een paar maanden geleden ben je in de opvang gekomen in een vreselijke toestand. Je staart was er vermoedelijk afgerukt (want elke dierenarts laat bij amputatie nog een paar wervels staan), je heiligenbeen was weg, je had een grote open rugwonde en tot overmaat van ramp bleek je aidspositief te zijn.
Maar je vertrouwen in de mens was niet verdwenen, al moest je wel met zachtheid behandeld worden. Wat moet je ooit een prachtig kitten zijn geweest; effen rost met zachte, gouden ogen. Wat is er fout gegaan? Wie heeft je zo in de steek gelaten?
Maar hier was je weer even gelukkig. Je kon het goed vinden met de anderen, je at goed, de wonde genas vlot...tot je een paar weken geleden ineens nierinsufficiëntie bleek te hebben. Onmiddellijk werd je op aangepaste voeding gezet en kreeg je medicijnen. Maar het heeft niet mogen baten. Een paar dagen geleden kon je niet meer eten door een zeer pijnlijke ontsteking in de mond. Je probeerde het nog wel, maar begon telkens heel hard te schreeuwen en vloog dan het hele huis door van de pijn. Na een zware kuur met pijnstillers die niet bleken te helpen, heeft de dierenarts je gisteren (22/9) laten inslapen, het was het laatste wat ik voor je kon doen.
Het leven heeft je niet gespaard, maar gelukkig heb je je laatste maanden in comfortabele omstandigheden kunnen doorbrengen. Je was een lieverd, een kater met een ingetogen persoonlijkheid. Ik heb veel van je gehouden...
