Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

zondag 11 augustus 2013

EEN STUKJE LITERAIRE POEZENLIEFDE!



"Lamperijn echter, bleef. Het zal u koud laten, maar als ik daarna toch sterven moet dan zou ik liever Lamperijn beschreven willen hebben dan Napels gezien : maar ik kan haar niet beschrijven. Laat het genoeg zijn wanneer ik zeg dat zij Blodite Su Lin had moeten heten, want op die lijkt ze nog het meest, maar dat deed het niet als roepnaam. En dat ze zwart is met twee witte befjes, het onderste op de manier van wasberen tussen de achterpoten. Zij glanst als de ballen in een kerstboom en even onderverdiend want het is haar moeder die haar schoonlikt, zelf houdt ze het stof onbekommerd om de schoudertjes. Ze is zo slap in de gewrichten als een lappenpop, zo zacht als konijnepootjes, zo gracieus als een Japanse letter, maar nee, beschreven is ze hiermee niet.
Maar wat ik u eigenlijk meedelen wilde, - hebt u al eens gemerkt dat katten twee talen hebben, een voor de mensen en een voor elkaar? Vroeger richtte Hum (moederpoes) vaker het woord tot mij dan nu haar gedachten permanent elders zijn, maar af en toe geeft ze mij toch nog te kennen dat ze naar buiten wil of honger heeft. Ze doet dat met het tamelijk ongenuanceerde mwaa-mwaa-geroep waarvan ik dacht dat het de enige taal was waarover ze beschikte. Maar met Laperijn praat ze in vele toonaarden en honderd varianten op een thema in prr-prr. Ze verwart de twee talen nooit, ook niet toen ze laatst mij aankeek en mwaa-prr-prr zei, want toen hield ik Lamperijn vast en dat beviel haar niet. Ik ben er zo aan gewend geraakt dat ik niet meer opkijk wanneer het prrt in de kamer.
Alleen vanmiddag toen het zo erg lang en klaaglijk aanhield, ging ik kijken. Tot mijn verbazing zat Hum voor de dichte deur, ze wou de kamer uit en had zich vergist (in taal)! Gevleid door haar verspreking deed ik de deur open maar in plaats van naar buiten te stappen draaide Hum trimfantelijk de kop naar mij toe, terwijl Lamperijn op hoge poten de kamer in wiegde."

Renate RUBINSTEIN (1020-1990) heeft de column tot een volwaardig literair genre gemaakt. Vanaf 1961 schreef zij onder het pseudoniem Tamar columns in Vrij Nederland.
Met W.F. Hermans en Rudy Kousbroek behoort Renate Rubinstein tot de Grote Drie van de Poezenliefhebbers in de Nederlandse literatuur!

vrijdag 2 augustus 2013

ROZIE HOOGZWANGER WEKENLANG OPGESLOTEN!




 
 
Een goede week geleden kreeg Kat de Goede Hoop een melding van een poes die opgesloten zat in een hoog-ommuurde tuin van een leegstaand huis. Het huis stond op dat moment te koop. De buren lieten vanop een ladder aan een touwtje een mayonaise-emmertje zakken met eten en drinken want de tuin waarin de poes zat, lag toch een flink stuk dieper dan de hunne. Omdat deze manier van werken hooguit tijdelijk een oplossing bood, maakten ze flyers die ze in de buurt verspreiden. En daar kwam - niet te geloven - al vrij spoedig reactie op van de eigenares. Of ze de poes maar gewoon  op de muur wilden zetten, ze zou dan vanzelf wel naar huis komen.
 
Gemakkelijker gezegd dan gedaan, want eens in de tuin...bleek de inmiddels overgehevelde ladder een flink stuk tekort. Buurman heeft dan maar alle atletische capaciteiten uit de kast gehaald en is, nadat de poes op weg geholpen was, over de muur geklauterd, terug zijn eigen tuin in.
 
Waarna de poes in kwestie een paar dagen later, gewoon weer op haar oude plek bleek te zitten. Dan maar weer de eigenares gebeld. Die haar poes niet meer terug wou, want "als het daar zoveel beter  is, dat ze daar dan maar blijft".
 
Zo. Opgeruimd staat netjes!
 
Ondertussen was het huis verkocht en kreeg KdGH weer telefoon, dit maal van de eigenaar. Dat zowel hij als zijn buurman de volgende dag op vakantie vertrokken en wat er dan met de poes moest gebeuren. Tsja, daar is natuurlijk maar één antwoord op... Dus met diverse soorten kooien en andere vangmiddelen (omdat niet duidelijk was hoe ze zou reageren op vreemd volk) uitgerukt naar poes haar favoriete stek.
 
En daar lag Rozie. Opgerold tussen wat stenen en zo zwanger als een poes maar zwanger kan zijn. De meegebrachte hulpmiddelen konden in de auto blijven staan. Rozie liet zich tillen als een baby en moeiteloos in een transportbakje zetten.
 
Vandaag is ze bevallen van zes blinde pagadders en zoals het een echte poezenmoeder beaamt : ze ziet ze allemaal even graag!
 
Aan alle medewerkers van deze geslaagde onderneming een welgemeende merci. Dankzij de befaamde vereende krachten hebben zeven kanslozen nu weer zicht op een kwaliteitsvol bestaan!