troost in deze droeve dagen.

Wie neemt Poessie definitief in huis en willigt zo Mevrouw E. haar allerlaatste wens in?

Poessie is een aanhankelijke, tamme (schoot-)poes, die zonder Mevrouw E. dreigt te verwilderen en een zware winter tegemoet gaat.

Om de privacy te garanderen is de eerste foto van internet geplukt. De foto's van Poessie zijn echter 'levensecht'!

UPDATE 10 OKTOBER
Mevr. E. belde vandaag met de heuglijke mededeling dat Poessie geadopteerd wordt door de hoofdverpleegster van het rusthuis. Laten we hopen dat hij voor de rest van zijn leven zal gespaard blijven van het hondeweer waar talloze zwervers deze dagen hun plan moeten in trekken. En dan moet de winter nog beginnen...

UPDATE SMILLA

 

 

Wonder boven wonder is kleine Smilli geheel en al op eigen kracht (nu ja, met wat medicijnen en aangepaste voeding ter ondersteuning) aan het herstellen. Ze eet goed, wordt witter en witter, de vlooien en andere parasieten, zijn naar een andere wereld geholpen en het stukje darm is vanzelf weer naar binnen geschoven. En blijft gelukkig zitten!

 

Geen operatie nodig dus, zoals bij Erwtje die in opvang zit bij www.zwerfkat.com. Lees meer over dit kitten met een soortgelijke aandoening als die van Smilla, onder de rubriek 'wat maken we mee' (bericht van 12/09/2013).

 

Het blijft haar allemaal bespaard, mede dankzij de snelle reddingsoperatie. En doof is ze niet, al werd daar even voor gevreesd gezien de decibels van haar (siamees-aandoend) stemgeluid.

 

Smieleke moet nog flink groeien en bloeien, maar alles wijst er op dat ze over een paar weken kan inschepen voor een enkele reis richting Veilige Thuishaven!

SMILLA IS GERED...MAAR WAT NU??

 

 

Op één van de voederplekken van het UZ, zat ineens een klein wit (geweest!) kitten van een weekje of 6 oud.  Helemaal in haar uppie. Schoot weg als als een haas in de wind van zodra je dichterbij kwam, waardoor je in de vlucht nog net kon zien dat er iets met haar achterkant niet in orde was. Niet alleen was die erg vuil, maar er hing ook 'iets' aan. Vermoedelijk een hard stuk stoelgang dat was blijven zitten...

 

Met de hand vangen was monnikkenwerk, dus werd de vangkooi ingezet. Fenomenale uitvinding. Alleen de afstandsbediening ontbreekt. Smilla liep rustig in en uit, heen en weer - telkens de brokjes vis halen en dan op haar gemakje buiten de kooi opeten. Schiet niet op zo. Wanneer de val dan nog ettelijke keren dichtvalt zonder resultaat, is het flink vloeken geblazen. Bang dat ze ondertussen haar buikje had rondgegeten, durfden we niet om een andere vangkooi rijden, dus zat er niks anders op dan 'pappen en nathouden'.

 

Na een keer of acht de kooi her-ingesteld te hebben, hadden we eindelijk prijs. Waarna Smilla het op een ongelofelijk hard brullen zette. Wegwezen daar, want het is een eufemisme om te zeggen dat we niet bepaald welkom zijn op het UZ.

 

Van zodra thuis, de lababo laten vollopen met lauwwarm water en Smieltje er met haar poepje ingezet. Kwestie dat de harde koek kon losweken. Nu was ook duidelijk te zien hoe onderkomen ze was  : een geraamte met een pelsje vol luizen en vlooien en oormijt tot diep in de oorschelpen. De warmte deed haar duidelijk deugd. Ze gaf geen kik meer. Voorpootjes over de rand van de lavabo,  oogjes dicht en dobberen maar. Even een handje helpen met het losmaken van de stoelgang...

 

Pas toen bleek wat er werkelijk aan de hand was. Smilla's dikke darm hangt zeker zo'n vijf cm uit haar lijfje. Een prolaps van heb je me daar! Er is een ongeschreven zwerfpoezenwet die zegt dat je de dringendste gevallen bij voorkeur in het weekend binnenkrijgt, wanneer de eigen dierenarts (vertrouwd met een grote variëteit aan mankementen) in geen velden of wegen te bekennen is.

 

Er zit niks anders op dan voorlopig zelf maar even voor dierenarts te spelen. Vanzelfsprekend onmiddellijk ontwormd met milbemax en op stormogyl gezet (tegen diaree) en de dikke darm voorzichtig ingevet met pommade, want wat absoluut niet mag gebeuren is dat het uithangende gedeelte verdroogt. En krantenknipsels in de kattenbak, ipv de gebruikelijke korrels. Bij een prolaps gebeurt het namelijk vaak dat het uiteinde af en toe weer de buik inschiet (helaas ook weer uitschiet) en dan is het niet aangewezen dat die vol kattenkorrels hangt. Proberen om de dikke darm er zelf weer in te krijgen heeft in Smieleke's geval weinig zin. Vijf cm is simpelweg te lang...

 

Morgen komt de dierenarts naar haar kijken. Niks te vroeg want hoe mager Smilla ook is en wat je haar ook voorzet; ze eet slecht, slaapt veel en reageert traag.

 

Het leidt geen twijfel dat Smilla midden op het grote terrein van het UZ werd achtergelaten. Weliswaar op een voederplek. Wellicht vond de dumper dat hij al met al nog een goede daad deed door haar niet in niemandsland te droppen. Waarna hij zijn handen in onschuld waste.

 

En zo gaat de wereld ten onder aan de zoveelste Pontus Pilatus, want reken maar dat dit type mens ook voor de soortgenoot niet mals is (cfr. de vele brandhaarden op dit moment)!

 

 

 

EEN STUKJE LITERAIRE POEZENLIEFDE!

"Lamperijn echter, bleef. Het zal u koud laten, maar als ik daarna toch sterven moet dan zou ik liever Lamperijn beschreven willen hebben dan Napels gezien : maar ik kan haar niet beschrijven. Laat het genoeg zijn wanneer ik zeg dat zij Blodite Su Lin had moeten heten, want op die lijkt ze nog het meest, maar dat deed het niet als roepnaam. En dat ze zwart is met twee witte befjes, het onderste op de manier van wasberen tussen de achterpoten. Zij glanst als de ballen in een kerstboom en even onderverdiend want het is haar moeder die haar schoonlikt, zelf houdt ze het stof onbekommerd om de schoudertjes. Ze is zo slap in de gewrichten als een lappenpop, zo zacht als konijnepootjes, zo gracieus als een Japanse letter, maar nee, beschreven is ze hiermee niet.
Maar wat ik u eigenlijk meedelen wilde, - hebt u al eens gemerkt dat katten twee talen hebben, een voor de mensen en een voor elkaar? Vroeger richtte Hum (moederpoes) vaker het woord tot mij dan nu haar gedachten permanent elders zijn, maar af en toe geeft ze mij toch nog te kennen dat ze naar buiten wil of honger heeft. Ze doet dat met het tamelijk ongenuanceerde mwaa-mwaa-geroep waarvan ik dacht dat het de enige taal was waarover ze beschikte. Maar met Laperijn praat ze in vele toonaarden en honderd varianten op een thema in prr-prr. Ze verwart de twee talen nooit, ook niet toen ze laatst mij aankeek en mwaa-prr-prr zei, want toen hield ik Lamperijn vast en dat beviel haar niet. Ik ben er zo aan gewend geraakt dat ik niet meer opkijk wanneer het prrt in de kamer.
Alleen vanmiddag toen het zo erg lang en klaaglijk aanhield, ging ik kijken. Tot mijn verbazing zat Hum voor de dichte deur, ze wou de kamer uit en had zich vergist (in taal)! Gevleid door haar verspreking deed ik de deur open maar in plaats van naar buiten te stappen draaide Hum trimfantelijk de kop naar mij toe, terwijl Lamperijn op hoge poten de kamer in wiegde."

Renate RUBINSTEIN (1020-1990) heeft de column tot een volwaardig literair genre gemaakt. Vanaf 1961 schreef zij onder het pseudoniem Tamar columns in Vrij Nederland.
Met W.F. Hermans en Rudy Kousbroek behoort Renate Rubinstein tot de Grote Drie van de Poezenliefhebbers in de Nederlandse literatuur!

ROZIE HOOGZWANGER WEKENLANG OPGESLOTEN!

 

 

Een goede week geleden kreeg Kat de Goede Hoop een melding van een poes die opgesloten zat in een hoog-ommuurde tuin van een leegstaand huis. Het huis stond op dat moment te koop. De buren lieten vanop een ladder aan een touwtje een mayonaise-emmertje zakken met eten en drinken want de tuin waarin de poes zat, lag toch een flink stuk dieper dan de hunne. Omdat deze manier van werken hooguit tijdelijk een oplossing bood, maakten ze flyers die ze in de buurt verspreiden. En daar kwam - niet te geloven - al vrij spoedig reactie op van de eigenares. Of ze de poes maar gewoon  op de muur wilden zetten, ze zou dan vanzelf wel naar huis komen.

 

Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want eens in de tuin...bleek de inmiddels overgehevelde ladder een flink stuk tekort. Buurman heeft dan maar alle atletische capaciteiten uit de kast gehaald en is, nadat de poes op weg geholpen was, over de muur geklauterd, terug zijn eigen tuin in.

 

Waarna de poes in kwestie een paar dagen later, gewoon weer op haar oude plek bleek te zitten. Dan maar weer de eigenares gebeld. Die haar poes niet meer terug wou, want "als het daar zoveel beter  is, dat ze daar dan maar blijft".

 

Zo. Opgeruimd staat netjes!

 

Ondertussen was het huis verkocht en kreeg KdGH weer telefoon, dit maal van de eigenaar. Dat zowel hij als zijn buurman de volgende dag op vakantie vertrokken en wat er dan met de poes moest gebeuren. Tsja, daar is natuurlijk maar één antwoord op... Dus met diverse soorten kooien en andere vangmiddelen (omdat niet duidelijk was hoe ze zou reageren op vreemd volk) uitgerukt naar poes haar favoriete stek.

 

En daar lag Rozie. Opgerold tussen wat stenen en zo zwanger als een poes maar zwanger kan zijn. De meegebrachte hulpmiddelen konden in de auto blijven staan. Rozie liet zich tillen als een baby en moeiteloos in een transportbakje zetten.

 

Vandaag is ze bevallen van zes blinde pagadders en zoals het een echte poezenmoeder beaamt : ze ziet ze allemaal even graag!

 

Aan alle medewerkers van deze geslaagde onderneming een welgemeende merci. Dankzij de befaamde vereende krachten hebben zeven kanslozen nu weer zicht op een kwaliteitsvol bestaan!

FILEMON HEEFT EINDELIJK EEN 'SLAPIE' GEVONDEN!

Kleine Oscar zat samen met zijn moeder in een piepklein keldergat, vlakbij een drukke baan. Mamapoes werd snel gevangen en maar goed ook. Ze had een zware baarmoederontsteking, oormijt en vlooien, en meer dan de helft van haar tanden waren rot. Alle aandoeningen zijn ondertussen behandeld en samen met nog 3 andere kompanen van dezelfde (vang-)locatie, vertrekt ze binnenkort naar haar definitieve onderdak. Met duizend maal dank aan collega M. die bereid was om nog een paar onplaatsbare poezen in huis (en tuin) op te nemen.

Filemon was ondertussen goed aan het herstellen. Vooral zijn keelgat marcheerde als de beste! Bij elke poes die hij zag passeren, schreeuwde hij de longen uit zijn (nog altijd knokige) lijfje. Geen mens kan tippen aan een soortgenootje, dus Oscar kwam als 'gegoten'. En hoewel ze elkaar niet kenden, was het meteen dik aan tussen die twee. Filemon ligt helemaal ondergedekt door zijn stiefbroertje (die een weekje ouder is) en geeft nu geen kik meer. Houden zo, wat betekent dat dit duo samen geplaatst wordt!

HULP KWAM NIETS TE VROEG VOOR FILEMON!

 

Filemon ziet er op de foto's nog redelijk uit, maar als je hem voelt, dan schrik je : hij weegt amper 300 gr en is waarschijnlijk een week of 6. Allemaal botjes en beentjes! Hij heeft zware nies (waardoor zijn rechteroog beschadigd is), zijn haar staat op half 7, hij vergaat van de vlooien en hoewel zijn knookjes overal doorheen prikken, heeft hij een (wormen-)buik als een ballon.

 

Wat niet belet dat hij blaast als een leeuw. Denkt hij. We laten hem maar in die waan en gaan ondertussen rustig door met alle medicijn- en knuffelacties.

 

Elke kenner ziet meteen dat hij zal uitgroeien tot een prachtige, halflangharige knuffelkater. Al denkt hij zelf van niet. Flink eten, Filemàn, de rest komt wel met 'tijd en boterhammen'!

GEORGINA WIL WEL ETEN, MAAR KAN NIET...

Melders G. en N. maken bij valavond een wandelingetje door hun mooie tuin. Een blaadje wegknippen hier, een losse tak verwijderen daar, en voor het slapengaan nog even alle (zwerf-)poezen groeten die dankzij hen een paradijselijk bestaan leiden in wat je gerust de Hof van Eden kan noemen.

In het gras ligt languit en bewegingloos een poes die ze niet kennen. Of toch, het is dezelfde poes die de dag tevoren op hun tuinmuur liep of beter, waggelde, en die ze toen niet konden pakken.

Poes is duidelijk zeer ziek en uitgeput. Eten wil of kan ze niet meer. Ze is uitgemergeld mager, haar hoofd lijkt veel te groot voor haar kleine, uitgeteerde lijfje. Ze stinkt uit haar mondje, haar gezicht staat schots en scheef en ze is volledig uitgedroogd. Bij het dwangvoederen, hoe voorzichtig ook, heeft ze zichtbaar (en hoorbaar) veel pijn.

Dan maar op zware pijnstilling en morgen linea recta met haar naar de dierenarts.

Georgina ligt ondertussen helemaal opgerold in haar nep-schapewollen nestje, zachtjes te spinnen.
Probeer maar een beetje te slapen, lieve meid, morgen komt een andere en betere dag!