Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

zondag 30 juni 2013

HULP KWAM NIETS TE VROEG VOOR FILEMON!




 
Filemon ziet er op de foto's nog redelijk uit, maar als je hem voelt, dan schrik je : hij weegt amper 300 gr en is waarschijnlijk een week of 6. Allemaal botjes en beentjes! Hij heeft zware nies (waardoor zijn rechteroog beschadigd is), zijn haar staat op half 7, hij vergaat van de vlooien en hoewel zijn knookjes overal doorheen prikken, heeft hij een (wormen-)buik als een ballon.
 
Wat niet belet dat hij blaast als een leeuw. Denkt hij. We laten hem maar in die waan en gaan ondertussen rustig door met alle medicijn- en knuffelacties.
 
Elke kenner ziet meteen dat hij zal uitgroeien tot een prachtige, halflangharige knuffelkater. Al denkt hij zelf van niet. Flink eten, Filemàn, de rest komt wel met 'tijd en boterhammen'!

GEORGINA WIL WEL ETEN, MAAR KAN NIET...





Melders G. en N. maken bij valavond een wandelingetje door hun mooie tuin. Een blaadje wegknippen hier, een losse tak verwijderen daar, en voor het slapengaan nog even alle (zwerf-)poezen groeten die dankzij hen een paradijselijk bestaan leiden in wat je gerust de Hof van Eden kan noemen.

In het gras ligt languit en bewegingloos een poes die ze niet kennen. Of toch, het is dezelfde poes die de dag tevoren op hun tuinmuur liep of beter, waggelde, en die ze toen niet konden pakken.

Poes is duidelijk zeer ziek en uitgeput. Eten wil of kan ze niet meer. Ze is uitgemergeld mager, haar hoofd lijkt veel te groot voor haar kleine, uitgeteerde lijfje. Ze stinkt uit haar mondje, haar gezicht staat schots en scheef en ze is volledig uitgedroogd. Bij het dwangvoederen, hoe voorzichtig ook, heeft ze zichtbaar (en hoorbaar) veel pijn.

Dan maar op zware pijnstilling en morgen linea recta met haar naar de dierenarts.

Georgina ligt ondertussen helemaal opgerold in haar nep-schapewollen nestje, zachtjes te spinnen.
Probeer maar een beetje te slapen, lieve meid, morgen komt een andere en betere dag!

donderdag 20 juni 2013

UPDATE TRIO VAN VERDWENEN MOEDERPOES MOORKE





Als laatste eerbetoon aan de verdwenen moederpoes Moorke, hier een update van haar drie pagadders. Levend en wel, gezond en gelukkig. En hoewel ze nooit een mensenhand gevoeld hebben (en toch al een week of tien zijn), laten ze zich vrij goed aaien. Frodo is geheel en al zijn onbezorgde zelf, Fado is een ingetogen spinnertje en kleine Fay verstopt zich achter haar broertjes, van waar ze alles lijdzaam ondergaat.

Drie gelukzakjes, wiens leven kansloos is begonnen maar nu uitkijken naar een stralende toekomst. Voor hun allerliefste mama kwam alle hulp te laat, maar aangezien ze duidelijk het zachte karakter van hun moeder geërfd hebben, kan het niet moeilijk zijn om voor hen een veilige haven te vinden!

maandag 10 juni 2013

MOEILIJKSTE VANGACTIE OOIT...BIJNA VOLLEDIG GELUKT!








Op dezelfde plek als in onderstaand bericht, was eerder al poezenmoeder 'Moorke' bevallen. Ook hier was het nest zoek. Moorke was, in tegenstelling tot 'Vlekje', supertam en liet zich makkelijk volgen. Helaas naar een inmiddels failliete doe-het-zelf zaak. Hekkens dicht, lege parking van zo'n 30 meter diep, vol hoeken en kanten waar je vanachter het hekken geen zicht op hebt en achteraan, de lege winkel.

Moorke verdween door de spijlen telkens naar rechts, waardoor het vermoeden ontstond dat ze misschien wel in één van de aanpalende tuinen bevallen was. Dus werd het hele huizenblok voorzien van flyers : er bevindt zich vermoedelijk een poezennestje in uw tuin, gelieve goed rond te kijken en snel te bellen naar volgend telefoonnummer.

Geen enkele reactie...

Tot voederzetter M. met het onrustwekkende bericht komt dat Moorke al een dag of 5 niet meer is komen eten. Haast geboden, maar wat kon nog méér gedaan worden dan al gedaan wàs??

Dan maar de koe bij de horens en aan alle aanpalende huizen (en dat zijn er veel), aangebeld. Niet thuis, geen interesse, geen tuin...overal lik op stuk.

En toch moesten ze daar ergens zijn, Moorke had ons tenslotte zelf de weg gewezen!

Tot meneer P. ons in zijn huis toelaat. Een huis zonder tuin weliswaar, maar wel met vensters die uitgeven op een plat dak en zo geraken we, van dak over dak, tot bij de plek waar we moeten zijn : de verlaten parking van de failliete winkel, waar we nu volledig zicht op hebben.

En daar zitten, imens zielig, drie in elkaar gedoken hoopjes nauwelijks bewegende kittens. Eentje bijt wanhopig op een stukje papier. Hartverscheurend...

Stad en land zijn verzet om voor donker een ladder tot daar te krijgen, want de parking ligt een meter of vier dieper dan het dak waarop we staan. Vangkooi naar beneden (de kittens waren inmiddels verdwenen) en hopen dat de juiste er zou inzitten, want er lopen daar nog meer (volwassen) poezen.

Van slapen is niet veel in huis gekomen die nacht...

Wanneer we de volgende dag teruggaan, zit goddank één kleintje in de kooi. De andere twee draaien er rond. Katertje Fado laten we overlopen in een dwangkooi, waardoor onmiddellijk de vangkooi kan heringesteld worden. We klimmen terug naar boven (de ladder moet telkens terug opgetrokken worden en veilig weggeborgen, want niets is daar veilig) en houden afstand.

Niet te geloven, nog geen half uurtje later zit broertje Frodo in de kooi!

Zelfde methode toepassen (laten overlopen in een ander bakje. Wel opletten dat beide openingen goed op elkaar aansluiten), en de kooi opnieuw instellen voor het laatste (zwarte) kleintje.

Deze keer hebben we minder geluk. Er zijn (volwassen) kapers op de kust en die jagen het kleintje weg.

Het heeft geen zin om te wachten. Op afstand van de kooi zetten we eten voor de groten die we naar de etensplek lokken. De kooi verzetten we in de richting waarin nummertje drie verdwenen is.

Met gemengde gevoelens gaan we met de twee broertjes naar huis. Frodo en Fado zijn zo uitgehongerd dat je hen moeiteloos kan aaien, al hebben ze nooit een mensenhand gevoeld en wellicht nooit een mens van dichtbij gezien. Ze gaan in hun etensbak staan en grollen als leeuwen.

Het is nu wachten en hopen op zusje (?) Fay...

Moederpoes Moorke komt wellicht nooit meer terug.  Allerliefste, supertamme Moor die ik zo vaak in mijn armen de straat heb helpen oversteken, maar niet eerder kon binnennemen omdat ik het nest niet kon vinden.
Helaas kan ik maar één ding meer voor haar doen : zorgen dat haar kleintjes veilig onder dak zijn. tot en met de derde!

BLINDHEID VOORKOMEN BIJ ZEVEN KITTENS!






 
 
Bevallen moederpoes 'Vlekje' komt eten bij voederzetter M. Hamvraag is : waar is het nest?? Na het eten verdwijnt ze en desondanks de vele (zo geluidloos mogelijke) achtervolgingen, lijkt het wel alsof ze op een bepaald moment in het niets oplost.
 
Na ettelijke pogingen, heb ik prijs : Vlekje verdwijnt 8(!) straten verder in een minuscuul keldergat. En daar piepen ineens twee minikopjes naar buiten, blij dat de mama terug is. Eindelijk de hele familie gelocaliseerd. Het vangen kan beginnen, en maar goed ook, want het huis staat te koop.
 
En blijkt eigendom van de zeer vriendelijke Turkse buurvrouw die het volledige verhaal vertelt : het huis wordt bewoond door een bejaarde man met zo'n twintigtal onbehandelde poezen. Alle buren klagen over diverse soorten overlast : vechtende, krolse, sproeiende katten, de meesten ziek, en er is zelfs sprake van lijkjes die tot in de dakgoot liggen (gevonden bij het schoonmaken van de goten die verstopt zaten, ten gevolge waarvan lekken ontstonden).
 
Buurman R. wil zich (en de poezen) tot hiertoe niet laten helpen. Na een bemiddelend gesprek met de eigenaresse/buurvrouw (die overigens boodschappen voor hem doet), word ik toch toegelaten.
 
En daar is de ellende onbeschrijfelijk en niet te overzien. In een soort van bergruimte die onder de urine staat, liggen op wat aangekoekte stukken karton, een aantal kittens op een hoopje. Nadenken hoeft niet, de stank is niet te harden. Meteen ingrijpen is de boodschap. Alle (zichtbare) kittens gaan in een transportbak, volwassen katten schieten ondertussen als een pijl uit een boog naar buiten, de verwilderde tuin in.
 
Thuis worden bij de kleintjes letterlijk de schellen van de ogen gehaald en gelukkig komen bij allemaal de oogjes tevoorschijn. Zalven, zalven, zalven en op antibiotica en ontstekingsremmers.
 
Een zware opdracht voor papflesmoeder P. die ze ondertussen allemaal onder haar vleugels heeft genomen. Ze zijn erg mager en er is één (muisgrijs) zorgenkindje bij, waar niet veel leven meer inzit.
 
Collega P. zal dan ook alle zeilen moeten bijzetten om van deze zeven kaboutertjes weer sterke en gezonde poesjes te maken. Maar dat is haar wel toevertrouwd want ze is simpelweg de allerbeste!
 
Deze kleintjes zijn alvast aan allerlei onheil ontsnapt. Op (korte) termijn echter, moet daar het volledige poezenhuishouden onder handen genomen worden. Later meer daarover!