AXA'S KITTENS HEBBEN EEN AARDJE NAAR HUN ...MOE(DE)RTJE!

 

 

Axa en haar kittens gedijen uitstekend. Het zijn stuk voor stuk kleine, maar sterke kittens die geregeld fel miauwend 'op hun strepen staan'. En hoewel Axa zelf beslist niet ouder is dan een maand of tien, bekommert ze zich als een volleerde poezenmoeder over haar zesling.

 

Wanneer ze vrij rondloopt (ook een goede moeder heeft nood aan afwisseling), heeft ze veel weg van een boze waakhond. Ze staat zichzelf niet veel toe. Korte uitstapjes vinden plaats in een straal van om en bij de 3 meter rond de bench, en that's it. Daarna moet er natuurlijk uitgebreid verslag worden uitgebracht aan de achterblijvers. Jaja, je maakt wat mee op die drie vierkante meter. Er wordt dan ook heel wat afgekletst in dit poezenhouden. Haar kroost vaart er wèl bij!

 

 

KLEINE SNORREMANS IN ACTIE!

Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel in de opvang, al zou je er soms wel eens de brui aan geven door de tegenslagen van de laatste tijd. De lentecapriolen van dit 'apejong', maken gelukkig veel goed. Ook hij ging een bikkelhard buitenbestaan tegemoet. Bang, op zijn hoede, voor alles en iedereen wegvluchtend, en elke dag weer afhankelijk van het feit of een goede en opmerkzame ziel hem wat te eten en te drinken wou geven. Deze periode ligt nu gelukkig definitief achter hem. Hij voelt zich opperbest in zijn nieuwe verblijf : een warm nestje, elke dag weer ander speelgoed ter lering en vermaak, en op tijd en stond zijn natje en zijn droogje. Onze Snor moet nog wennen aan het bestaan van mensen zo dicht in zijn buurt en laat zich (nog) niet aanraken, maar ook hier wordt aan gewerkt. Nog even en hij is een echte 'mensenpoes'!

ARME SIEP NIKS TE VROEG IN DE OPVANG!

Zie hem nu toch zitten...arme Siep... Dat komt er van wanneer je van god-en-al-zijn-heiligen verlaten, al die tijd buiten je plan hebt moeten trekken. Of beter : door de eigenaar verlaten! Graatmager, bijna blind, luizen, vlooien, ontstoken tandjes... Maar daar komt binnenkort een eind aan hoor lieverd. Al is het twijfelachtig of het linkeroogje nog gered kan worden. Maar dat je een lieverd bent, dat lijdt geen twijfel. Je laat je tillen, aaien, vleit je op je zijkant en geeft je kopje voor méér, méér, méér. Jongen toch, je bent zoveel tekort gekomen. De komende tijd wordt je dan ook extra in de watten gelegd. Je staat op zware medicijnen, je ogen worden veelvuldig gezalfd en je hebt een warm, zacht en veilig nestje waarin je als een klein bolletje ligt opgerold. Laat alle ontberingen maar gauw achter je lieve vent - vanaf vandaag begint het leven zoals het eigenlijk voor àlle poezen moet zijn : vol aandacht, liefde en affectie!

UPDATE 27 maart : Het is nauwelijks te geloven, maar ook voor Siepie kwam alle hulp te laat. Hij was aids- en leucosepositief, wat meteen verklaart waarom hij er zo ellendig aan toe was. Ronduit verschrikkelijk dat het telkens weer de dieren zijn die opdraaien voor de onverschilligheid en gemakzucht van sommige mensen. Zouden ze voor zichzelf ook zo slecht zorgen? Niemand is verplicht om een (huis-)dier te nemen. Je zou bijna pleiten voor een nieuw vak op school : "Zorg en verantwoordelijkheid voor dier en milieu" - al is de houding van de ouders doorslaggevend natuurlijk, maar je moet toch èrgens beginnen.

Allerliefste Siep, je was zo ontzettend lief dat er een alarmbelletje had moeten rinkelen, want zoals ooit één van de dierenartsen zei : "Dat lijkt er mij zo eentje die te lief is om lang te leven". Ook hier was het kwaad al geschied, hulp kon niet meer baten. Leucose is nu eenmaal op korte termijn dodelijk en gaat, zelfs met levensverlengende medicijnen, gepaard met een onherroepelijk aftakelingsproces. Dit heb ik je met veel pijn in het hart willen besparen. Zoveel liever had ik je nog een lang en kwaliteitsvol bestaan gegund. Je bent hier maar heel kort geweest, maar ik heb ten volle van je genoten. Laten we hopen dat je dat gevoeld hebt...

BRIESEND LEEUWTJE IN VANGKOOI!

 

 

En hier is onze globetrotter. Tijdens de vangactie van de stad Gent in de tuin van een klooster, had hij zich goed verstopt. Niemand die hem had opgemerkt. Dacht hij. Af en toe gaat ondergetekende echter nog wat eten en drinken geven aan de inmiddels behandelde poezen - kwestie dat ze niets tekort komen. En daar had dit klein meneertje (of mevrouwtje?) geen rekening mee gehouden.

 

Op korte pootjes verscheen daar ineens dit pluizebolletje, dus meteen 'op hoge poten' naar huis om de vangkooi op te halen! En twee dagen later was het zover. Blazend en briesend zat hij te wachten op verlossing. En die kwam er. Al denkt hij daar voorlopig anders over...

 

Snorriebollie zit veilig binnen in de droogte en de warmte. Nog een beetje snotterend (veel te vochtig weer voor de buitenpoezen en zeker voor zulke kleintjes) en met een typische, beetje schele 'wormenblik', dus snel het vernietigingswapen milbemax ingezet. Weliswaar door het eten, want er is natuurlijk geen sprake van dat De Snor zich laat aanraken.

 

Tijd voor de leeuwentemmer van dienst om in actie te schieten!

DE EERSTE PAASKUI...KITTENS ZIJN ER!

Zo. Hier zijn de eerste kleintjes van 2014, in de opvang geboren. Mama Axa, een langharig schildpadje, werd hoogzwanger binnen gebracht. De dierenarts stelde vast dat ze elk moment kon bevallen. Dat heeft al met al nog een dag of 6 geduurd en nu wordt duidelijk waarom : Axa heeft 2 dagen geleden een half dozijn flinke spruiten op de wereld gezet - en dat kan tellen voor zo'n kleine, fijne poes!

Twee roste katertjes, een zwartwit katertje, een getijgerd katertje en dan nog 2 evenbeeldjes van de mama (kattinnetjes dus).

De kittens kunnen nog niet gereserveerd of bezocht worden. Axa is een vrij zenuwachtige poes die snel van haar melk is (we zouden toch niet willen dat die zuur werd, nietwaar?). Het lijkt wel alsof ze zelf verbaasd is over wat haar nu is overkomen. Gelukkig werkt haar moederinstinct perfect en waakt ze als een waakhondje aan de voordeur van haar bench over haar nageslacht. Eén minipiepje van één van de kleintjes en ze spurt naar haar nest. Gewoon even laten bekomen dus...

Voor alle duidelijkheid : de kittens vertrekken per twee. Je mag er toch niet aan denken dat een kitten van 8 weken oud de hele dag alleen wordt gelaten omdat het baasje (of beide baasjes) nu eenmaal fulltime werkt. Ook babypoesjes zijn gezelschapsdieren!

OPMERKELIJKE VANGACTIE + UPDATE

Een mooie avond in maart. Het bezoek maakt zich klaar om te vertrekken. Napratend kijken we naar buiten, met uitzicht over het water. Wat loopt daar aan de overkant? Een klein hondje zonder baasje?? Er staan veel auto's geparkeerd, we wachten nog even tot het hondje weer zichtbaar wordt...

Het hondje blijkt een poes. Al van ver kan je zien dat er van alles niet aan klopt (en bovendien zijn daar  geen huizen, enkel fabrieken en bureaus), dus als een hazewind het transportbakje en wat eten meegegritst en de auto in, in de hoop dat hij niet verdwijnt.

We zijn snel ter plaatse. Alwaar poes op zijn dooie gemak aan de bushalte zit. Te wachten op Godot, wellicht. Oeioeioei, wat hangt daar allemaal wat er niet moet (en mag) hangen? Niet getalmd. Transportbakje klaargezet, het eten er zo diep mogelijk in, deurtje open en (helaas) afstand houden, want deze poes laat zich niet zomaar benaderen.

Zaak is om hem rustig te laten eten en op het juiste moment toe te slaan. Niet te vroeg en natuurlijk ook niet te laat. Wanneer hij verschillende keren volledig in het bakje gaat om aan het eten te kunnen, sluip ik op kousenvoeten tot aan het bakje en smak de deur dicht. Die door de harde klap meteen aan de zijkant losschiet. Deur dan maar handmatig dichtklemmen, bakje op de zijkant, afdekken met een doek en er met knikkende knieën mee tot aan de auto lopen. Op de achterbank hang ik er voor de zekerheid helemaal over heen - een poes is wat mij betreft niet gevangen tot hij veilig en wel in de bench zit!

Tien minuten later is het zover. Poefie sluipt uit zijn transportbak naar de plek waar een deken ligt en dan pas is goed te zien wat er eigenlijk mis is met deze jongen. Aan de linkerkant hangt een groot stuk huidflap. Hieronder zit een etterende wonde. Wellicht had hij veel last van een abces en heeft hij die, gekwordend van de jeuk en van de pijn, met huid en al open gekrabt.

Verder is hij erg vuil, totaal verknoopt en verklit, en is er onder aan zijn staart ook 1 & ander dat niet helemaal koosjer is. Zelf onderzoeken gaat natuurlijk niet (hij is bang en boos), dus zo snel mogelijk naar de dierenarts met deze prachtige kater.

Poefie toch, je hebt overduidelijk maandenlang 'straatlopen' achter de rug. Vluchtend, schuilend, dag en nacht op je hoede moeten zijn, voortdurend op zoek naar wat eten en drinken...maar het ergste is voorbij hoor! Eerst nog wat 'renovatie-werken' en dan zien we wel weer hoe je je voelt en waar je terecht kan!

UPDATE 16 maart 2014 : voor Poefie heeft het, net zoals voor Aloys, niet mogen zijn. Hij bleek niet alleen aidspositief, maar ook alle lymfeknopen zaten sterk gezwollen en de open wonde in zijn nek bleek niet het gevolg van een abces, maar wel een teken dat de aids was uitgebroken. Totaal verwilderd als hij was, was behandelen geen optie - laat staan terugzetten. Als hij al ooit een leuk leven gehad heeft, dan is dat in elk geval heel lang geleden. Een schrale troost is dat hij niet op straat is moeten creperen,  zonder dat nog iemand naar hem omkeek. In dat opzicht is hij op tijd gevonden. Om hem de kans te geven op een katwaardig bestaan, waren we helaas te laat...