HET MOOISTE KERSTCADEAU OOIT!

Dit is Mozes. Ineens was hij daar, op één van de voederplekken. Weliswaar nogal op onorthodoxe wijze namelijk...op drie poten. Zijn linkervoorpoot hield hij als een dirigeerstokje recht voor zich uit en zo stak hij een gevaarlijke baan over. Actie geboden!

Peanuts, zo leek het. Mozes liet zich aaien en was dus makkelijk in een transportbakje te krijgen. Dat bleek buiten het spreekwoordelijke 'een kat in het nauw maakt rare sprongen' gerekend. Mozes was er even snel weer uit, als hij erin was gezet en nam de benen, of liever gezegd : de (drie) poten.

Dagenlang werd hij niet meer opgemerkt.

Was hij dan toch naar huis?
Was hij aangereden en had hij zich - gewond - verstopt?
Of was hij op slag dood en opgehaald door het asiel?

Hoe dan ook was het gedaan met de rust (voor zover het ooit kalm is op het zwerfpoezenfront).

Elke dag op hetzelfde uur naar dezelfde plek en via allerlei lokgeluiden hopen op zijn terugkeer.
Voorbijgangers zijn inmiddels gewend aan die (ongevaarlijke) poezengek...

Een paar dagen voor Kerstavond dook hij weer op. Nog steeds met zijn linkervoorpootje horizontaal voor zich uitgestrekt.
Voorzichtig nu.  Geen overhaast prutswerk. Langzaamaan, dag per dag, de verstoorde relatie weer opbouwen.

Kerstavond of geen Kerstavond (voor ondergetekende - alsook voor de zwervers - een dag zoals alle andere),  met iets extra lekkers naar de plek waar Mozes nu alweer een paar dagen kwam eten.

Niet te geloven. Hij bleef zitten, liet zich makkelijk aaien en at rustig door. Driewerf helaas...geen transportbakje bij...

Wat te doen? Snel naar huis het bakje ophalen? Of geen risico nemen en iemand bellen die er eentje kon brengen? Maar wie kon er gestoord worden op Kerstavond??

Neen, dit moest ik zelf oplossen.

Fietstas leeggemaakt. Mozes in de armen genomen, voorzichtig in de fietstas laten zakken, natte doos die daar al een paar dagen lag omgekeerd over hem heen gezet, de 'gaten' opgevuld met alle plastieken zakken die ik maar bij had, klep dicht, met twee fietselastieken 'ingesnoerd'...en zo, met inmiddels wildkloppend hart, te voet naar huis, hem ondertussen geruststellend toesprekend (deze keer weinig of geen voorbijgangers).

Allerliefste Mozes heeft de hele weg lang geen kik gegeven en liet zich, toen we eindelijk thuis waren, gewillig in de armen naar boven dragen alwaar hij in een bench kon bekomen.

Hij is inmiddels opgenomen bij de dierenarts die hem de liefste-der-lieve poezen vindt.

Elk jaar is het weer Kerstavond, elk jaar probeer je er iets moois van te maken maar deze is ongetwijfeld de meest memorabele!

GROENDIENST PARK GEEFT GROEN LICHT VOOR PLAATSING SCHUILHOKJES!

Eindelijk! De Groendienst heeft groen licht gegeven om nu ook vooraan in het park schuilhokjes te mogen zetten. Jaren geleden was er met Katzoekthuis een stilzwijgende afspraak gemaakt dat er één schuilhokje per park mocht staan. De maten werden niet opgegeven, dus is er een soort van 'pyramide' gemaakt met tal van gaten in, zodat zoveel mogelijk poezen er hun schuiloord van konden maken. En dat doen ze dan ook!

Helaas was er tot op heden niets voor 'de Moppies'. Jarenlang hebben ze onder de blote hemel moeten leven, met hun doornatte pelsjes 'schuilend' (sic!) onder een halfkale, kletsnatte struik. Arme donders, ze zijn niet de enigen die hier van wakker gelegen hebben...

Maar afgelopen week was het dus zover. Even werd er nog gesuggereerd om de vier zwervers over te brengen naar de zwerfpoezenlocatie aan de rotsen (midden in het park), maar voor wie vertrouwd is met zwerfpoezen weet dat dit geen haalbare kaart is : de nieuwkomers worden weggejaagd en keren bovendien per direct terug naar hun oude plek (die daar niet zover vandaan is).

Genoeg geklaagd. De hokjes staan zeer verdoken opgesteld, niemand kan daar last van hebben. Vanaf nu begint een (iets) beter leven voor mijn dierbare zwervers, die nu niet alleen onderdak hebben maar ook elke dag verse stukjes vlees krijgen, bij diverse slagers opgehaald en aan huis bezorgd door mevrouw G., wiens inzet een hart onder de riem is, voor mens zowel als voor dier!

VOOR DE DERDE (EN LAATSTE° KEER) KRUIMEL EN CASSIE!

Kruimeltje is geplaatst! Hieronder een bericht van haar nieuwe ouders :

"We zijn al 2 dagen ver en Crouton voelt zich zo op haar gemak!!! Ze volgt ons overal :)


Eerst verstopte ze zich in een hoek onder een kast maar snel vond ze haar lievelingsplekje: een warme buis in de badkamer. De eerste nacht is ze bij ons blijven slapen en haar gespin heeft ons meerdere keren wakker gemaakt! Ze spint voortdurend!

Ze eet al van de eerste dag.

Ze is wel blij dat ze 24u lang mag rondlopen en ze verkent graag alles.

We horen haar overal door haar 'astma' dus dat is soms wel handig!

Gisteren volk gehad, ze was wat bang maar al heel snel liet ze zich aaien.

Ze kent haar naam al een beetje.

Ze niest soms nog, maar zonder slijmen.

Kortom, we zijn tot over onze oren verliefd op haar!

Heel veel dank voor al uw werk, ze past perfect bij ons!"

Júllie zijn bedankt, beste Kristof en Stéphanie, om dit zorgenkindje voor de rest van haar levensdagen een veilige haven te willen bieden!

En dan is er nog onze kleine Cassie (zie bericht van 28 oktober). Hoe slecht kan je leven beginnen? Bar slecht, zo blijkt. Maar hier en daar  is er toch nog een mens te vinden met het  (poezen-)hart op de juiste plaats en vooral met daadkracht, want een poes-in-nood heeft weinig aan wat meelevende omstanders - er moet nu eenmaal gehandeld worden in het leven, anders verandert er niets. En dat is dan ook gebeurd. In dit geval zelfs door meerdere mensen. Cassie is opgemerkt, naar de dierenarts gebracht, in de opvang gekomen en overgedragen aan opvangmama P. Alwaar haar scheefstaand koppie en hardnekkige doofheid niet beletten dat ze de kerstboom helpt afbreken. Alle slingers en lampjes hangen intussen aan één kant, de kerstboom helt vervaarlijk over, mààààr....Cassie vertrekt binnenkort naar haar definitieve thuis : een alleenstaande dame die met gehandicapte en gehoorgestoorde kinderen werkt, en op een appartement woont.

Een (Kerst-)wens die uitkomt - een prachtige aflsuiter van 2012!

KRUIMEL ONHERKENBAAR VERANDERD!

 

Wie herkent haar nog?? Dit is wel degelijk 'vleermuis' Kruimeltje die doodziek in de opvang is binnen gebracht (zie bericht van 15 september). Helemaal 100% is ze nog niet (ze houdt een snotneus en het is nog maar de vraag of haar linkeroogje helemaal goed komt), maar wat een transformatie! En dat niet alleen qua uiterlijk, maar ook qua gedrag. Kruimel speelt en eet alsof ze nooit ziek is geweest. Pas nu zie je ook wat een ongelofelijk lieftallig en rustig karakter ze heeft. Altijd klaar voor een uitgebreide knuffelsessie en liever eerst de kat uit de boom kijken, dan er als een gek invliegen.

Gezien haar voorgeschiedenis is het moeilijk om een geschikte adoptant voor haar te vinden. Is er iemand die dit leest en haar een veilige en beschermde thuis kan geven? Kruimel is een zeer rustig kitten, die perfect gelukkig kan zijn op een appartement. Serieuze kandidaten mogen bellen naar :
0475/96.24.55

CASSIE OVERLEEFT EEN VRESELIJKE KLAP. MAAR WAT NU?

 

Cassie lag onbeweeglijk op een laag muurtje. Ze trilde en er kwam bloed uit haar mondje. Ze probeerde verder weg te kruipen, maar dat lukte niet. Goddank was de melder van de Ukkepukjes (zie bericht hieronder) in de buurt die onmiddellijk met haar naar de dierenarts is gegaan. Daar werd ze een paar dagen in observatie gehouden en kreeg ze medicijnen om haar kopje te ontzwellen. Omdat ze daar niet langer kon blijven en het verre van schitterend met haar ging, woont ze nu in Kat de Goede Hoop. Een naam die in haar geval wel heel toepasselijk is...

De verwondingen van Cassie zijn vermoedelijk veroorzaakt door een aanrijding.  Ze kan niet lopen en heeft zelfs moeite met rechtop zitten.  Tenzij je haar aandacht trekt, houdt ze continu haar hoofd naar rechts gedraaid en ze wiebelt bij de minste beweging. Daardoor kan ze moeilijk alleen eten en wordt ze verschillende malen per dag met AD bijgevoederd. Ze staat sinds een paar dagen op cortisone en antibiotica en het lijkt nu wat beter met haar te gaan. Ze krabbelt zelfstandig naar haar kattenbakje en probeert zelf wat te eten.

Eén dezer wordt ze opgenomen bij de dierenarts waar een foto van haar hoofd wordt gemaakt om na te gaan wat precies de schade is en hoe ze het best kan behandeld worden.

Alles gaat moeizaam bij onze kleine Cas, behalve ... het spinnen.  Haar spinmachientje is duidelijk niet geraakt en draait op volle toeren!  Ze is al goed bijgekomen en probeert zich na het eten te wassen. Allemaal redenen om haar niet zomaar op te geven en alles op alles te zetten om te proberen haar levenskwaliteit op te krikken.

Cassie wil leven en wij zullen haar daar zo goed mogelijk bij helpen!

Update 4 november : Cassie heeft gelukkig niets gebroken. Er is wel een ernstig hersenletsel geconstateerd, haar evenwichtsorgaan is geraakt en door de aanrijding is ze nu ook doof.

Volgens de dierenarts kunnen beide handicaps (het omvallen en de doofheid) mettertijd verbeteren. Doordat ze continu scheef loopt, zijn haar spieren verstijfd en kan ze moeilijk eten. Maar ze krijft hulp! En wel van papflesmoeder P. (zie ook het bericht over de ukkepukjes hieronder) die haar tijdelijk opvangt.  Cassie heeft er ineens een zus en een broer bij, en dat blijkt de allerbeste bewegingstherapie te zijn : ze probeert zo goed en zo kwaad als het gaat mee te spelen met de (P-)ukjes en eet nu ook veel beter zelf. En zo is Cassie van de hel in de hemel (-op-aarde) terechtgekomen!

BUITEN GEBOREN...

Dit zijn de UkkePukjes. De enige overlevenden uit het zoveelste nest van een poezenmoeder die zich tot hiertoe op geen enkele manier laat vangen. Mamapoes heeft beschutting op een verlaten boerderij en krijgt elke dag vers eten en drinken, maar natuurlijk moet er een eind komen aan de ongewenste nestjes. De vorige nesten werden nooit gevonden, met als gevolg dat daar nu al verschillende generaties rond lopen - gelukkig inmiddels gesteriliseerd en gecastreerd.

Na veel wikken en wegen is er deze keer dan ook voor geopteerd om de jonkies van 3 weken oud nu al binnen te nemen - zeker gezien de weersomstandigheden, want hoewel er binnen plaats genoeg was, lagen de kittens helaas onder de blote hemel.  De melder zet nu via diverse methoden alles op alles om ervoor te zorgen dat dit mamapoes haar laatste nest was.

De Ukkies werden inmiddels overgedragen aan de zeer gedreven en bedreven 'papflesmoeder' P., van waaruit ze zullen vertrekken naar hun nieuwe thuis.

Even zag het er niet goed uit voor hen, maar dankzij de bekende 'vereende krachten',  hebben ze nu alle kansen op een beschermd en veilig poezenbestaan!

DWEILEN MET DE KRAAN OPEN?

Twee voorbeelden (uit de zovelen) van gedumpte poezen.

Moederpoes Mo werd met haar twee kittens in de kletsende regen aan een school opgemerkt. Daar werkt gelukkig iemand die niet alleen aan de zwervers eten en drinken geeft, maar er ook voor zorgt dat ze gesteriliseerd en gecastreerd worden. Mo en haar kittens waren totaal van slag door de vreemde, vijandige omgeving en het was dan ook niet simpel om hen te pakken te krijgen. Zoals gewoonlijk wint de aanhouder, waardoor het hele gezin nu hoog en droog zit te bekomen in de opvang. Stilletjesaan zijn ze aan het ontdooien. Nog even en ze kunnen naar een rustig gezin vertrekken...

De drie bospluimpjes waren er zo mogelijk nog erger aan toe (geweest), ware het niet dat een goede (dieren-)ziel op het juiste moment en op de juiste plaats, de hond uitliet. Kleine, bange ukjes - amper 7 weekjes oud - maar door de grote honger nog vrij makkelijk te vangen. Totaal vervuild, hun lange vacht geknoopt en geklit, diaree en wormen, graat- en graatmager...hoeveel erger kon het nog worden? Nog veel erger! Maar daar heeft een goede poezenfee dus een stokje voor gestoken. De pluizenbolletjes zijn van een bikkelhard zwerversbestaan gered, en wie weet ook van de dood...

Een druppel op een hete plaat? Alvast niet voor deze poezen. En al kunnen we niet alle poezen van de wereld redden, we hebben dan toch alvast de wereld van déze poezen gered (met dank aan de slagzin van de Spaanse Honden in Nood)!

(KO-) NIJNTJE DE GOEDE HOOP??

Vroeg of laat moest het er van komen. Kat de Goede Hoop die zich altijd al heeft beperkt tot de opvang van gedumpte, verwaarloosde en achtergelaten poezen, heeft nu ook een knaagdier in huis!

Ook gedumpt en achtergelaten natuurlijk. En wel op de parking van de Volvo-garage, waar hij vroeg of laat wel eens onder de wielen van één van de vele toekomende en vertrekkende auto's was terechtgekomen, want Nijntje is zo tam als ... een poes. Als een tamme poes, wel te verstaan.

Een tam dwergkonijntje hoort niet continu buiten te zitten en al helemaal niet met de winter voor de deur. Zodoende woont hij nu tussen de poezen, waar hij zeer nieuwsgierig naar is (en omgekeerd).

Maar blijven kan hij niet. Zijn er onder de lezers konijnenliefhebbers die hem een definitief onderdak kunnen bieden, alvorens hij straks in de war geraakt en begint te miauwen?

Bel dan 0475/96.24.55!

Update 11 oktober : Nijntje is vertrokken naar 't Kabbelthuisje, een konijntjesopvang die hetzelfde doet als Kat de Goede Hoop. En helaas met dezelfde problemen kampt : schaarse middelen, (te) weinig mensen die de handen uit de mouwen steken en teveel opvangers. Voor Nijntje maakt het allemaal niet uit. Hij zit veilig en warm, hoeft nooit meer zijn kostje bij elkaar te scharrelen en heeft konijnenkameraden voor de rest van zijn levensdagen. Het ga je verder goed lieve Nijn en veel dank aan Eveline en Katja!

KRUIMELTJE IN ACTIE!

 

Kruimeltje is ondertussen al een hele Kruimel geworden! Ze eet goed zelf, spint als een spinnekop(-je), gaat (nog een beejte moeilijk) naar het toilet en amuseert zich met...niets (of weinig), zoals alle gezonde kittens. Er moet wel nog het één en ander aangroeien; haar pelsje staat nog wat dun, en rond haar linkeroog (wat er het slechtst aan toe was) is het kaal, maar kleine Kruimel moet nog hééél veel groeien en er is geen enkele reden om aan te nemen dat haar pels hierbij zou achterblijven.

Alles wijst er dus op dat deze onooglijk kleine en vederlichte 'vleermuis' aan het uitgroeien is tot een gezond kitten en later een glanzend zwarte kattin zal worden, aan wie het verleden niet meer aan te zien zal zijn.

Doe zo voort Kruimeltje. Het verleden was slecht (maar gelukkig kort), de toekomst kan alleen maar beter en nog heel lang worden!

KAT DE GOEDE HOOP KRIJGT HULP VAN EEN VAKVROUW!

 

 

 

 

Dit is collega A. Ze heeft een tijdlang in een asiel gewerkt en is dus vertrouwd met het poezenwerk en alles wat daarmee te maken heeft. Mensen denken vaak : "Met dieren werken. Leuk!". De realiteit is echter lang niet altijd zo leuk. Je frot en wroet je de hele dag door vuile benchen vol kattenbakzand, stoelgang waar het niet hoort en ondergeplaste nesten. Je moet goed in de gaten houden wie wanneer in welke dosissen welke medicijnen nodig heeft, waarbij veel inventivieit komt kijken om ervoor te zorgen dat ze de medicijnen ook effectief binnenkrijgen. Je sleept met kattenbakzand, voeding voor de binnen-) en buitenpoezen en je dweilt twee maal per dag het hele huis, aangezien je er woont en je er adoptanten ontvangt. Van de meeste poezen is 'een hoek af', dus het duurt even voor je hen kent en door hebt hoe je hen best aanpakt. En dan is er nog de zeer uitgebreide administratie : elke poes moet ingeschreven worden in een logboek, er moet een opnamefiche van gemaakt worden, het medisch boek moet worden bijgehouden, de adoptiecontracten correct ingevuld, etc...etc...

 

Peanuts voor collega A.! Na nog geen twee dagen leek het wel alsof ze haar hele leven niets anders gedaan had en was ze er bovendien in geslaagd om voor elke poes een 'info-fiche' te maken met alle relevante info over de betreffende poes, die dan op een klembord aan elke bench wordt bevestigd. Zo weet elke eventuele vervanger meteen met wel kaliber poes ze te maken heeft, op welke voeding de poes staat, of ze medicijnen moet krijgen, enzovoort.

 

Naast dit alles is A. ook niet te beroerd om de handen uit te mouwen te steken. Ze maakt de benchen schoon (ook van de poezen die je in ruil daarvoor een mep draaien!), ze is heel secuur met voeding en medicijnen en ze zorgt ervoor dat het huis netjes ligt.

 

De boodschap is duidelijk : Kat de Goede Hoop kan simpelweg niet meer zonder haar!!

 

 

 

 

 

 

 

 

VLEERMUIS 'KRUIMELTJE' OP EEN HAAR NA DOOD...

Kruimel weegt 275 gr en is vermoedelijk acht weken oud. Haar ogen zijn ontstoken, haar neus zit dicht, ze heeft een 'papbuik' (kan geen stoelgang maken) en niest twaalf keren per dag in sessies van zes nieusbuien per keer (niet geteld, is een gok). En natuurlijk eet ze niet zelf...

Wanneer je haar over de bolle buik aait, valt ze helemaal slagzij  met de pootjes wijdopen en opgetrokken. Er komt met enige moeite zoiets als een spingeluidje uit - in elk geval zie je dat ze geniet.

Allerliefste Kruimel, we gaan proberen je erdoor te helpen. Met medicijnen, met oogzalf, met speciale voeding, met buikmassage (en wat olie door het eten), maar vooral ook met een superdosis  LTC (Tender, Love en Caring), want daar knap je duidelijk helemaal van op!

Je ligt het liefst op een fleeze-dekentje in mijn hals, dus heb ik een soort lus gemaakt waar je lekker in kan hangen terwijl ik verder werk. Dat geeft je blijkbaar vertrouwen want je zakt er met uitgestrekte voorpootjes helemaal in weg.

En nu maar hopen dat je onderkomen minilijfje de geleden schade nog kan inhalen...

ASIEL EVERGEM EINDELIJK GESLOTEN!!

http://www.health.belgium.be/eportal/AnimalsandPlants/19079494?backNode=83

Op bovenstaande link kan je het officiële bericht van de F.O.D. lezen, dus kunnen we het met een gerust hart geloven : het asiel van Evergem gaat eindelijk dicht. Ze mogen  - voorlopig - geen poezen meer opvangen. En enkel diegenen die er nu nog zitten mogen geplaatst worden.

Er hangt een groot bord aan het asiel met de mededeling dat de poezen die achtergelaten worden aan de (gesloten) deur, allemaal zullen ge-euthanaseerd worden.

Je zou wensen dat het waar was...

Hun vaste dierenarts euthanaseert in/uit principe niet of zo weinig mogelijk.Dus neemt een medewerker hen mee naar huis, alwaar

...???...

"ze er weer helemaal doorkomen en kunnen geplaatst worden".

Wat is het leven toch simpel en mooi als je jezelf gelooft!

Hoe dan ook zullen er nog veel slachtoffers vallen. Mensen die hun poezen daar desalniettemin achterlaten, mensen die de poezen 100 meter verder in de velden achterlaten en niet te vergeten, de poezen die daar nu nog allemaal zitten.

Daarom nogmaals een oproep om er daar zoveel mogelijk weg te halen! Je bespaart hen een vreselijk levenseinde! En probeer er niet de volle pot te moeten voor betalen. Er schijnt o.a. een prachtige langharige poes te zitten waar ze 160e voor vragen. Een poes die in elke particuliere opvang op ééntweedrie zou geplaatst zijn. Maar niet wanneer je er eerst nog zoveel mogelijk geld probeert uit te halen natuurlijk!

Tot slot nog even vermelden dat wij zeer teleurgesteld zijn in de reactie van de burgemeester die uit welke onduidelijke overwegingen dan ook, het asielpersoneel ("dat zich altijd 100% heeft ingezet voor dierenwelzijn) de hand boven het hoofd houdt. En dat ondanks het zéér bezwarende dossier dat hem maanden geleden werd overhandigd en dat door de F.O.D. als "zeer zorgvuldig en geloofwaardig opgesteld' werd beschouwd!

Het gebouw deugt niet, maar vooral het personeel deugt niet en de burgemeester weet dat zeer goed! Hopelijk heeft de verkiezingskoorts hem niet te pakken en zal hij te zijner tijd de moed opbrengen om voor de dieren niet alleen een gepaste lokatie te vinden (of te laten bouwen), maar vooral om het nieuwe asiel over te dragen aan bekwame en betrokken mensen die met kennis van zaken en het dierenhart op de juiste plaats, aan het welzijn van de dieren zullen denken en niet louter en alleen uit persoonlijk gewin zullen handelen!

DIERENWELZIJN HIER EN NU!

Adoptant K. stapt binnen in asiel te W.

Hij bekijkt de aanwezige kittens en bemerkt een kooi met twee levenloze kleintjes.

Hij haalt er een medewerker bij, die tot haar ‘grote verbazing’ (“dat moet nog maar net gebeurd zijn”) de dood vaststelt.

Poezen vallen doorgaans niet van het ene moment op het andere dood. Hier moet een lange ziekteperiode aan vooraf zijn gegaan, zonder dat iemand in het asiel ook maar iets gezien heeft.

Deze kittens hoorden thuis in de ziekenboeg, onder behandeling en niet in het zicht van elke bezoeker, tussen de gezonde poezen (voor zover daar aanwezig).

Verbouwereerd verlaat hij het asiel en rijdt door naar asiel E.

Van de regen in de drup zoals we weten.

Wat hij daar aantreft tart elk voorstellingsvermogen (niet het onze, wij zijn voorbereid en op de hoogte en hebben de situatie daar al honderden malen aangeklaagd)..

Tientallen en tientallen kittens zitten in veel te kleine kooien op elkaar geprest, alle leeftijden door elkaar, van hele kleintjes tot wat oudere, en al-le-maal, van de eerste tot de laatste, in verschillende stadia ziek. Zo ziek dat zelfs een leek er niet naast kan kijken.

Op de verontwaardigde reactie van K. dat het een schande is hoe deze kittens er aan toe zijn en dat ze ter adoptie worden aangeboden is het laconieke antwoord : “Die staan allemaal onder behandeling van de dierenarts en zullen er wel doorkomen”.

De traditionele dooddoener (lètterlijk, in dit geval) waarmee ze elke kritiek monddood maken.

K. gaat nog even met hen in discussie maar merkt al gauw dat alle opmerkingen langs hen heen glijden als water over een eend. Precies wat wij ook altijd meemaken. Ze lijken er zelfs nog lol in te hebben dat er van die sukkels (zoals wij) bestaan die het zich allemaal aantrekken. Onder luid gescheld (“jullie zijn de naam ‘asiel’ niet waardig! Ze moesten dat stinkend kot hier met de grond gelijkmaken”) verlaat hij onder geshockeerd de plaats des onheils en adopteert ergens anders een kitten.

Met de grond gelijkmaken, dat zouden wij ook wel willen, maar daarmee is het probleem niet van de baan. Straks bouwt de gemeente E. gewoon ergens anders een nieuw pand en zet hetzelfde personeel erin. Personeel dat zich zo langzamerhand onschendbaar acht en in zekere zin begrijpelijk. Alle bevoegde overheden (burgemeester, politie, FOD, minister Schauvlieghe, …) hebben maanden geleden een zorgvuldig opgesteld dossier ontvangen. Het is overal welwillend ontvangen maar tot op heden is er niets mee gedaan.

Binnenkort krijgen ze allemaal een herinneringsbrief en wordt het dossier ook naar alle Oostvlaamse dierenartsen verzonden.

Administratieve molens malen traag, slachtoffers vallen ondertussen aan de lopende band.

Zijn er mensen te vinden die daar een paar kittens willen weghalen? Om op te vangen, om bij de dierenarts binnen te brengen voor behandeling, desnoods om in te slapen, maar aub laat hen daar niet allemaal stikken tot hun laatste snik!

De laatste snik laat soms lang op zich wachten en ondertussen voelen ze zich diep en diep ellendig. Door niemand verzorgd, getroost, geholpen, bijgestaan. Allemaal zieke kittens op een kluitje, de warmte die ze elkaar kunnen geven als laatste strohalm.

Doe wat jullie kunnen en verlos er een paar uit deze poel des doods!

TWEE DRINGENDE VANGACTIES GESLAAGD!

Nienke, de gekruiste Siamese kattin, is eindelijk binnen. Van zodra ze is opgemerkt is van alles geprobeerd om haar te pakken te krijgen, maar Nienke is van de zenuwachtige, slimme en snelle soort en daar is geen vangkooi tegen opgewassen.

Uiteindelijk heeft de vaste voederzetter van dienst, traag en zorgvuldig een vertrouwensrelatie met haar opgebouwd, tot ze zich liet aaien en zelfs tillen en met enige vingervliegensvlugheid is ze vanuit de armen rechtstreeks het transportbakje in geduwd.

Hoognodig want hoogzwanger!


Ook Ollie (Kruidtuin/Gent) is binnen. Helaas is dat een heel ander verhaal. Al anderhalf jaar lang zijn er tal van pogingen ondernomen om hem te vangen want het was van bij het begin duidelijk dat zijn ogen niet in orde waren. Dan dook hij hier weer op, dan weer dààr, daarna is hij een tijdlang opgemerkt door de conciërge van het TMVW-kantoor op de Stropkaai (waar hij in de tuin kwam eten) en dan was hij weer voor een tijdje verdwenen.

Toen de melding kwam van tuinman Olivier (naar wie Ollie genoemd is) dat hij Ollie had opgemerkt met slepend achterlijf, moest er qua vangacties- en methoden een tandje worden bijgestoken.

Niet dat het hielp. Ollie hield van alles en iedereen afstand en ging zwaargewond zijn tweede (buiten-)winter in…

Tot hij de voederplek aan de Ledeganckstraat ontdekte (vlak tegenover de Kruidtuin). En dat niet alleen – hij blééf er ook. Teken aan de wand dat het hem niet goed ging want Ollie is een ‘kilometervreter’, een straatloper, een zwerver.

Bijna anderhalve maand lang probeerde ik zoveel mogelijk op hetzelfde uur aan te komen op de voederplek, niet weg te gaan alvorens ik hem gezien had en telkens iets extra lekkers voor hem neer te zetten. Op den duur zat hij mooi te wachten op zijn smakelijke hapje en tot mijn grote verbazing (en blijdschap) kreeg ik één van de laatste dagen zelfs een kopje. Van kopjes geven kwam een aaike, nog meer aaikes en hup in het nekvel gegrepen en zo de transportbak binnen. Alwaar hij zo tekeer ging dat ik ervoor vreesde dat de deur het niet zou houden.

Per direct naar de dierenarts met hem, alwaar hem (en mij) een zeer pijnlijk verdict stond te wachten : Ollie had in beide ogen in hoge mate entropion, een zeer pijnlijke aandoening waarbij de oogleden naar binnen krullen en de wimpers voortdurend over de oogbol wrijven. Hier bovenop bleek hij met een gecompliceerde bekkenbreuk te kampen (met losse botdeeltjes die ‘rondzweefden’) en zijn staart was gebroken op een hoge plaats (voorbij de eerste wervel) waardoor die niet kon worden afgezet.

Hier viel niet tegenop te opereren – noch praktisch, noch financieel. Eén oog aan entropion opereren kost tussen de 200 à 300e (hangt er van af over welke lengte het ooglid is omgekruld), de bekkenbreuk kon enkel verholpen worden door platen en spillen te steken en de losse botdeeltjes zo goed en zo kwaad mogelijk te verwijderen. Volgens de dierenarts een moeilijke en langdurige operatie met een grote kans op complicaties. Over de prijs hiervan zullen we het maar niet hebben. En aan de staart was niets te doen. Amputeren zou een grote holte boven de anus gegeven hebben, met voortdurende kans op infecties.

Uiteindelijk werd in overleg met de dierenarts besloten om Ollie te laten inslapen.

Anderhalf jaar en twee natte en koude winters heeft hij buiten moeten (over-)leven. Overal werd hij opgejaagd. Nergens vond hij rust, nergens was hij welkom. Bij hevige regen en vrieskou schuilde hij in één van de serres van de Kruidtuin, waaruit hij telkens onmeedogenloos werd verdreven. Gezond of gewond, het kon niemand wat schelen. Enkel tuinman Olivier was met hem begaan en heeft gedaan wat hij kon om hem te helpen vangen..

Ollie had geen poezenvriendjes (hij was niet gecastreerd), maar hij had in elk geval één mensenmaatje. Hier was hij welkom geweest.

Het heeft niet mogen zijn.

Leven is lijden, wordt wel eens gezegd. Het fabeltje dat zwerfpoezen wel hun plan trekken, kan bij deze naar Fabeltjesland. Zwervers zijn totaal afhankelijk van mensen die hen elke dag eten en drinken willen geven, zorgen voor wat beschutting en hun gezondheid in de gaten houden. Vaak tegen de stroom in van betweters en onverschilligen.

Dag lieve Oliebol, een derde winter buiten is je in elk geval bespaard gebleven. Ik kom elke dag op de plaats waar je het laatst was, en vergeet je nooit!

VREEMDE VONDST!

Dit is Antoine. Antoine is gevonden ergens in de velden van Desltelbergen, langs een baantje waar iemand vaak de hond uitlaat. Op zich niets bijzonders (katten uitzetten in de velden of ergens anders is dagelijkse kost), ware het niet dat Antoine zelf, wèl zeer bijzonder is. Hij is namelijk een rasechte sphynx.  Helaas zonder chip, wat nochtans verplicht is bij raskatten. Hij staat op diverse sites met foto en beschrijving, maar tot hiertoe nog geen reactie van de eigenaar.  Antoine trekt redelijk goed zijn plan tussen alle andere ‘gewone’ poezen en blijkt ook een ware hondenvriend, maar toch gedijt hij het best in een huishouden  waar hij meer aandacht krijgt.  Waar blijft de baas zodat hij gauw weer naar zijn vertrouwde stek kan??

NA REGEN KOMT ZONNESCHIJN!

Hoewel het gegoten heeft tot laat in de namiddag (en zeggen dat de mensen vorig jaar rond dezelfde periode omvielen van de hitte), viel de opkomst nog mee. Er waren heel veel ouders wiens kinderen naar de tuinbouwschool gaan, maar ook flink wat belangstellenden die op de oproep waren afgekomen die op de blog en op de Facebookpagina is verschenen.

Met als gevolg : goed verkocht - zowel juweeltjes als chocoladestokjes.

Canta blijkt inderdaad aan een chronische mondontsteking te lijden, waardoor ze haar leven lang een combinatie van antibiotica en cortisone zal moeten slikken. Hoe dan ook een fragiel poesje dat nog heel wat moet aansterken alvorens ze kan geplaatst worden Al zal het om voor de hand liggende redenen wel niet direct stormlopen voor haar…

Aan iedereen die ertoe bijgedragen heeft om de medische kosten voor haar te helpen betalen : een dikke merci – in het bijzonder voor collega L. die door haar enthousiaste aanwezigheid de regen heeft doen vergeten!