AMBROOSJE O ZO BROOS

Afgelopen dinsdag werden Ambroosjes beide ogen verwijderd. Links zat effectief vrijwel geen oog meer en toen de dierenarts het rechteroog wou verwijderen viel het er gewoon uit , totaal veretterd.

De operatie is goed verlopen, hij krijgt nu antibiotica en pijnstillers.

Hij is prinsheerlijk geïnstalleerd op zijn warmwaterbedje, met een knuffelbeer en wat zachte speelgoedjes en wordt natuurlijk extra veel ‘bepampeld en bepoteld’. Je hebt kittens die daar een hekel aan hebben en zich meteen loswringen, maar voor Ambroos kan er niet genoeg geknuffeld worden. Aandoenlijk grappig om te zien hoe hij zich ‘voor dood’ laat neervallen wanneer je over zijn buikje aait en eindeloos lang zijn minikoppie tegen je gezicht aanwrijft.

Na de verdoving, kwamen zijn darmpjes niet op gang met een ernstige constipatie tot gevolg. Hij was lusteloos en wou niet meer eten. Dierenarts Marlous is hem tijdens het weekend verschillende keren flink komen masseren wat goddank tot de gewenste verlossing heeft geleid.

Af en toe (en onder begeleiding) mag hij uit de bench en het is verbazingwekkend om te zien hoe voorzichtig hij zich dan beweegt. De zetel kent hij ondertussen op zijn duimpje; van zodra hij geen vaste grond meer onder zijn (voor-)pootjes voelt, stopt hij.

Ambroosje is gered van een zeer pijnlijke dood. De operatie is verricht door Clos Fleuris en daar hangt een fiks prijskaartje aan vast. Zij zijn echter de meest gespecialiseerde dierenartsen en hebben ondertussen ook al heel wat expertise opgebouwd, waardoor de ‘speciallekes’ bij hen altijd in goede handen zijn.

Er moet nog 250e gespaard worden om de volledige rekening te kunnen betalen. Wie zich geroepen voelt, mag welke bijdrage dan ook storten op :

001-3034194-13
onder vermelding van ‘Steun Ambroosje’.

Een lange naam, voor een piepklein mannetje…hopelijk nog met héél lang leven voor zich!

NOGMAALS MAX EN VOOR DE LAATSTE KEER, DROEFIE

Max doet het zeer goed. Zijn pels is aan het verdikken en door de cortisone-behandeling krabt en bijt hij zich veel minder. Terwijl hij verdoofd was voor de castratie is er van de gelegenheid gebruik gemaakt om hem een langwerkende anti-jeukprik te geven en hem nog eens goed te ontwormen en te ontvlooien, want Max laat zich onder geen enkele voorwaarde aanraken.
Integendeel. Het duurt zo’n 20 minuten alvorens zijn bench verschoond is omdat hij voortdurend naar voren schiet om aan te vallen. Vuilnisblikken, pollepels…het kan allemaal dienen om hem tijdens de verschoning op een afstand te houden. Met de vorige winter nog vers in het geheugen, blijft hij de komende lekker binnen. Over een veertiental dagen gaat de deur van de bench open, zodat hij vrij kan rondlopen en – zoals dat meestal gaat bij dit type poes – slapen en eten in zijn veilige huisje.
Het voornaamste is dat hij goed verzorgd wordt en een onderdak heeft – we zien dan wel wat de toekomst voor hem brengt.

Droefie deed het in het begin erg goed. Hij at goed, waste zich en gebruikte zijn nestje om lekker in te slapen (en niet om in te plassen, zoals ‘beroepszwervers’ soms doen). Even had ik de hoop dat hij op zou knappen, waarna hij nog jàren zou kunnen genieten van een comfortabel binnenleven.
Maar het was hem niet gegund.
Na de aanvankelijke opleving zakte hij – letterlijk – zienderogen in elkaar. Hij at al liggend, vermagerde sterk en sliep 23 van de 24 uur.
Droefie was te zeer ondermijnd door het bikkelharde buitenbestaan en er was geen hoop meer dat hij hiervan zou herstellen.

Afgelopen woensdag heeft de dierenarts hem ingeslapen.

Uit onderzoek bleek dat zijn linkervoorpoot compleet in tweeën was gebroken; een gecompliceerde breuk met vlijmscherpe botranden, die nooit vanzelf was geheeld en hem uitermate veel pijn gekost moet hebben. De weinige tanden die hij nog had, zaten vol ontstekingen en abcessen en bovendien leed hij hoogstwaarschijnlijk aan de dodelijke ziekte FIP.
Jarenlang is hij overgeleverd geweest aan de grillen van mens en natuur, met alle gevolgen vandien. Dat hij de laatste twee maanden van zijn leven een veilig en beschermd leven heeft geleid, is dan ook maar een schrale troost.

Lieve, bange Droefie, je blijft voor altijd in mijn herinnering als de meest droevige zwerver die ik ooit op mijn poezenpad heb ontmoet. Ik heb je veel te laat en slechts een heel klein beetje kunnen helpen maar weet dat je dan toch op het eind van je leven omringd werd met veel warmte en alle liefde die ik je maar kon geven. De vorige barre winter heb je helaas moeten doorstaan, maar godzijdank zullen alle volgende je voorgoed bespaard blijven…