Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

dinsdag 31 mei 2011

MAROUFJE KAN NIET MEER ...

Maandag 30 mei. Maroufje ligt al dagen lusteloos in haar nestje. Je kan er alles mee doen, ze laat probleemloos de wonde verzorgen, maar ze eet of drinkt niets meer uit zichzelf. Af en toe probeert ze zich te verleggen, maar dat gaat moeilijk – ze laat letterlijk haar kopje hangen. Lopen lukt al helemaal niet meer. De behandelende dierenarts vermoedt dat de maden haar uiteindelijk toch te pakken hebben gekregen. Ook al is de wonde zo ver en zo diep mogelijk schoongemaakt en waren er geen maden meer te zien, er kunnen er binnengedrongen zijn via de open wonde - of via de anus, aangezien de kwetsuur daar vlakbij ligt.


Na veel wikken en wegen is uiteindelijk besloten om haar te laten inslapen.


Ze ligt slapjes op haar ‘goede kant’ en legt haar kop en voorpootje op mijn arm. Nu nog kleiner dan ze toch al was, aai ik haar voorzichtig en spreek haar zachtjes toe. Dat het mij zo spijt dat ik te laat was om haar leven te kunnen redden en de belofte voor een betere toekomst niet heb kunnen waarmaken.


Lieve, weerloze Marouf, ik hoop dat je gevoeld hebt dat je welkom en gewenst was en dat je hier even je troosteloze bestaan kon vergeten.


Dit zijn de mensen die jou hierbij geholpen hebben : Sofie (Brussel), Sylvie (Zomergem), Dalie (Waarschoot), Huguette (Gent), Joke (Gent), Liliane (Zaventem) en Brenda (Lokeren).


Aan allen : dank voor jullie steun, want zonder jullie had ik het zelfs niet kunnen proberen…

zondag 15 mei 2011

IS MAROUFJE'S LIJDEN EINDELIJK VOORBIJ?





















Maroufje lag onopgemerkt tussen wat late herfstbladeren stilletjes weg te kwijnen. Ze was erg mager, uitgedroogd en aan haar achterkant en staart zat aangekoekte stoelgang. Een opmerkzame voorbijganger die dacht dat daar een weggewaaid kledingstuk lag, heeft haar in de opvang binnengebracht.



Toen alle viezigheid verwijderd was, werd pas echt duidelijk hoe erg ze er aan toe was. Op haar linkerflank zat een diepe, opengescheurde wonde vol etter.


Zaterdagavond, 21u...de eigen dierenarts niet meer bereikbaar... wat te doen? Voorlopig dan maar zelf proberen te behandelen en hopen dat het gauw maandagochtend wordt. Alvast flink veel isobetadine in de wonde gieten, bijvoederen met vloeibare AD (krachtvoeding) en in quarantaine zetten, zodat ze rustig wat kan bekomen.


Wat volgt is niet prettig, noch voor haar, noch voor ons.


Blijkbaar als reactie op de isobetadine wriemelen zich ineens hordes maden uit de wonde. Marouf wordt onrustig en wij ook! Hoe dit te behandelen? Het is duidelijk dat dit niet kan wachten tot maandagochtend, dus er zit niets anders op dan een gespecialiseerde (maar dure) dierenkliniek te bellen. Daar wordt ze onmiddellijk opgenomen en na de aids- leucosetest (negatief), geopereerd.


's Nachts om half één volgt er een telefonisch verslag van de operatie die vrij ingrijpend is geweest. De wonde is opengelegd tot aan de knie - het punt tot waar de maden haar hadden aangevreten (van haar bilspier is niet veel meer over), grondig gereinigd en in de mate van het mogelijke gehecht. Blijkbaar betreft het hier een oude wonde, waardoor er niet veel gezonde huid meer over was om efficiënt te kunnen sluiten. Maroufje zit nu dus met een grote open wonde die drie maal per dag gespoeld moet worden, waarna er twee lagen zalf worden opgesmeerd. Verder staat ze op zware antibiotica, ontstekingsremmers en pijnstillers, want alsof het nog niet genoeg is, wordt Maroufje ook nog eens geplaagd door calici (ontstekingen in de mond), waardoor ze niet kan eten.


Maroufje is nu thuis en moet nog een maand intensieve verzorging hebben, maar heeft een grote slaagkans op een poeswaardig bestaan. We hebben dan ook niet geaarzeld om haar alle kansen te geven die we haar konden bieden, ongeacht de kosten. De baten zijn sowieso altijd groter, namelijk een kwaliteitsvol bestaan voor een poes die in haar eentje zoveel heeft moeten lijden dat je er liever niet te lang bij wilt stilstaan.


Wij hebben haar in de mate van het mogelijke geholpen en laten helpen, maar kunnen dit niet zonder uw steun. De kosten voor de operatie en het (weekend-)verblijf bedragen meer dan 400e.


U kunt ons helpen hààr te helpen door een bijdrage te storten op


001-3034194-13


ovv ‘Steun Maroufje’


Lieve, aanhankelijke Marouf eet alweer kleine beetje alleen en laat zich alle affectie en aandacht onder zacht gespin welgevallen. En avant Marouf, het ergste is voorbij. Er wacht je een liefdevol bestaan dus niet opgeven!

donderdag 5 mei 2011

SCHRIJVERS EN HUN POEZEN/SCHRIJVERSPOEZEN

Truman Capote to the kitty rescue; “In Kitty Blood”.




Young Doris Lessing and her kitty, her Nobel prize winning kitty.



George Bernard Shaw being Irish with his kitty.

Foto 1 : Truman Capote
Foto 2 : Doris Lessing
Foto 3 : Bernard Shaw

Wanneer de eenzaamheid een schrijver te veel wordt, is daar telkens goed gezelschap. 'Dubbelgepuntmutst, radarbesnord' (Fritzi ten Harmen van der Beek), met bond bekleed.

Aan het zwijgend verbond tussen schrijvers en katten is nu een complete site gewijd, met daarop een schitterende collectie foto's rond dit thema. Van Murakami tot Atwood, van Burroughs tot Perec, van Céline tot Colette en van DeLillo tot Mark Twain, ze stan er allemaal op met hun gestreepte, gitzwarte, sneeuwwitte dan wel slordig gevlekte poezenvrienden. Zie de verliefde blik van Herman Hesse naar zijn cyperse kat, let op de gelijkenissen tussen de blik van Atwood en haar poes. Nederlandse (en Belgische) schrijvers ontbreken helaas en dat terwijl o.a. Gerard Reve, Renate Rubinstein, Willem Frederik Hermans en Tommy Wieringa grote poezenverslaafden zijn. Om van Rudy Kousbroek nog maar te zwijgen!

Kijk en geniet!

writersandkitties.tumblr.com

(NRC-Boeken, 21/4/2011)