Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

woensdag 5 februari 2014

HET IS GEDAAN MET DE (RELATIEVE) RUST IN KAT DE GOEDE HOOP!








Door een interne re-organisatie lagen de (vang-)acties even stil, maar nu alles weer op de plaats staat, is het tijd om de vangactie-agenda open te slaan en aan de werkzaamheden te beginnen.

Choco was de gelukkige die als eerste nieuweling in 2014 mocht binnenkomen. Hij liep al een paar maanden op de voederplek van ondergetekende en hoewel hij er tam uitzag, liet hij zich toch niet benaderen. Dan maar weer de onmisbare vangkooi gezet. Op 1-2-3 zat hij er in.  Hij is nog altijd een beetje argwanend naar vreemden toe, maar als hij je (her-)kent draait hij op zijn zijkant rondjes van plezier. Nog even een check-up door de dierenarts en dan is deze zachtaardige lieverd klaar voor vertrek!

De poesjes op de 2 middelste foto's maken deel uit van een ploeg van een stuk of 8 zwervers. Ze wonen in de binnentuin van een klooster annex rusthuis en krijgen goddank eten van de mensen die de nachtshift draaien. Zoals iedereen ondertussen weet is eten en drinken zetten niet voldoende. Deze poezen moeten dringend allemaal gecastreerd en gesteriliseerd worden zodat het daar geen overrompeling wordt over een paar maanden. Het klooster ligt middenin een studentenbuurt. Rara waar komen deze poezen toch vandaan??

Op de terugweg van het klooster, langs de Stropstraat naar huis. Wat loopt dààr?? Een graatmagere stumperd, vol afhangende klitten en knopen. Snel onder een auto wat natvoer gelegd dat meteen soldaat wordt gemaakt. Op de fiets, dus geen bakje bij. Aan de overkant ligt een parking waar eerder al poezen gesignaleerd werden, dus besloten om vanaf dan, elke dag op hetzelfde uur een bakje eten te zetten om hem zo naar een voederplek te lokken waar hij kan gevangen worden.

Zo gezegd zo gedaan.
De volgende dag met collega Ward op pad o.m. om het beloofde etensbakje te zetten. Alwaar onmiddellijk een paar poezen op af komen. Helaas niet de onderkomen sukkelaar van de dag ervoor. We rijden door naar de volgende post en op de terugweg gaan we toch nog even kijken. Je weet maar nooit. En daar is 't ie! Ward springt in de auto om diverse soorten transportbakjes op te halen waaronder de vangkooi, en terwijl lok ik hem naar de voederplek. Jongenjongenjongen, wat zie je er vreselijk uit.  Enkel je kopje is een normaal kattekopje - al de rest draagt de sporen van wie-weet-hoe-lang zwerven en je plan moeten trekken.

Op de hurken spreek ik hem zachtjes toe. Hij is zo uitgehongerd dat hij aan één stuk door hapt en hapt en hapt, net zoals een hondje. Hij heeft het zelfs nauwelijks in de gaten dat ik hem ondertussen aai. Zoals kenners weten : wie een poes kan aaien, kan een poes (handmatig) vangen!

Vangen is één ding, maar waar moet ik hem ondertussen in stoppen in afwachting van Ward? Een grote plastiek vuilnisbak van de stad Gent biedt uitkomst. Klep open, aaike-aaike-aaike, hoog in de nek grijpen (en onder geen enkele voorwaarde meer lossen want kans gemist is kans verkeken) en hèbbes. Zachtjes in de vuilnisbak laten zakken, klep dicht en er bovenop gaan zitten. Niet te lang want onze jongen heeft behalve nood aan voedsel, ook zuurstof nodig.

Maar daar is Ward al, gepakt en gezakt met diverse soorten kooien...die meteen weer de wagen in kunnen, want we willen geen enkel risico lopen en laden poes met vuilnisbak en al, in de auto. Tijdelijke ontvreemding van eigendom van de stad Gent, hier bovenop nog wat snelheidsovertredingen, maar desondanks geheel boeteloos thuisgeraakt.

En daar zit Aloyske nu. Wezenloos om zich heen te kijken ("waar is hier het gat van de deur??"), maar al met al vrij kalm. Morgen mag hij mee met de dierenarts voor een volledige scheerbeurt en al de andere noodzakelijke medische zorgen. Het is afwachten hoe hij evolueert, maar ook volgens collega Ward heeft deze sterk-verwaarloosde kater ooit een thuis gekend.

Enkel nog wat tijd en boterhammen lieve jongen, en je zal zien dat het harde leven vanaf vandaag een definitief keerpunt heeft genomen; het onmeedogenloze zwerversbestaan ligt definitief achter je. Hoewel alles nog wat onwennig is, ben je veilig binnen. Binnenkort wordt je binnenstebuiten gekeerd door de dierenarts en van dan af ben je  helemaal klaar voor een nieuwe start.

Met dank aan Ward voor de bekwame hulp en om de vuilnisbak netjes terug te brengen!

OPDATE 8 februari : Aloys is niet meer. Hij bleek aids- en leucose-positief. De ziekte(-s) moeten al een hele tijd geleden uitgebroken zijn. Hij had geen enkele tand meer. Zijn mond bestond uit louter kraters met etter in. Zijn tong lag helemaal open en hij had geelzucht.
Desondanks was hij op zoek naar eten. Op zijn weg er naartoe, kwam hij op mijn pad.
Wie was hem kwijt maar heeft niet lang en goed genoeg naar hem gezocht?
Wie heeft hem gedumpt?
Wellicht màànden heeft hij geleden.
De laatste 24 uur van zijn leven was hij in elk geval welkom.
Zoveel ik kon, was ik bij hem. "Komt goed jongen, komt goed", hem voorzichtig aaiend over zijn mooie bol - waarop hij met een schor stemmetje reageerde.
Maar het kon niet meer goedkomen...

Dag Aloysje, je was hier veel te kort, maar ik moet mij troosten met de gedachte dat je nu in elk geval van nog erger verlost bent. Ongewild ben je de drijfveer van het bestaan van Kat de Goede Hoop, een opvang voor vluchtelingen zoals jij. Je blijft nog lang bij mij...