Drie weken geleden kregen we een noodmelding binnen : een onbekend aantal poezen was achtergelaten in een leegstaand appartement. De huurders waren er gerechtelijk uitgezet en hadden de deur achter zich dichtgetrokken. We kwamen zo snel mogelijk ter plaatse, maar konden voorlopig niets anders doen dan een briefje achterlaten voor de eigenaar, zodat die ons kon contacteren wanneer hij ter plaatse was om schoon te maken.
Afwachten tot er reactie kwam. En die kwam idd. Alleen niet zoals we gehoopt hadden. De melder belde ons nogmaals met de boodschap dat de poezen ineens allemaal verdwenen waren. Op hoge poten naar daar...om hetzelfde vast te stellen : niemand meer te zien! Waarna een intensief buurtonderzoek begon : wie was de eigenaar, hoe hem te bereiken en waarom was hij niet ingegaan op ons aanbod om te helpen??
De odyssee om hem op te sporen laat ik hier achterwege, in elk geval kan gerust gesteld worden dat, werden we per uur betaald, we nu miljonair waren. Want niet alleen de eigenaar moest opgespoord en gecontacteerd worden, maar ook de ex-huurders. We wilden nu wel eens weten over hoeveel poezen het exact ging en waar die naartoe waren...
Het spreekwoordelijke lange verhaal, kort samengevat : de eigenaar (die ter plaatse drie lijken had gevonden en de rest van de poezen op straat had gezet!) liet toe om vangkooien te zetten in het appartement, zodat de poezen de mogelijkheid hadden om 'naar huis' te komen...
Op die manier hadden we al gauw 2 katers en 1 kattin gevangen. Daarna niets meer...
Waar waren de anderen?? En aangezien elke bron over een verschillend aantal sprak, hoe konden we weten wanneer we konden stoppen met vangen?
Dus nogmaals een rondgang bij alle aanpalende buren met het vriendelijk verzoek om ons te bellen van zodra zij een ronddwalende poes op zouden merken.
Ondertussen verstreken er 2 weken...
Tot we gisteren telefoon kregen. Een buurman, wiens achterbouw op de begane grond, via een gangetje doorloopt tot onder het appartement in kwestie, had een poes opgemerkt. Laten vallen wat valt en als een hazewind uitgerukt! Collega W. (inmiddels tot kapitein van het vliegwezen gebombardeerd) nam de leiding en keerde terug met niet één...maar met zomaar eventjes vier poezen!
Ze hadden zich allemaal verstopt in de achterbouw en zijn daar 14 dagen lang, zonder eten of drinken blijven zitten. En dàt bij deze weersomstandigheden...
Wat er aan te zien is. Op wat kale plekken na is zwartje Nero er nog het best aan toe, hoewel vanzelfsprekend erg mager. Zwartwitte Naoto is compleet ingevallen, maar eet gelukkig zelfstandig.
Bij het zien van bruintje Mimi en zus Myako, schieten woorden tekort. Tranen in de ogen, een uitroep van medelijden en (letterlijk) alles uit de kast halen om hen te helpen : een blik tonijn opentrekken, kipfilet koken, stukjes smeerkaas geven, kleine porties carnibest (rauw vlees) voederen...allemaal met mondjesmaat, want deze poezen zijn het stadium van uithongering voorbij - eten interesseert hen niet meer...
Ondertussen eet Mimi al een beetje zèlf, maar Myako moet gedwangvoederd worden. Ze wurgt van eten en is totaal uitgedroogd. Doordat ze de zus ziet eten, probeert ze toch een beetje mee te proeven, dus laten we hopen dat we voor deze 2 nog niet te laat zijn...
De afgelopen dagen waren zeer zwaar (en niets wijst er op dat de komende, lichter zullen zijn). Kat de Goede Hoop wordt overstelpt met meldingen en weet niet waar éérst dweilen (met de kraan open, zoals veel mensen dan zeggen).
Indachtig de slagzin van onze website "Voor de wereld ben je slechts een dier, maar voor een dier ben je zijn hele wereld", doen wij onversaagd verder, al is het soms met lood in de schoenen...
