Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

zondag 3 mei 2015

MORIAANTJE ZO ZWART ALS ROET...










ging eens wandelen zonder hoed...
maar wèl met een bruingestreept pelsje met véél wit.

Geweest.

Op zekere dag werd ze door een oplettende passant ontdekt in een keldergat en  in afwachting van opvanghulp, op een klein koertje gezet met hoge muren.

Van waaruit ze helaas ontsnapte...

En toen kwam Kat de Goede Hoop eraan te pas! Overal aangebeld, de vangkooi op diverse plaatsen gezet en de achterbuur ingeschakeld die vanuit zijn zoldervenster met een verrekijker 'op de loer' lag. Diverse keren werd de poes gespot, maar op mysterieuze wijze verdween ze telkens weer en doordat ze geen interesse had in eten (dat was al gebleken toen ze op het koertje zat), liep ze niet in de kooi.

Die ondertussen bij heel vriendelijke Turkse mensen in de achtertuin stond, en ons zouden verwittigen wanneer ze de poes zagen.

Op dag 6 hadden we eindelijk prijs. Er was een staart gezien. Aan een staart hangt - meestal - een poes, dus alles laten vallen en uitgerukt!

En inderdaad, daar zat ze, goed verscholen in het piepkleine holletje van een hoge schouw. Algauw werd duidelijk dat dit telkens haar 'vluchtroute' was geweest (en haar schuilplaats) : van zodra ze zich in het nauw voelde, had ze zich 'gewoon' door de schouw laten zakken en langs het holletje kroop ze dan weer naar buiten.

Allemaal goed en wel, maar hoè kregen we haar er weer uit? En dat niet alleen, hoe kregen we haar in een transportbakje of de vangkooi?

En hièr verschijnt de mannelijke Turkse bewoner op het toneel. Helemaal uitgedost in een prachtig pak, klaar om naar een familiefeest te gaan - zoals alle andere leden van het gezin, die vanuit de keuken ongeduldig toekeken.

Pak uit, werkbroek aan, twee stokken van een meter of vijf à zes aan elkaar getaped, met een ladder het dak op en voorzichtig raggen, met de stok zo diep mogelijk door de schouw.

Ondertussen stonden melder Ireen en ondergetekende onder aan de schouw klaar, met een dwangkooi (helemaal iets anders dan een vangkooi, maar eveneens zeer praktisch) tegen de kleine opening geduwd, een deken er over heen,  het schuifdeurtje in aanslag om er van boven af in te kunnen schuiven van zodra de poes - die zich in het nauw voelde - zou overlopen in het bakje.

En hupsakee, binnen de minuut kat-in't-bakkie!

Onbekenden omhels je niet zomaar, maar we hebben hen wèl uitgebreid en enthousiast bedankt voor de onontbeerlijke hulp.

'Ireentje' zit hier nu dus zo zwart als roet (zie de bijgaande foto's) en mager tot op de graat, maar is oh zo lièèèf!

Na een (halve) wasbeurt, is ze goddank beginnen eten (mevrouwtje prefereert korrels) en over een paar dagen wordt ze nagekeken door de dierenarts.

Oef!