Over mij

Mijn foto
Gent, Oost-Vlaanderen, Belgium

zaterdag 28 juli 2012

ASIEL EVERGEM EINDELIJK GESLOTEN!!

http://www.health.belgium.be/eportal/AnimalsandPlants/19079494?backNode=83

Op bovenstaande link kan je het officiële bericht van de F.O.D. lezen, dus kunnen we het met een gerust hart geloven : het asiel van Evergem gaat eindelijk dicht. Ze mogen  - voorlopig - geen poezen meer opvangen. En enkel diegenen die er nu nog zitten mogen geplaatst worden.

Er hangt een groot bord aan het asiel met de mededeling dat de poezen die achtergelaten worden aan de (gesloten) deur, allemaal zullen ge-euthanaseerd worden.

Je zou wensen dat het waar was...

Hun vaste dierenarts euthanaseert in/uit principe niet of zo weinig mogelijk.Dus neemt een medewerker hen mee naar huis, alwaar

...???...

"ze er weer helemaal doorkomen en kunnen geplaatst worden".

Wat is het leven toch simpel en mooi als je jezelf gelooft!

Hoe dan ook zullen er nog veel slachtoffers vallen. Mensen die hun poezen daar desalniettemin achterlaten, mensen die de poezen 100 meter verder in de velden achterlaten en niet te vergeten, de poezen die daar nu nog allemaal zitten.

Daarom nogmaals een oproep om er daar zoveel mogelijk weg te halen! Je bespaart hen een vreselijk levenseinde! En probeer er niet de volle pot te moeten voor betalen. Er schijnt o.a. een prachtige langharige poes te zitten waar ze 160e voor vragen. Een poes die in elke particuliere opvang op ééntweedrie zou geplaatst zijn. Maar niet wanneer je er eerst nog zoveel mogelijk geld probeert uit te halen natuurlijk!

Tot slot nog even vermelden dat wij zeer teleurgesteld zijn in de reactie van de burgemeester die uit welke onduidelijke overwegingen dan ook, het asielpersoneel ("dat zich altijd 100% heeft ingezet voor dierenwelzijn) de hand boven het hoofd houdt. En dat ondanks het zéér bezwarende dossier dat hem maanden geleden werd overhandigd en dat door de F.O.D. als "zeer zorgvuldig en geloofwaardig opgesteld' werd beschouwd!

Het gebouw deugt niet, maar vooral het personeel deugt niet en de burgemeester weet dat zeer goed! Hopelijk heeft de verkiezingskoorts hem niet te pakken en zal hij te zijner tijd de moed opbrengen om voor de dieren niet alleen een gepaste lokatie te vinden (of te laten bouwen), maar vooral om het nieuwe asiel over te dragen aan bekwame en betrokken mensen die met kennis van zaken en het dierenhart op de juiste plaats, aan het welzijn van de dieren zullen denken en niet louter en alleen uit persoonlijk gewin zullen handelen!

woensdag 18 juli 2012

DIERENWELZIJN HIER EN NU!


Adoptant K. stapt binnen in asiel te W.

Hij bekijkt de aanwezige kittens en bemerkt een kooi met twee levenloze kleintjes.
Hij haalt er een medewerker bij, die tot haar ‘grote verbazing’ (“dat moet nog maar net gebeurd zijn”) de dood vaststelt.
Poezen vallen doorgaans niet van het ene moment op het andere dood. Hier moet een lange ziekteperiode aan vooraf zijn gegaan, zonder dat iemand in het asiel ook maar iets gezien heeft.
Deze kittens hoorden thuis in de ziekenboeg, onder behandeling en niet in het zicht van elke bezoeker, tussen de gezonde poezen (voor zover daar aanwezig).

Verbouwereerd verlaat hij het asiel en rijdt door naar asiel E.

Van de regen in de drup zoals we weten.

Wat hij daar aantreft tart elk voorstellingsvermogen (niet het onze, wij zijn voorbereid en op de hoogte en hebben de situatie daar al honderden malen aangeklaagd)..

Tientallen en tientallen kittens zitten in veel te kleine kooien op elkaar geprest, alle leeftijden door elkaar, van hele kleintjes tot wat oudere, en al-le-maal, van de eerste tot de laatste, in verschillende stadia ziek. Zo ziek dat zelfs een leek er niet naast kan kijken.

Op de verontwaardigde reactie van K. dat het een schande is hoe deze kittens er aan toe zijn en dat ze ter adoptie worden aangeboden is het laconieke antwoord : “Die staan allemaal onder behandeling van de dierenarts en zullen er wel doorkomen”.

De traditionele dooddoener (lètterlijk, in dit geval) waarmee ze elke kritiek monddood maken.

K. gaat nog even met hen in discussie maar merkt al gauw dat alle opmerkingen langs hen heen glijden als water over een eend. Precies wat wij ook altijd meemaken. Ze lijken er zelfs nog lol in te hebben dat er van die sukkels (zoals wij) bestaan die het zich allemaal aantrekken. Onder luid gescheld (“jullie zijn de naam ‘asiel’ niet waardig! Ze moesten dat stinkend kot hier met de grond gelijkmaken”) verlaat hij onder geshockeerd de plaats des onheils en adopteert ergens anders een kitten.

Met de grond gelijkmaken, dat zouden wij ook wel willen, maar daarmee is het probleem niet van de baan. Straks bouwt de gemeente E. gewoon ergens anders een nieuw pand en zet hetzelfde personeel erin. Personeel dat zich zo langzamerhand onschendbaar acht en in zekere zin begrijpelijk. Alle bevoegde overheden (burgemeester, politie, FOD, minister Schauvlieghe, …) hebben maanden geleden een zorgvuldig opgesteld dossier ontvangen. Het is overal welwillend ontvangen maar tot op heden is er niets mee gedaan.

Binnenkort krijgen ze allemaal een herinneringsbrief en wordt het dossier ook naar alle Oostvlaamse dierenartsen verzonden.

Administratieve molens malen traag, slachtoffers vallen ondertussen aan de lopende band.

Zijn er mensen te vinden die daar een paar kittens willen weghalen? Om op te vangen, om bij de dierenarts binnen te brengen voor behandeling, desnoods om in te slapen, maar aub laat hen daar niet allemaal stikken tot hun laatste snik!

De laatste snik laat soms lang op zich wachten en ondertussen voelen ze zich diep en diep ellendig. Door niemand verzorgd, getroost, geholpen, bijgestaan. Allemaal zieke kittens op een kluitje, de warmte die ze elkaar kunnen geven als laatste strohalm.

Doe wat jullie kunnen en verlos er een paar uit deze poel des doods!

vrijdag 13 juli 2012

TWEE DRINGENDE VANGACTIES GESLAAGD!



Nienke, de gekruiste Siamese kattin, is eindelijk binnen. Van zodra ze is opgemerkt is van alles geprobeerd om haar te pakken te krijgen, maar Nienke is van de zenuwachtige, slimme en snelle soort en daar is geen vangkooi tegen opgewassen.

Uiteindelijk heeft de vaste voederzetter van dienst, traag en zorgvuldig een vertrouwensrelatie met haar opgebouwd, tot ze zich liet aaien en zelfs tillen en met enige vingervliegensvlugheid is ze vanuit de armen rechtstreeks het transportbakje in geduwd.

Hoognodig want hoogzwanger!


Ook Ollie (Kruidtuin/Gent) is binnen. Helaas is dat een heel ander verhaal. Al anderhalf jaar lang zijn er tal van pogingen ondernomen om hem te vangen want het was van bij het begin duidelijk dat zijn ogen niet in orde waren. Dan dook hij hier weer op, dan weer dààr, daarna is hij een tijdlang opgemerkt door de conciërge van het TMVW-kantoor op de Stropkaai (waar hij in de tuin kwam eten) en dan was hij weer voor een tijdje verdwenen.

Toen de melding kwam van tuinman Olivier (naar wie Ollie genoemd is) dat hij Ollie had opgemerkt met slepend achterlijf, moest er qua vangacties- en methoden een tandje worden bijgestoken.

Niet dat het hielp. Ollie hield van alles en iedereen afstand en ging zwaargewond zijn tweede (buiten-)winter in…

Tot hij de voederplek aan de Ledeganckstraat ontdekte (vlak tegenover de Kruidtuin). En dat niet alleen – hij blééf er ook. Teken aan de wand dat het hem niet goed ging want Ollie is een ‘kilometervreter’, een straatloper, een zwerver.

Bijna anderhalve maand lang probeerde ik zoveel mogelijk op hetzelfde uur aan te komen op de voederplek, niet weg te gaan alvorens ik hem gezien had en telkens iets extra lekkers voor hem neer te zetten. Op den duur zat hij mooi te wachten op zijn smakelijke hapje en tot mijn grote verbazing (en blijdschap) kreeg ik één van de laatste dagen zelfs een kopje. Van kopjes geven kwam een aaike, nog meer aaikes en hup in het nekvel gegrepen en zo de transportbak binnen. Alwaar hij zo tekeer ging dat ik ervoor vreesde dat de deur het niet zou houden.

Per direct naar de dierenarts met hem, alwaar hem (en mij) een zeer pijnlijk verdict stond te wachten : Ollie had in beide ogen in hoge mate entropion, een zeer pijnlijke aandoening waarbij de oogleden naar binnen krullen en de wimpers voortdurend over de oogbol wrijven. Hier bovenop bleek hij met een gecompliceerde bekkenbreuk te kampen (met losse botdeeltjes die ‘rondzweefden’) en zijn staart was gebroken op een hoge plaats (voorbij de eerste wervel) waardoor die niet kon worden afgezet.

Hier viel niet tegenop te opereren – noch praktisch, noch financieel. Eén oog aan entropion opereren kost tussen de 200 à 300e (hangt er van af over welke lengte het ooglid is omgekruld), de bekkenbreuk kon enkel verholpen worden door platen en spillen te steken en de losse botdeeltjes zo goed en zo kwaad mogelijk te verwijderen. Volgens de dierenarts een moeilijke en langdurige operatie met een grote kans op complicaties. Over de prijs hiervan zullen we het maar niet hebben. En aan de staart was niets te doen. Amputeren zou een grote holte boven de anus gegeven hebben, met voortdurende kans op infecties.

Uiteindelijk werd in overleg met de dierenarts besloten om Ollie te laten inslapen.

Anderhalf jaar en twee natte en koude winters heeft hij buiten moeten (over-)leven. Overal werd hij opgejaagd. Nergens vond hij rust, nergens was hij welkom. Bij hevige regen en vrieskou schuilde hij in één van de serres van de Kruidtuin, waaruit hij telkens onmeedogenloos werd verdreven. Gezond of gewond, het kon niemand wat schelen. Enkel tuinman Olivier was met hem begaan en heeft gedaan wat hij kon om hem te helpen vangen..

Ollie had geen poezenvriendjes (hij was niet gecastreerd), maar hij had in elk geval één mensenmaatje. Hier was hij welkom geweest.

Het heeft niet mogen zijn.

Leven is lijden, wordt wel eens gezegd. Het fabeltje dat zwerfpoezen wel hun plan trekken, kan bij deze naar Fabeltjesland. Zwervers zijn totaal afhankelijk van mensen die hen elke dag eten en drinken willen geven, zorgen voor wat beschutting en hun gezondheid in de gaten houden. Vaak tegen de stroom in van betweters en onverschilligen.

Dag lieve Oliebol, een derde winter buiten is je in elk geval bespaard gebleven. Ik kom elke dag op de plaats waar je het laatst was, en vergeet je nooit!




VREEMDE VONDST!




Dit is Antoine. Antoine is gevonden ergens in de velden van Desltelbergen, langs een baantje waar iemand vaak de hond uitlaat. Op zich niets bijzonders (katten uitzetten in de velden of ergens anders is dagelijkse kost), ware het niet dat Antoine zelf, wèl zeer bijzonder is. Hij is namelijk een rasechte sphynx.  Helaas zonder chip, wat nochtans verplicht is bij raskatten. Hij staat op diverse sites met foto en beschrijving, maar tot hiertoe nog geen reactie van de eigenaar.  Antoine trekt redelijk goed zijn plan tussen alle andere ‘gewone’ poezen en blijkt ook een ware hondenvriend, maar toch gedijt hij het best in een huishouden  waar hij meer aandacht krijgt.  Waar blijft de baas zodat hij gauw weer naar zijn vertrouwde stek kan??